WizardOfOzInEsperanto.txt

La MIRINDA SORĈISTO de OZ
I l u s t r i t a d e
Tradukita de DONALD BROADRIBB

Ĉi tiu eldono konsistas el reviziita formo de la traduko
kiu unue aperis en 1996. La ilustraĵoj estas nove skanitaj,
kaj la plejparto de la desegnaĵoj malantaŭ la teksto estas
reproduktita kun surpresita Esperanta teksto. Tamen la
aktuala eldono estas provizora, ĉar unu-du malantaŭtek-
staj ilustraĵoj estas nekompletaj pro sia komplekseco.
Laŭeble, la enpaĝigado kaj la lokado de la tekstoj kaj
entekstaj ilustraĵoj fidele reproduktas tiujn de la originala
Anglalingva eldono.

La Mirinda Sorĉisto de Oz
De Baum, L. Frank (Lyman Frank), 1856 –1919
Ilustrita de Denslow, W[illiam] W[allace], 1856 –1914
Tradukita el la Angla en Esperanton de Broadribb,
Donald (Donald Richard), 1933 –.
Traduko © Donald Broadribb 2001
Unue eldonita en la Angla kiel
The Wonderful Wizard of Oz
de George M. Hill Co, 1900.
Unua Esperanta eldono:
La Mirinda Sorĉisto de Oz, eld.
BOOKLEAF PUBLISHING, Beverley WA 6302, Aŭstralio, 1996.

ENKONDUKO.
Folkloro, legendoj, mitoj kaj fe-rakontoj estis parto
de la infaneco dum la tuta historio, ĉar ĉiu sana infano
havas bonkarakteran kaj instinktan amon al rakontoj
fantaziaj, mirindaj kaj evidente malrealaj. La flugilhavaj
feoj de Grimm kaj Andersen alportis pli da feliĉeco al la
koroj de infanoj ol ĉiuj aliaj homkreaĵoj.
Tamen la tradicia fe-rakonto, servinte dum
generaci-oj, nun estas klasifikebla kiel “eksmodaj” en la
biblioteko por infanoj; ĉar venis la tempo por serio de
novaj “mir-igaj rakontoj” en kiuj la steriotipaj ĝino,
koboldo kaj feo estas eliminitaj, kune kun ĉiuj teruraj
kaj sangavidaj eventoj elpensitaj de siaj aŭtoroj por
indiki timigan moralon en ĉiu rakonto. La moderna
eduko inkluzivas moralecon;
tial la moderna infano serĉas nur dis-
triĝon en siaj mirigaj rakontoj kaj
volonte malhavas ĉiujn malagrablajn okazaĵojn.
Kun tiu penso en la menso, la
rakonto pri “La Mirinda Sorĉisto de
Oz” estis verkita nur por plezurigi la
infanojn de la nuntempo. Ĝi celas esti
modernigita fe-rakonto, en kiu la
mirigo kaj ĝojo restas kaj la kordoloroj
kaj koŝmaroj mankas.

L. FRANK BAUM
Chicago, Aprilo 1900

LISTO DE ĈAPITROJ
ĈAPITRO I. — La ciklono.
ĈAPITRO II. — Konsiliĝo kun la Manĝtuloj.
ĈAPITRO III. — Kiel Doroteo savis la Birdotimigilon.
ĈAPITRO IV. — La vojo tra la arbaro.
ĈAPITRO V. — Ili savas la Stanan Lignohakiston.
ĈAPITRO VI. — La Malkuraĝa Leono.
ĈAPITRO VII. — La vojo al la Granda Oz.
ĈAPITRO VIII. — La mortiga papavokampo.
ĈAPITRO IX. — La Reĝino de la kampomusoj.
ĈAPITRO X. — La Pordogardisto.
ĈAPITRO XI. — La Mirinda Smeralda Urbo de Oz.
ĈAPITRO XII. — Serĉante la Fian Sorĉistinon.
ĈAPITRO XIII. — Kiel la kvar rekuniĝis.
ĈAPITRO XIV. — La Flugantaj Simioj.
ĈAPITRO XV. — Ili malmaskas Ozon la Teruran.
ĈAPITRO XVI. — La magia arto de la Granda Ĉarlatano.
ĈAPITRO XVII. — Kiel la balono lanĉiĝis.
ĈAPITRO XVIII. — For al la sudo.
ĈAPITRO XIX. — Atakataj de la batalantaj arboj.
ĈAPTRO XX. — La delikata Porcelana Lando.
ĈAPITRO XXI. — La Leono fariĝas la Reĝo de la Bestoj.
ĈAPITRO XXII. — La Lando de la Kveluloj.
ĈAPITRO XXIII. — La Bona Sorĉistino plenumas la deziron de Doroteo.
ĈAPITRO XXIV. — Denove hejme.

Ĉapitro I. La ciklono
LOĜIS EN LA mezo de la
granda kamparo de Kansas, kun Onklo
Henriko, kiu estis kultivisto, kaj Onklino
Em, kiu estis la edzino de la kultivisto. Ilia
domo estis malgranda, ĉar la ligno per kiu
ĝi estis konstruita devis esti portita mul-
tajn mejlojn per ĉaro. La domo havis kvar
murojn, plankon, kaj tegmenton, kiuj kune
konsistigis la solan ĉambron; kaj en tiu
ĉambro estis rustaspekta kuirforno, ŝranko
12 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
a por la teleroj, tablo, tri aŭ kvar seĝoj, kaj la litoj. Onklo
Henriko kaj Onklino Em havis grandan liton en unu
angulo, kaj Doroteo malgrandan liton en alia angulo.
Tute ne estis mansardo, nek kelo — kvankam ja estis
malgranda truo en la tero, kiun oni nomis ciklonkelo, en
kiu la familio povis kaŝi sin kiam iu el la grandaj kir-
loventegoj blovadis sufiĉe forte por detrui ĉiun
konstruaĵon renkontitan. Oni atingis tiun kaŝejon per
klapohava luko en la mezo de la planko, de ĝi ŝtupetaro
subenkondukis en la malgrandan, senluman truon.
Kiam Doroteo staris en la pordejo kaj ĉirkaŭrigar-
dis, ŝi povis vidi nur la grandan grizan kamparon
ĉiuflanke. Neniu arbo kaj neniu domo interrompis la
larĝan ebenaĵon de la glata tereno kiu atingis la randojn
de la ĉielo en ĉiu direkto. La suno bakis la kultivitan
teron por fari el ĝi grizaĵon tra kiu estis fendetoj. Eĉ la
herbaro ne verdis, ĉar la suno bruligis la pintojn de la
longaj folioj ĝis ili estis egale grizaj kiel ĉio alia videbla.
Iam oni farbis la domon, sed la suno vezikigis la farbon
kaj la pluvoj forglitigis ĝin, kaj nun la domo estis egale
senbrila kaj griza kiel ĉio alia.
Kiam Onklino Em venis loĝi tie ŝi estis juna, bela
edzino. La suno kaj la vento ankaŭ ŝin ŝanĝis. Ili forra-
bis de ŝi la brilon de la okuloj kaj lasis ilin sobre grizaj.
Ŝi estis maldika kaj marasma, kaj nun ŝi neniam ridetis.
Kiam Doroteo, kiu estis orfino, unue venis al ili, Onklino
Em estis tiom alarmita de la ridado de la infano ke ŝi
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 13
kriis kaj premis sian manon sur sian koron kiam ajn la
gaja voĉo de Doroteo atingis ŝiajn orelojn; kaj ŝi ankoraŭ
rigardis la knabineton mirante ke Doroteo povas trovi ion
pri kio ridi.
Onklo Henriko neniam ridis. Li laboregis de la
mateno ĝis la nokto, kaj ne sciis kio estas ĝojo. Li ankaŭ
estis griza, de la longa barbo ĝis la krudaj botoj, kaj li
aspektis severa kaj senŝercema, kaj malofte li parolis.
Toto ridigis Doroteon, kaj protektis ŝin kontraŭ griz -
iĝo simila al tiu de ĉio alia. Toto ne estis
griza; li estis malgranda nigra hundo, kun lon-
longaj silkecaj haroj kaj malgrandaj
nigraj okuloj kiuj briletis gajoplene
ĉiuflanke de lia komika nazeto. Toto
ludis dum la tuta tago, kaj Doroteo
ludis kun li, kaj elkore amis lin.
Tamen hodiaŭ ili ne ludis.
Onklo Henriko sidis sur la sojlo kaj ri-
gardis maltrankvile la ĉielon,
kiu estis eĉ pli griza ol
kutime. Doroteo staris en la
pordejo kun Toto en la bra-
koj, kaj ankaŭ rigardis la
ĉielon. Onklino Em lavadis la
pladojn.
El la malproksima nordo ili aŭdis
14 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
malaltatonan muĝadon de la vento, kaj Onklo Henriko
kaj Doroteo povis vidi la longan herbaron ondiĝi pro la
venanta ŝtormo. Nun el la sudo venis akra fajfado en la
aero, kaj dum ili turnis siajn kulojn tiudirekten ili vidis
ondetojn ankaŭ en la herbaro tiudirekta.
Subite Onklo Henriko ekstaris.
“Venas ciklono, Em,” li vokis al sia edzino. “Mi
prizorgos la brutojn.” Li kuris al la ŝedoj kie loĝis la
bovinoj kaj la ĉevaloj.
Onklino Em ĉesis labori kaj venis al la pordo.
Rigardeto sufiĉis por informi ŝin pri la proksima danĝero.
“Ek, Doroteo!” ŝi kriegis; “kuru en la kelon!”
Toto eksaltis de la brakoj de Doroteo kaj kaŝis sin
sub la lito, kaj la knabino iris repreni lin. Onklino Em,
timoplena, malfermis la lukoklapon en la planko kaj mal-
suprengrimpis la ŝtupetaron en la malgrandan, senluman
truon. Doroteo fine kaptis Toton, kaj eksekvis sian onkli-
non. Kiam ŝi transpaŝis nur duonon de la ĉambro aŭdiĝis
granda kriĉo de la vento, kaj la domo skuiĝis tiom forte
ke ŝi ekfalis kaj subite trovis sin sidanta sur la planko.
Io stranga okazis.
La domo ĉirkaŭturniĝis du- aŭ tri-foje kaj mal-
rapide leviĝis en la aeron. Al Doroteo la sento similis
supreniron en balono.
La norda kaj la suda ventoj renkontiĝis tie, kie
staris la domo, kaj tie estiĝis la preciza centro de la cik-
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 15
lono. En la centro de ciklono la aero kutime estas kvieta,
sed la granda premo de la vento ĉiuflanke de la domo
levis ĝin pli kaj pli alten, ĝis ĝi estis ĉe la plejsupro de la
ciklono; kaj tie ĝi restis kaj forportiĝis multegajn kilo-
metrojn tiel facile kiel oni portas plumon.
Estis tre senlume, kaj la vento hurlis timige ĉirkaŭe,
sed Doroteo trovis sin facile veturanta. Post la unuaj
kelkaj ĉirkaŭturniĝoj, kaj unufoja kruta ekkliniĝo de la
domo, ŝi sentis kvazaŭluladon tre mildan, kian sentas
bebo en lulilo.
Al Toto tio ne plaĉis. Li ĉirkaŭkuris en la ĉambro,
jen tien, jen ĉi tien, laŭte bojante; sed Doroteo sidis tute
senmove sur la planko kaj atendis por trovi kio okazos.
Unufoje Toto tro proksimiĝis al la malfermita luko,
kaj enfalis; kaj unue la knabineto kredis lin perdita. Sed
baldaŭ ŝi vidis unu orelon lian etendiĝantan supren tra la
truo, ĉar la forta aeropremo tenis lin tiel ke li ne povis
fali. Ŝi rampis al la truo, kaptis orelon de Toto, kaj reti-
ris lin en la ĉambron, poste ŝi fermis la lukoklapon por
ke neniu plia akcidento okazu.
Forpasis horoj post horoj, kaj iom post iom Doro-
teo perdis sian timon; sed ŝi estis tre solsenta, kaj la vento
kriĉis tiom laŭte ĉirkaŭ ŝi ke ŝi preskaŭ surdiĝis. Unue ŝi
demandis al si ĉu ŝi disbatiĝos kiam la domo refalos; sed
dum la forpasado de la horoj kaj la manko de katastro-
foj, ŝi perdis sian maltrankviliĝon kaj decidis atendi kvete
16 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
por trovi kio okazos. Fine ŝi rampis trans la skuiĝantan
plankon al sia lito, kaj kuŝiĝis sur ĝin; kaj Toto sekvis
kaj kuŝiĝis apud ŝin.
Malgraŭ la skuiĝado de la domo kaj la hurlado de
la vento, Doroteo baldaŭ fermis siajn okulojn kaj pro-
funde endormiĝis.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 16
Doroteo iru al la Urbo de Smeraldoj

Ĉapitro II. Konsiliĝo kun la Manĝtuloj.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 19
ŜOKO vekis ŝin,
tiom subite kaj severe ke se Doro-
teo ne kuŝus sur la mola lito, ŝi
eble estus damaĝita. Eĉ malgraŭ tio
la batego senspirigis ŝin kaj instigis
ŝin demandi al si pri kio okazis ;
kaj Toto voĉetis morne. Doroteo
sidiĝis kaj rimarkis ke la domo ne plu moviĝas; nek estis
mallume, ĉar la hela sunbrilo envenis tra la fenestro kaj
inundis la malgrandan ĉambron. Ŝi eksaltis de sia lito kaj
kun Toto ĉe ŝiaj kalkanoj ŝi kuris kaj malfermis la
pordon.
La knabineto ekkriis mirigate kaj rigardis ĉirkaŭ sin,
20 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
ŝiaj okuloj fariĝis pli kaj pli grandaj pro la mirindaj
vidaĵoj kiujn ŝi vidas.
La ciklono estis malsupren metinta la domon, tre
deliate — nu, delikate por ciklono — en la mezon de
mirinde bela lando. Videblis belaj herbaroj ĉiuflanke, kun
elegantaj arboj sur kies branĉoj estis riĉaj kaj allogaj fruk-
toj. Aroj da belegaj floroj estis ĉie videblaj, kaj birdoj kun
maloftaj kaj brilantaj plumaroj kantadis kaj flirtadis en la
arboj kaj arbustoj. Ne malproksime estis rivereto, rapide
fluanta kaj scintilanta inter verdaj bordoj, kaj murmu-
ranta per voĉo tre plaĉa al knabineto kiu tiom longe loĝis
sur la seka griza kamparo.
Dum ŝi staris fervore rigardante la strangajn kaj
belajn vidaĵojn, ŝi rimarkis veni direkte al ŝi grupon de la
plej kuriozaj personoj kiujn iam ŝi vidis. Ili ne estis altaj
kiel la plenkreskuloj al kiuj ŝi kutimis; sed ankaŭ ili ne
estis malaltaj. Efektive, ili aspektis proksimume tiom altaj
kiom Doroteo, kiu estis altekreska por infano de ŝia
jaraĝo, kvankam ili estis, laŭaspekte, multe pli aĝaj.
Tri estis viroj kaj unu estis virino, kaj ĉiuj estis kurioze
vestitaj. Ili surportis rondajn ĉapelojn kiuj pintiĝis dekon
da centimetroj super la kapoj, kun sonoriletoj ĉirkaŭ la
randoj, kiuj sonetis dolĉe dum ili moviĝis. La ĉapeloj de
la viroj estis bluaj; tiu de la virineto estis blanka, kaj ŝi
surportis blankan robon kiu pendis en plisoj de ŝiaj ŝul-
troj; super ĝi estis ŝutitaj steletoj kiuj brilis kiel diamantoj
en la sunlumo. La viroj estis blue vestitaj, samkolore kiel
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 21
la ĉapeloj, kaj sur la piedoj estis bone poluritaj botoj kun
larĝa blua faldo ĉe la supro. La viroj, pensis Doroteo,
estis proksimume samaĝaj kiel Onklo Henriko, ĉar du el
ili havis barbojn. Sed la virineto estis sendube multe pli
aĝa; ŝian vizaĝon kovris faltoj; ŝiaj kapharoj estis preskaŭ
blankaj, kaj ŝi marŝis iom rigide.
Kiam tiuj personoj proksimiĝis al la domo kie Doro-
teo staris en la pordejo ili haltis kaj flustris inter si
kvazaŭ timante pliproksimiĝi. Sed la maljunulineto marŝis
al Doroteo, malalten klinis sin, kaj diris per dolĉa voĉo:
“Vi estas bonvena, plej nobla Sorĉistino, al la lando
de la Manĝtuloj. Ni dankegas vin ĉar vi mortigis la fian
Sorĉistinon de la Oriento kaj vi tiel liberigis nian
popolon.”
Doroteo aŭskultis tiun
parolon miregante. Kial la virin-
eto nomis ŝin sorĉistino, kaj
diris ke ŝi mortigis la
Fian Sorĉistinon de la
Oriento? Doroteo estis
senkulpa, neniun dam-
aĝinta knabineto, kiu estis
portita de ciklono mul-
tajn kilometrojn for de sia
hejmo; kaj ŝi neniam
mortigis ion ajn dum sia
tuta vivo.
22 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
Sed la virineto evidente atendis respondon, do Doro-
teo diris, heziteme,
“Vi estas tre afabla; sed klare okazis ia eraro. Mi
nenion mortigis.”
“Nu, via domo mortigis ŝin,” respondis la virineto,
ridante, “do estas tutegale. Vidu!” ŝi pludiris, indikante la
angulon de la domo. “Jen ŝiaj du piedpintoj, ankoraŭ
etenditaj sub ligna bloko.”
Doroteo rigardis, kaj time krietis. Jen ja, sub la
angulo de la granda trabo sur kiu kuŝis la domo, estis du
etenditaj piedoj, portantaj arĝentajn ŝuojn kun pintoj.
“Ho ve! Ho ve!” kriis Doroteo, kunmetante la
manojn konsternite. “La domo falis sur ŝin. Kion ni
faru?”
“Nenio farindas,” diris la virineto trankvile.
“Sed kiu ŝi estis?” demandis Doroteo.
“Ŝi estis la Fia Sorĉistino
de la Oriento, kiel mi diris, res-
pondis la virineto. “Ŝi sklavigis
la Manĝtulojn dum multaj
jaroj,ili devis
servadi ŝin
nokte kaj
tage. Nun ili
liberiĝis, kaj
ili dankas vin
pro tiu
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 23
komplezo.”
“Kiuj estas la Manĝtuloj?” demandis Doroteo.
“Ili estas la homoj kiuj loĝas en ĉi tiu lando de la
Oriento, kie la Fia Sorĉistino regis.”
“Ĉu vi estas Manĝtulo?” demandis Doroteo.
“Ne, sed mi estas ilia amikino, kvankam mi loĝas
en la lando de la Nordo. Kiam ili trovis ke la Sorĉistino
de la Oriento estas morta la Manĝtuloj sendis rapidan
mesaĝiston al mi, kaj mi tuj venis. Mi estas la Sorĉistino
de la Nordo.”
“Ho, mirige!” kriis Doroteo. “Ĉu vi estas vera
sorĉistino?”
“Jes ja,” respondis la virineto. “Sed mi estas bona
Sorĉistino, kaj la popolo amas min. Mi ne estas tiom
potenca kiom la Fia Sorĉistino kiu regis ĉi tie; se mi
kapablus, mi mem liberigus la popolon.”
“Sed mi kredis ke ĉiuj sorĉistinoj estas fiaj,” diris la
knabino, kiun iom timigis renkonti veran sorĉistinon.
“Ho, ne, tio estas grava eraro. Ekzistis nur kvar
Sorĉistinoj en la Lando Oz, kaj du el ili, kiuj loĝas en la
Nordo kaj la Sudo, estas bonaj Sorĉistinoj. Mi scias tion,
ĉar mi mem estas unu el ili, kaj mi ne povas erari. La
loĝantinoj en la Oriento kaj la Okcidento ja estis fiaj
sorĉistinoj; sed nun vi mortigis unu el ili, do restas nur
unu Fia Sorĉistino en la tuta Lando Oz—ŝi loĝas en la
Okcidento.”
“Sed,” diris Doroteo, post momento da pensado,
24 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
Onklino Em diris al mi ke la sorĉistinoj ĉiuj jam mortis
— antaŭ multege da jaroj.”
“Kiu estas Onklino Em?” demandis la maljunul-
ineto.
“Ŝi estas mia onklino kiu loĝas en Kansas, el kie mi
venis.”
La Sorĉistino de la Nordo ŝajnis pensadi, kun la
kapo klinita kaj la okuloj rigardantaj la teron. Post tio ŝi
levis la kapon kaj diris,
“Mi ne scias kie estas Kansas, ĉar neniam antaŭe mi
aŭdis la nomon de tiu lando. Sed diru al mi, ĉu ĝi estas
civilizita lando?”
“Ho, jes,” respondis Doroteo.
“Do jen la kialo. Mi kredas ke en la civilizitaj
landoj ne plu ekzistas sorĉistinoj, nek sorĉistoj, nek magi-
istinoj nek magiistoj. Sed, necesas kompreni ke la Lando
Oz neniam civiliziĝis, ĉar ni estas apartigitaj for de la
resto de la mondo. Tial ni ankoraŭ havas sorĉistinojn kaj
sorĉistojn inter ni.”
“Kiuj estas la sorĉistoj?” demandis Doroteo.
“Oz mem estas la Granda Sorĉisto,” respondis la
Sorĉistino, flustrigante sian voĉon. “Li estas pli potenca ol
ĉiuj ni aliaj kune. Li loĝas en la Urbo de Smeraldoj.”
Doroteo intencis pli demandi, sed ĝuste tiam la
Manĝtuloj, kiuj silente apudstaris, ekkriis laŭte kaj indikis
la angulon de la domo kie kuŝadis la Fia Sorĉistino.
“Kio okazis?” demandis la maljunulineto; kaj ŝi
LA MIRINDA 25 SORĈISTO DE OZ 25
rigardis kaj komencis ridi.
La piedoj de la morta
Sorĉistino estis plene mal-
aperintaj kaj restis nur la
arĝentaj ŝuoj.
“Tiom aĝa ŝi estis,”
klarigis la Sorĉistino de la
Nordo, “ke ŝi rapide elsek-
iĝis en la sunlumo. Ŝi ne
plu ekzistas. Sed la ar-
ĝentaj ŝuoj estas por vi, kaj
vi surportos ilin.” Ŝi klinis
sin kaj prenis la ŝuojn, kaj elskuinte
la polvon ŝi transdonis ilin al Doro-
teo.
“La Sorĉistino de la Oriento
multe fieris pri tiuj arĝentaj ŝuoj,” di-
ris Manĝtulo, “kaj ili havas ian sorĉokapablon; sed ni
neniam sukcesis informiĝi pri ĝi.”
Doroteo portis la ŝuojn en la domon kaj metis ilin
sur la tablon. Poste ŝi reelvenis al la Manĝtuloj kaj
diris:
“Mi multe volas reiri al miaj onklino kaj onklo?, ĉar
mi certas ke ili sentos malesperon pri mi. Ĉu vi povas
helpi min trovi la vojon?”
La Manĝtuloj kaj la Sorĉistino unue rigardis unu la
alian, kaj poste Doroteon, kaj skuis la kapon nee.
26 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
Doroteo
iru al la
Urbo de
Smeral-
doj
“Ĉe la Oriento, ne malproksime de ĉi tie,” diris
unu, “estas grandega dezerto, kaj neniu povus transiri ĝin
vivante.”
“Estas same ĉe la Sudo,” diris alia, “ĉar mi mem
estis tie kaj vidis ĝin. La Sudo estas la lando de la
Kveluloj.”
“Oni diris al mi,” diris la tria viro, “ke estas same
ĉe la Okcidento. Kaj tiu lando, kie la Palpbrumoj loĝas,
estas regata de la Fia Sorĉistino de la Okcidento, kiu
sklavigus vin se vi irus tien.”
“La Nordo estas mia hejmo,” diris la maljunulino,
“kaj ĉe ĝia rando estas la sama granda dezerto kiu
ĉirkaŭas ĉi tiun Landon Oz. Neeviteble, mia karulino, vi
devos loĝi ĉe ni.”
Doroteo komencis plori pro tio, ĉar ŝi estis solsenta
inter tiuj strangaj homoj. Ŝiaj larmoj ŝajne malgajigis la
bonkorajn Manĝtulojn, ĉar ili tuj elprenis siajn poŝtukojn
kaj ankaŭ komencis plori. Kaj la maljunulineto, nu ŝi
deprenis sian ĉapon kaj ekvilibrigis la pinton sur la pinto
de sia nazo, dum ŝi kalkulis “Unu, du, tri,” solenavoĉe.
Tuj la ĉapo fariĝis ardeza tabuleto, sur kiu
estis skribite per grandaj, blankaj kalko-
signoj:
“
DOROTEO
IRU
AL
LA
URBO
DE
SMERALDOJ
.”
La maljunulineto prenis la ardezan
tabuleton de sia nazo, kaj leginte la vor-
tojn sur ĝi, demandis,
“Ĉu vi nomiĝas Doroteo, karulino?”
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 27
“Jes,” respondis la infano, suprenrigardante kaj sek-
igante siajn okulojn.
“Do vi devos iri al la Urbo de Smeraldoj. Eble Oz
helpos vin.”
“Kie estas tiu Urbo?” demandis Doroteo.
“Precize en la centro de la lando, kaj ĝin regas Oz,
la Granda Sorĉisto pri kiu mi parolis.”
“Ĉu li estas bona homo?” demandis la knabino
maltrankvile.
“Li estas bona Sorĉisto. Ĉu li estas homo, mi ne
scias, ĉar mi neniam vidis lin.”
“Kiel mi iru?” demandis Doroteo.
“Vi devos marŝi. Estas malproksime, kaj necesos iri
tra regiono kelkfoje agrabla kaj kelkfoje malluma kaj
timiga. Tamen, mi uzos ĉiun magian arton kiun mi
konas por protekti vin kontraŭ danĝeroj.”
“Ĉu vi bonvolos akompani min?” pledis la knabino,
kiu jam komencis rigardi la maljunulineton kiel sian
solan amikon.
“Ne, mi ne povos,” ŝi respondis, “sed mi donos al vi
mian kison, kaj neniu kuraĝos damaĝi personon kisitan
de la Sorĉistino de la Nordo.”
Ŝi proksimiĝis al Doroteo kaj kisis ŝian frunton
delikate. Kie ŝiaj lipoj tuŝis la knabinon ili lasis rondan,
brilan marketon, kiel sciiĝis Doroteo nelonge post tiam.
“La vojo al la Urbo de Smeraldoj estas pavimita per
flavaj brikoj,” diris la Sorĉistino, “do vi ne maltrafos ĝin.
28 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
Veninte al Oz, ne timu lin,
sed rakontu al li vian histo-
rion kaj petu lin helpi vin.
Adiaŭ, karulino.”
La tri Manĝtuloj pro-
funde riverencis antaŭ ŝi
kaj deziris por ŝi plaĉan
veturon, kaj post tio ili for-
marŝis tra la arboj. La
Sorĉistino amike skuetis
sian kapon al Doroteo,
ĉirkaŭturnis sin trifoje sur
sia maldekstra kalkano, kaj
tuj malaperis, kio surpriz-
egis malgrandan Toton, kiu bojis je ŝi tre laŭte post ŝia
foriro, ĉar li timis eĉ brueti dum ŝi apude staris.
Sed Doroteo, kiu sciis ke ŝi estas sorĉistino, antici-
pis ke ŝi malaperos precize tiel, kaj tute ne estis
surprizita.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 28
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 29
“Mi estas la Sorĉistino de la Nordo.”

Ĉapitro III  Kiel Doroteo savisla Birdotimigilon.
DOROTEO DEnove estis sola ŝi
komencis senti malsaton. Do ŝi iris
al la ŝranko kaj tranĉis por si iom
da pano, sur kiun ŝi ŝmiris buter-
on. Ŝi donis iom al Toto, kaj
preninte sitelon de la breto, ŝi por-
tis ĝin al la rivereto kaj plenigis ĝin
per klara, scintilanta akvo. Toto kuris al la arboj kaj
komencis boji je la birdoj kiuj sidadis tie. Doroteo iris
revenigi lin, kaj vidis tiom allogajn fruktojn sur la branĉoj
ke ŝi deprenis kelkajn, ĉar ili estis ĝuste kion ŝi volis por
pligrandigi sian matenmanĝon.
Post tio ŝi reiris al la domo, kaj doninte al si kaj al
32 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
Toto grandan trinkon de la frideta, klara akvo, ŝi komen-
cis pretigi sin por la veturo al la Urbo de Smeraldoj.
Doroteo posedis nur unu alian robon, sed ĝi estis
pura kaj pendadis de hoko apud ŝia lito. Ĝi estis el
katuno blank- kaj blu-plejda; kaj kvankam la bluo estis
iomete fadinta pro multaj laviĝoj, ĝi ankoraŭ estis bela
robo. La knabino zorge lavis sin, vestis sin per la pura
katuna robo, kaj ligis sian palruĝan sunkufon al sia kapo.
Ŝi prenis malgrandan korbon kaj plenigis ĝin per pano el
la ŝranko, kaj metis blankan tukon sur la supron. Post tio
ŝi rigardis siajn piedojn kaj rimarkis kiom malnovaj kaj
trivitaj estas ŝiaj ŝuoj.
“Certe ili ne taŭgas por multa marŝado, Toto,” ŝi
diris. Kaj Toto suprenrigardis al ŝia vizaĝo per siaj nigraj
okuletoj kaj skuis sian voston por indiki ke li komprenas
kion ŝi celas diri.
Tiumomente Doroteo vidis kuŝantajn sur la tablo la
arĝentajn ŝuojn kiuj antaŭe apartenis al la Sorĉistino de
la Oriento.
“Ĉu eble ilia grando taŭgos por miaj piedoj?” ŝi
diris al Toto. “Ili estus tute ĝustaj por longa marŝado, ĉar
ili ne triviĝus.”
Ŝi deprenis siajn malnovajn ledajn ŝuojn kaj provis
la arĝentajn, kiuj estis tute ĝustadimensiaj por ŝiaj piedoj,
kvazaŭ farite specife por ili.
Laste, ŝi prenis sian korbon.
“Venu, Toto,” ŝi diris. “Ni iros al la Smeralda Urbo
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 33
kaj demandos al la Granda Oz kiel ni povos reiri al
Kansas.”
Ŝi fermis la pordon, ŝlosis ĝin, kaj zorge metis la
ŝlosilon en la poŝon de sia robo. Kaj tiel, dum Toto trot-
adis sobre malantaŭ ŝi, ŝi komencis sian marŝadon.
Pluraj vojoj estis proksimaj, sed ŝi ne bezonis lon-
gan tempon por trovi la vojon pavimitan per flavaj brikoj.
Post nelonge ŝi marŝadis vigle direkte al la Smeralda
Urbo, dum ŝiaj arĝentaj ŝuoj klakadis gaje sur la mal-
mola, flava vojsurfaco. La suno briladis kaj la birdoj dolĉe
kantadis, kaj Doroteo tute ne estis tiom malfeliĉa kiom
oni supozus pri malgranda knabino kiu estis subite for-
blovita el sia propra lando kaj surterigita en la mezon de
fremda lando.
Ŝin surprizis, dum ŝi marŝadis, vidi kiom bela estas la
pejzaĝo ĉirkaŭ ŝi. Bonaspektaj bariloj, pentritaj delikate
blukolore, staris laŭlonge de la flankoj de la vojo, kaj pre-
ter ili estis abundaj kampoj de greno kaj legomoj.
Evidente la Manĝtuloj estis bonaj kultivistoj kaj sukcesis
kreskigi abundajn rikoltaĵojn. Kelkfoje ŝi marŝis preter
domon, kaj la loĝantoj elvenis por rigardi ŝin kaj klinis sin
malalten dum ŝi preteriris;
ĉar ĉiuj sciis ke ŝi estas la
detruinto de la Fia
Sorĉistino kaj liberigis ilin.
La domoj de la Manĝtuloj
estis kuriozaspektaj loĝejoj,
ĉar ĉiu estis ronda, kun
34 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
granda kupolforma tegmento. Ĉiuj estis blukoloraj, ĉar en
ĉi tiu lando de la Oriento bluo estis la plej amata koloro.
Kiam proksimiĝis la vespero, kaj Doroteo lacis pro
sia longa marŝado, kaj komencis demandi al si kie ŝi tra-
dormos la nokton, ŝi atingis domon iom pli grandan ol la
aliaj. Sur la verda gazono antaŭ ĝi estis multaj dancantaj
viroj kaj virinoj. Kvin violonludantetoj ludadis kiel eble
plej laŭte kaj la homoj ridadis kaj kantadis; granda apuda
tablo estis plene kovrita per bongustegaj fruktoj kaj nuk-
soj, tortoj kaj kukoj, kaj multaj aliaj bonaj manĝaĵoj.
Oni afable salutis Doroteon, kaj invitis ŝin manĝi
kaj tradormi la nokton tie; ĉar ĉi tiu estis la hejmo de
unu el la plej riĉaj Manĝtuloj en la lando, kaj liaj amikoj
vizitis lin por festi sian liberiĝon el la sklavigo farita de la
Fia Sorĉistino.
Doroteo ĝissate manĝis kaj ŝin servis la riĉa
Manĝtulo mem, kiu nomiĝis Boq. Post tio ŝi sidiĝis sur
kanapon kaj rigardis dum la homoj dancadis.
Kiam Boq vidis ŝiajn arĝentajn ŝuojn li diris,
“Klare ke vi estas grava sorĉistino.”
“Kial?” demandis la knabino.
“Ĉar vi surhavas arĝentajn ŝuojn kaj mortigis la
Fian Sorĉistinon. Krome, via robo estas parte blanka, kaj
nur magiistinoj kaj sorĉistinoj vestas sin per blankaĵoj.”
“Mia robo estas blu- kaj blank-plejda,” diris Doro-
teo, glatigante la ĉifojn en ĝi.
“Vi tre kompleze surportas ĝin,” diris Boq. “Bluo
estas la koloro de la Manĝtuloj, kaj blanko estas la koloro
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 35

de sorĉistinoj; tial ni scias ke vi estas amika sorĉistino.”
Doroteo ne sciis respondi, ĉar ĉiuj ŝajne opiniis ŝin
sorĉistino, kaj ŝi tute bone sciis ke ŝi estas nur ordinara
knabineto kiu tute hazarde estis portita de ciklono al
fremda lando.
Kiam ŝi laciĝis pro tiom da rigardo al la dancado,
Boq kondukis ŝin en la domon, kie li donis al ŝi
ĉambron en kiu estis bela lito. La tukoj estis el blua
ŝtofo, kaj Doroteo profunde dormis inter ili ĝis la
mateno, dum Toto kuŝadis sur la blua tapiŝo apud ŝi.
Ŝi ĝissate manĝis, kaj rigardis etan
Manĝtulan bebon, kiu ludis kun Toto kaj
tiris lian voston kaj voĉetis kaj ridis tiel ke
multe amuzis Doroteon. Toto estis vera kuri-
ozaĵo laŭ la homoj tie, ĉar ili antaŭe neniam
vidis hundon.
“Kiom distanca estas la Smeralda
Urbo?” la knabino demandis.
“Mi ne scias,” respondis Boq, tre se-
rioze, “ĉar mi neniam iris tien. Estas pli
bone ke oni restu distance de Oz, krom se
vere necesas. Sed la vojo al
la Smeralda Urbo estas
longa, kaj vi bezonos mul-
tajn tagojn. La lando ĉi tie
estas riĉa kaj agrabla, sed vi
devos trairi krudajn kaj
danĝerajn lokojn antaŭ ol
36 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
atingi la finon de via marŝado.”
Tio iomete timigis Doroteon, sed ŝi sciis ke nur la
Granda Oz povos helpi ŝin reiri al Kansas, do ŝi kuraĝe
decidis ne retroiri.
Ŝi adiaŭis siajn amikojn, kaj rekomencis marŝadi laŭ
la vojo el flavaj brikoj. Post kiam ŝi iris plurajn kilo-
metrojn ŝi decidis halti por ripozi, do ŝi grimpis ĝis la
supro de la barilo apud la vojo kaj sidiĝis. Granda maiz-
kampo estis aliflanke de la barilo, kaj ŝi vidis ke ne tre
distanca estas Birdotimigilo, metita alte sur stangon por
forpeli la birdojn de la matura maizo.
Doroteo apogis sian mentonon per mano kaj pen-
seme rigardis la Birdotimigilon. Ĝia kapo estis malgranda
sako plenigita per pajlo; surpentritaj sur ĝi estis okuloj,
nazo, kaj buŝo, por simili vizaĝon. Malnova, pinta blua
ĉapelo, kiu antaŭe apartenis al iu Manĝtulo, estis metita
sur lian kapon, kaj la cetero de la figuro estis blua
vestokompleto, multe uzita kaj paliĝinta, kiu ankaŭ estis
plenigita per pajlo. Sur la piedoj estis paro da malnovaj
botoj kun bluaj supraĵoj, kiajn portas ĉiu viro en tiu
lando, kaj la figuro estis altigita super la maiztigojn per
stango kiu estis puŝita en lian kolon.
Dum Doroteo rigardis atentoplene la kuriozan, pen-
tritan vizaĝon de la Birdotimigilo, ŝin surprizis vidi ke
unu el la okuloj malrapide palpebrumas al ŝi. Unue ŝi
supozis ke sendube ŝi eraris, ĉar neniam iu el la Birdo-
timigiloj en Kansas palpebrumas; sed baldaŭ la figuro
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 37
amikeme skuetis sian kapon al ŝi. Tiam ŝi malsupren
grimpis de la barilo kaj marŝis al la Birdotimigilo, dum
Toto ĉirkaŭkuradis la stangon bojante.
“Bonan tagon,” diris la Birdotimigilo, per iom raŭka
voĉo.
“Ĉu vi parolis?” demandis la knabino, mirante.
“Certe,” respondis la Birdotimigilo; “kiel vi fartas?”
“Sufiĉe bone, dankon,” respondis Doroteo, ĝentile.
“Kiel vi fartas?”
“Mi ne fartas bone,” diris la Birdotimigilo ridetante,
“ĉar estas tre tede stari ĉi tie nokte kaj tage por fortimigi
korvojn.”
“Ĉu vi ne povas malsupreniri?” demandis Doroteo.
“Ne, ĉar ĉi tiu stango estas puŝita en mian dorson.
Se vi bonvolos forpreni la stangon, mi estos multe dank-
ema al vi.”
Doroteo etendis ambaŭ brakojn kaj delevis la
figuron de la stango; ĉar, estante plenigita per pajlo, ĝi
estis malmultepeza.
“Tre grandan dankon,” diris la Birdotimigilo, kiam
li estis metita sur la teron. “Mi sentas min kvazaŭ vere
novan.”
Doroteon perpleksigis aŭdi tion, ĉar ŝajnis al ŝi
strange aŭdi viron plenigitan per pajlo paroli, kaj vidi lin
riverenci kaj marŝadi apud ŝi.
“Kiu vi estas?” demandis la Birdotimigilo, kiam li
estis sin streĉinte kaj oscedinte. “Kaj kien vi iras?”
38 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
“Mi nomiĝas Doroteo,” diris la knabino, “kaj mi iras
al la Smeralda Urbo, por peti la Grandan Ozon resendi
min min al Kansas.”
“Kie estas la Smeralda Urbo?” li demandis; “kaj kiu
estas Oz?”
“Ĉu vi ne scias?” ŝi respondis, surprizite.
“Tute ne. Mi nenion scias. Komprenu, mi estas
plenigita per pajlo, do al mi tute mankas cerbo,” li
respondis malĝoje.
“Ho,” diris Doroteo, “min multe bedaŭrigas tio.”
“Ĉu vi kredas,” li demandis, “Ke se mi iros al
la Smeralda Urbo kun vi, la granda
Oz donos al mi iom da cerb-
aĵo?”
“Mi ne scias,” ŝi respondis,
“sed vi rajtos akompani min,
se vi deziras. Se Oz
ne donos al vi
cerbaĵojn, vi ne estos
pli malbonfortuna ol
vi estas nun.”
“Estas vere,”
diris la Birdotimig-
ilo. “Komprenu,” li
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 39
pludiris, iom sekreteme, “ne ĝenas min ke miaj kruroj kaj
brakoj kaj korpo estas plenigitaj per pajlo, ĉar mi ne
povas esti vundita. Se iu paŝas sur miajn piedfingrojn aŭ
puŝas pinglon en mi, ne gravas, ĉar mi ne povas sentas
ĝin. Sed mi ne volas ke oni nomu min stulta, kaj se mia
kapo restos plena de pajlo anstataŭ de cerbo, kian havas
vi, kiel mi iom povos scii ion ajn?”
“Mi komprenas vian senton,” diris la knabineto, kiu
vere kunsentis kun li. “Se vi venos kun mi, mi petos al
Oz ke li faru ĉion eblan por vi.”
“Dankon,” li respondis dankeme.
Ili reiris al la vojo, Doroteo helpis lin transgrimpi la
barilon, kaj ili komencis marŝadi laŭ la vojo el flavaj
brikoj cele la Smeraldan Urbon.
Al Toto ne plaĉis la nova akompananto, unue. Li
flaradis ĉirkaŭ la pajloplenigito kvazaŭ suspektante ke
eble estas nesto de ratoj en la pajlo, kaj li ofte bojetis
malamikeme kontraŭ la Birdotimigilon.
“Ne vin ĝenu Toto,” diris Doroteo, al sia nova
amiko; “li neniam mordas.”
“Ho, li ne timigas min,” respondis la Birdotimigilo.
“Li ne povos damaĝi la pajlon. Permesu ke mi portu tiun
korbon por vi. Ne ĝenos min, ĉar mi ne povas laciĝi. Mi
diros al vi sekreton,” li pludiris, dum li kunmarŝadis.
“Nur unu aferon en la tuta mondo mi timas.”
“Kion?” demandis Doroteo; “ĉu la Manĝtulan kul-
tiviston kiu faris vin?”
40 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
“Ne,” respondis la Birdotimigilo; “flamanta
alumeto.”
“Evidente vi estas grava Sorĉistino.”
Doroteo rigardis atentoplene la Birdotimigilon.
La kultivitaj kampoj tute ne estis tiel bone prizorgataj ĉi tie
KELKAJ HO-
ROJ la vojo
komencis kru-
diĝi, kaj la marŝado fariĝis tiom
malfacila ke la Birdotimigilo ofte stum-
blis pro la flavaj brikoj, kiuj tie estis
tre malglataj. Efektive, kelkfoje ili estis
rompitaj aŭ tute mankis, tiel ke restis
nur truoj kiujn Toto transsaltis kaj Doroteo ĉirkaŭ-
marŝis. Sed la Birdotimigilo, pro manko de cerbo,
antaŭenmarŝis senpaŭze, kaj tial paŝis en la truojn kaj
sterniĝis sur la malmolajn brikojn. Tamen tio neniam
vundis lin, kaj Doroteo relevis lin kaj restarigis lin sur
la piedoj, dum li gaje ridis kun ŝi pro la akcidento.
44 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
La kultivitaj kampoj tute ne estis tiel bone pri-
zorgataj ĉi tie kiel en la antaŭaj lokoj. Troviĝis malpli da
domoj kaj malpli da fruktarboj, kaj ju pli ili marŝis, des
pli senbela kaj solsentiga fariĝis la tereno.
Je la tagmezo ili sidiĝis apud la vojo, proksime al
rivereto, kaj Doroteo malfermis sian korbon kaj elprenis
panon. Ŝi proponis pecon al la Birdotimigilo, sed li
rifuzis.
“Mi neniam malsatas,” li diris, “kaj estas oportune
ke estas tiel, ĉar mia buŝo estas nur pentrita, kaj se mi
tondus truon en ĝi por ke mi povu manĝi, la pajlo kiu
plenigas min elfalus, kaj tio ruinigus la formon de mia
kapo.”
Doroteo tuj vidis ke tio estas vera, do ŝi nur kap-
jesis kaj plu manĝis sian panon.
“Rakontu al mi iom pri vi mem, kaj pri la lando el
kiu vi venis,” diris la Birdotimigilo, kiam ŝi estis fininta
sian manĝon. Do ŝi parolis al li pri Kansas, kaj la kiom
griza estas ĉio tie, kaj kiel la ciklono portis ŝin al ĉi tiu
kurioza Lando Oz. La Birdotimigilo atente aŭskultis, kaj
diris,
“Mi ne komprenas kial vi volas foriri el ĉiu tiu bela
lando kaj reiri al la seka, griza loko kiun vi nomas
Kansas.”
“Vi ne komprenas ĉar vi ne havas cerbon,” respon-
dis la knabino. “Ne grave kiom mizeraj kaj grizaj estas
niaj hejmoj, ni karno- kaj sango-homoj preferas loĝi tie ol
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 45
en iu alia lando, negrave kiom bela. Nenio egale bonas
kiel la hejmo.”
La Birdotimigilo ĝemis.
“Kompreneble mi ne povas kompreni,” li diris. “Se
viaj kapoj estus plenaj de pajlo, kiel la mia, verŝajne vi
ĉiuj loĝus en la belaj lokoj, kaj sekve tute mankus homoj
en Kansas. Estas bonsorte por Kansas ke vi havas
cerbon.”
“Bonvolu rakonti al mi, dum ni ripozas,” petis la
infano.
La Birdotimigilo rigardis ŝin riproĉe, kaj respondis,
“Mia vivo ĝis nun estis tiom mallonga ke efektive
mi scias tute nenion. Mi fariĝis nur antaŭhieraŭ. Mi tute
ne scias kio okazis en la mondo antaŭ tiam. Bonfortune,
kiam la kultivisto faris mian kapon, li unue pentris miajn
orelojn, tiel ke mi aŭdis kio okazas. Apudestis alia
Manĝtulo, kaj kion mi unue aŭdis estis la parolo de la
kultivisto,
“‘Ĉu plaĉas al vi la oreloj?’
“‘Ili estas nerektaj,’ respondis la aliulo.
“‘Ne gravas,’ diris la kultivisto; ‘ili tamen estas ore-
loj,’ kio ja estis vera.
“‘Nun mi faros la okulojn,’ diris la kultivisto. Do li
pentris mian dekstran okulon, kaj tuj kiam ĝi estis finita
mi trovis ke mi rigardas lin, kaj ĉion ĉirkaŭ mi, tre inter-
esate, ĉar tiu estis la unua fojo kiam mi ekvidis la
mondon.
46 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
“‘Jen iom bela okulo,’ komentis la Manĝtulo kiu
estis rigardanta la kultiviston; ‘blua farbo bone taŭgas por
okuloj.’
“‘Mi pentros la alian pli granda,’ diris la kultivisto.
Kaj kiam la dua okulo estis finita mi povis multe pli
bone vidi ol antaŭe. Post tio li faris miajn nazon kaj
buŝon. Sed mi ne parolis, ĉar tiutempe mi ne sciis por
kio buŝo utilas. Min amuzis rigardi dum ili pretigis mian
korpon kaj miajn brakojn kaj krurojn; kaj kiam ili fine
surfiksis mian kapon, mi estis tre fiera, ĉar mi opiniis ke
mi estas egale bona kiel ĉiu alia persono.
“‘Ĉi tiu ulo rapide timigos la korvojn,’ diris la kul-
tivisto. ‘Li aspektas vera homo.’
“‘Nu, li ja estas homo,’ diris la aliulo, kaj mi plene
konsentis kun li. La kultivisto portis min sub sia brako al
la maizkampo, kaj metis min sur altan stangon, kie vi
trovis min. Li kaj lia amiko baldaŭ foriris kaj lasis min
sola.
“Al mi ne plaĉis esti tiel forlasita; do mi strebis
sekvi ilin, sed miaj piedoj ne povis tuŝi la teron, kaj mi
devis resti sur tiu stango. Mia vivo estis tre solsenta, ĉar
mi konis nenion pripenseblan, mi ja antaŭ nur kelkaj
momentoj konstruiĝis. Multaj korvoj kaj aliaj birdoj flugis
en la maizkampon, sed tuj kiam ili ekvidis min ili
forflugis, kredante min Manĝtulo; kaj tio plaĉis al mi kaj
kredigis min ke mi estas tre grava persono. Post iom da
tempo maljuna korvo flugis apud min, kaj zorge rigard-
48 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
“Nu,” diris la knabino, “ni ekiru.” Kaj ŝi transdonis
la korbon al la Birdotimigilo.
Tute ne estis bariloj ĉe la vojoflankoj nun, kaj la
tero estis kruda kaj nekultivita. Kiam komencis vesperiĝi
ili venis al granda arbaro, kie la arboj estis kreskintaj tiel
altaj kaj proksimaj unu al la alia ke iliaj branĉoj renkon-
tiĝis super la vojo el flavaj brikoj. Estis preskaŭ senlume
sub la arboj, ĉar la branĉoj fortenis la taglumon; sed la
marŝantoj ne haltis, kaj pluiris en la arbaron.
“Se ĉi tiu vojo eniras, ĝi nepre eliros,” diris la
Birdotimigilo, “kaj ĉar la Smeralda Urbo estas ĉe la alia
finaĵo de la vojo, ni devas sekvi kien ajn ĝi kondukas.”
“Ĉiu scias tion,” diris Doroteo.
“Certe; tial mi scias,” respondis la Birdotimigilo. “Se
necesus havi cerbon por scii ĝin, mi ja ne dirus ĝin.”
Post eble horo la lumo malaperis, kaj ili trovis sin
stumblantaj en la mallumo. Doroteo tute ne povis vidi,
sed Toto vidis, ĉar kelkaj hundoj tre bone vidas en la
mallumo; kaj la Birdotimigilo deklaris sin egale kapabla
vidi kiel dum la tago. Do ŝi prenis lian brakon, kaj
sukcesis marŝadi sufiĉe bone.
“Se vi vidos domon, aŭ iun ajn lokon kie ni povos
tradormi la nokton,” ŝi diris, “nepre informu min; ĉar
estas tre malkomforte marŝadi en la mallumo.”
Baldaŭ la Birdotimigilo haltis.
“Mi vidas dometon dekstre de ni,” li diris, “konstru-
itan el ŝtipoj kaj branĉoj. Ĉu ni iru tien?”
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 49
“Jes, ja;” respondis la infano. “Mi plene laciĝis.”
Do la Birdotimigilo gvidis ŝin inter la arboj ĝis ili
aringis la dometon, kaj Doroteo eniris kaj trovis liton de
sekaj folioj en unu angulo. Ŝi tuj kuŝiĝis, kaj kun Toto
apud ŝi ŝi baldaŭ profunde endormiĝis. La Birdotimigilo,
kiu neniam laciĝis, staris en alia angulo kaj pacience
atendis la mateniĝon.
“‘Mi fariĝis nur hieraŭ,’ diris la Birdotimigilo.
“Ŝi kaptis orelon de Toto.”

Ĉapitro V.
Ili savas la
Stanan Lignohakiston
DOROTEO
vekiĝis, la
suno jam bril-
adis tra la arboj kaj Toto estis jam
delonge ekster la domo ĉasante bir-
dojn kaj sciurojn. Ŝi sidiĝis kaj
ĉirkaŭrigardis. Jen la Birdotimig-
ilo, ankoraŭ staranta pacence en sia
angulo, atendande ŝin.
“Ni nepre devas serĉi akvon,” ŝi diris al li.
“Por kio vi volas akvon?” li demandis.
“Por purigi mian vizaĝon post la polvo de la vojo, kaj
por trinki, tiel ke la seka pano ne gluiĝos al mia gorĝo.”
“Certe estas ĝene konsisti el karno,” diris la Birdo-
timigilo, penseme, “ĉar vi devas dormi, kaj manĝi kaj trinki.
54 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ,
Tamen, vi havas cerbon, kaj la kapablo pensadi valoras
multajn ĝenojn.”
Ili eliris el la dometo kaj promenis inter la arboj ĝis
ili trovis malgrandan fonton de klara akvo, kie Doroteo
trinkis kaj banis sin kaj matenmanĝis. Ŝi vidis ke ne res-
tas multa pano en la korbo, kaj la knabino estis dankema
ke la Birdotimigilo ne bezonas manĝi, ĉar apenaŭ estis
sufiĉe por ŝi kaj por Toto por tiu tago.
Kiam ŝi estis fininta sian manĝon, kaj estis preta
reiri al la vojo el flavaj brikoj, ŝin alarmetis proksima
sono de profunda ĝemo.
“Kio sonis?” ŝi demandis, time.
“Mi tute ne povas konjekti,” respondis la Birdo-
timigilo; “sed ni povas aliri kaj vidi.”
Ĝuste tiam la sono de nova ĝemo atingis iliajn ore-
lojn, kaj la sono ŝajne venis el malantaŭ ili. Ili turnis sin
kaj marŝis kelkajn paŝojn tra la arbaro, kaj tiam Doroteo
ekvidis ion brilantan en sunradio kiu falis inter la arbojn.
Ŝi kuris al tiu loko, kaj poste ŝi ekhaltis, kun krio
pro surpriziĝo.
Unu el la grandaj arboj estis parte trahakita, kaj
staranta apud ĝi, tenante hakilon levitan en liaj manoj,
estis viro konsistanta plene el stano. Liaj kapo kaj brakoj
kaj kruroj estis artikigitaj al lia korpo, sed li staris tute
senmove, kvazaŭ tute ne kapabla sin movi.
Doroteo rigardis lin mirege, ankaŭ la Birdotimigilo,
dum Toto akre bojadis kaj provis mordi la stanajn kru-
56 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ,
turni ĝin.
“Nun oleu la artikojn de miaj brakoj,” li diris. Kaj
Doroteo oleis ilin kaj la Birdotimigilo zorge fleksis ilin ĝis
ili estis tute liberaj de rusto kaj bonaj kiel novaj.
La Stana Lignohakisto kontente ĝemetis kaj mal-
levis sian hakilon, kiun li apogis per arbo.
“Tio multe komfortigas,” li diris. “Mi tenadis tiun
hakilon en la aero ekde kiam mi rustiĝis, kaj kontentigas
min formeti ĝin finfine. Nun, se vi bonvolos olei la
artikojn de miaj kruroj, mi denove estos normala.”
Do ili oleis liajn krurojn ĝis li povis libere movi ilin;
kaj li multfoje dankis ilin pro sia liberiĝo, ĉar li ŝajnis tre
ĝentila, kaj tre dankema.
“Mi eble starus tie por ĉiam se vi ne estus alven-
inta,” li diris; “do certe vi savis mian vivon. Kial vi
hazarde venis ĉi tien?”
“Ni estas survoje al la Smeralda Urbo, por renkonti
la Grandan Ozon,” ŝi respondis, “kaj ni haltis ĉe via
dometo por tie tradormi la nokton.”
“Kial vi volas renkonti Ozon?” li demandis.
“Mi volas ke li resendu min al Kansas, kaj la Birdo-
timigilo volas ke li metu iom da cerbo en lian kapon,” ŝi
respondis.
La Stana Lignohakisto ŝajnis profunde pensadi dum
momento. Post tio li diris:
“Ĉu vi supozas ke Oz povus doni al mi koron?”
“Nu, mi supozas ke jes,” Doroteo respondis. “Estus
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 57
egale facile kiel doni al la Birdotimigilo cerbon.”
“Vere,” la Stana Lignokahisto respondis, “Do, se vi
permesos ke mi akompanu vin, ankaŭ mi iros al la Smer-
alda Urbo por peti ke Oz helpu min.”
“Kunvenu,” diris la Birdotimigilo elkore, kaj Doro-
teo ankaŭ diris ke ŝi volonte akceptos lin kiel
akompananton. Do la Stana Lignohakisto surŝultrigis sian
hakilon kaj ĉiuj marŝis tra la arbaro ĝis ili atingis la
vojon pavimitan per flavaj brikoj.
La Stana Lignohakisto jam petis ke Doroteo metu la
oleujon en sian korbon. “Ĉar,” li diris, “se pluvos sur min
kaj mi denove rustos, mi bezonegos la oleujon.”
Estis bonsorte ke la nova kamarado fariĝis parto de
la grupo, ĉar baldaŭ post la rekomenco de marŝado ili
atingis lokon kie la arboj kaj branĉoj tiom densis super la
vojo ke ili ne povis tramarŝi. Sed la Stana Lignohakisto
eklaboris per sia hakilo kaj hakis tiom bone ke baldaŭ li
faris trairejon por la tuta grupo.
Doroteo pensadis tiom profunde dum ili marŝis ke
ŝi ne rimarkis kiam la Birdotimigilo stumblis en truon kaj
ruliĝis al la flanko de la vojo. Efektive li devis voki ŝin
por ke ŝi helpu lin restariĝi.
“Kial vi ne ĉirkaŭmarŝis la truon?” demandis la
Stana Lignohakisto.
“Mi ne scias tion fari,” respondis la Birdotimigilo
gaje. “Mia kapo pleniĝis per pajlo, komprenu, kaj tial mi
iras al Oz por peti de li cerbon.”
58 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ,
“Mi komprenas,” diris la Stana Lignohakisto. “Sed,
malgraŭe, cerbo ne estas la plej bona afero en la mondo.”
“Ĉu vi havas cerbon?” demandis la Birdotimigilo.
“Ne, mia kapo estas tute malplena,” respondis la
Hakisto. “Sed iam mi havis cerbon, kaj ankaŭ koron; do,
provinte ambaŭ, mi multe preferus havi koron.”
“Kial?” demandis la Birdotimigilo.
“Mi rakontos al vi mian historion, kaj tiel vi scios.”
Do, dum ili marŝadis tra la arbaro, la Stana Ligno-
hakisto rakontis tion:
“Mi naskiĝis filo de hakisto kiu hakadis la arbojn en
la arbaro kaj vendis la lignon por gajni sian vivmonon.
Kiam mi plenkreskis ankaŭ mi fariĝis lignohakisto, kaj
post la morto de mia patro mi prizorgis mian maljunan
patrinon dum ŝia cetera vivo. Post tio mi decidis ke
anstataŭ loĝi sola mi edziĝos, por ke min ne plenigu
sento de soleco.
“Unu Manĝtula knabino estis tiom bela ke mi
baldaŭ plenkore amis ŝin. Ŝi, siaflanke, promesis edziniĝi
kun mi tuj kiam mi gajnos sufiĉan monon por konstrui
pli bonan domon por ŝi; do mi eklaboradis pli forvore ol
ĉiam. Sed la knabino loĝis kun maljunulino kiu ne volis
ke ŝi edziniĝu kun iu ajn, ĉar
ŝi estis tiom mallaborema ke ŝi
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 58
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 59
knabino restu kun ŝi kaj kuiradu kaj mastrumadu. Do la
maljunulino iris al la Fia Sorĉistino de la Oriento, kaj
promesis al ŝi du ŝafojn kaj bovinon se ŝi malebligos la
geedziĝon. bovinon se ŝi malebligos la geedziĝon. Sekve
la Fia Sorĉistino sorĉis mian hakilon, kaj unu tagon dum
mi hakadis laŭeble plej forte, ĉar mi fervoris akiri la
novan domon kaj mian edzinon kiel eble plej baldaŭ, la
hakilo ekglitis kaj detranĉis mian maldekstran kruron.
“Unuavide tio ŝajnis granda misfortuno, ĉar mi sciis
ke unukrurulo ne multe sukcesus kiel lignohakisto. Do
mi iris al stanisto kaj mendis de li novan kruron el stano.
La kruro funkciis tre bone, kiam mi kutimiĝis al ĝi; sed
mia ago kolerigis la Fian Sorĉistinon de la Oriento, ĉar ŝi
promesis al la maljunulino ke mi ne edziĝos kun la bela
Manĝtula knabino. Kiam mi rekomencis hakadi, mia hak-
ilo ekglitis kaj detranĉis mian dekstran kruron. Denove
mi iris al la stanisto, kaj li denove faris por mi kruron el
stano. Post tio la sorĉita hakilo detranĉis miajn brakojn,
unu post la alia; sed, ne malkuraĝigite, mi anstataŭigis
ilin per stanaj. Post tio la Fia Sorĉistino glitigis mian
hakilon tiel ke ĝi detranĉis mian kapon, kaj unue mi kre-
dis ke tiel mi vere finiĝis. Sed hazarde la stanisto venis,
kaj li faris por mi novan kapon el stano.
“Mi kredis ke mi fine venkis la Fian Sorĉistinon
tiam, kaj mi laboris eĉ pli fervore; sed mi ne sciis kiom
kruela estas mia malamikino. Ŝi elpensis novan metodon
mortigi mian amon al la Manĝtula knabino, kaj denove ŝi
60 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ,
glitigis mian hakilon, tiel ke ĝi hakis rekte tra mian kor-
pon,
duonigante min. Denove la stanisto venis por helpi
kaj faris por mi korpon el stano, kaj fiksis al ĝi miajn
stanajn brakojn kaj krurojn kaj kapon, per artikoj, tiel
ke mi povis moviĝadi sambone kiel en la komenco. Sed,
ve! Mi nun ne havis koron, do mi perdis mian tutan
amon al la Manĝtula knabino, kaj ne gravis al mi ĉu aŭ
ne mi edziĝos kun ŝi. Mi supozas ke ŝi plu loĝas kun la
maljunulino, atendante ke mi venos preni ŝin.
“Mia korpo tiom brilis en la sunlumo ke mi multe
fieris pro ĝi, kaj nun ne gravis ĉu mia hakilo glitos, ĉar
ĝi ne povas tranĉi min. Ekzistis nur unu danĝero — ke
miaj artikoj rustos; sed mi gardis oleujon en mia dom-
eto kaj zorgis olei min kiam ajn mi bezonis. Tamen,
unu tagon mi forgesis fari tion, kaj, estante en pluvego,
antaŭ ol mi konceptis la danĝe-
ron miaj artikoj jam rustis, kaj mi
restis staranta en la arbaro ĝis vi
venis por helpi min. La sperto
estis terura, sed dum la jaro kiam
mi staris tie mi havis sufiĉan tem-
pon por kompreni ke mia plej
granda perdo estis la perdiĝo de
mia koro. Dum mi amis
mi estis la plej feliĉa per-
sono sur la tero; sed neniu
povas ami sen koro, do mi
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 61
firme intencas iri al Oz por peti de li koron. Se li
donos al mi, mi reiros al la Manĝtula knabino kaj edz-
iĝos kun ŝi.”
Kaj Doroteon kaj la Birdotimigilon multe interesis
la rakonto de la Stana Lignohakisto, kaj nun ili kompre-
nis kial li tiom fervoras akiri novan koron.
“Tamen,” diris la Birdotimigilo, “mi petos cerbon,
ne koron; ĉar malsaĝulo ne scius kion fari per koro se li
havus ĝin.”
“Mi prenos koron,” respondis la Stana Lignohak-
isto, “ĉar cerbo ne feliĉigas, kaj feliĉo estas la plej grava
afero en la mondo.”
Doroteo nenion diris, ĉar ŝi ne povis decidi kiu el
ŝiaj du amikoj pravas, kaj ŝi decidis ke se ŝi nur sukcesos
reiri al Kansas kaj Onklino Em, ne multe
gravos ĉu la Stana Lignohakisto havas cer-
bon kaj la Birdotimigilo koron, aŭ ĉu ĉiu
el ili akiris sian deziraĵon.
Kio plej ĝenis ŝin estis ke la pano
estis preskaŭ plene manĝita,
kaj nova manĝo por ŝi kaj
Toto malplenigos la korbon.
Estis vere ke nek la Stana
Lignohakisto nek la Birdotim-
igilo kapablis manĝi, sed ŝi ne
konsistis el stano aŭ pajlo, kaj
ne povis vivi sen manĝo.
61 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
“‘Tio multe komfortigas,’” diris la Stana Lignohakisto.

Ĉapitro VI.
La Malkuraĝa
Leono.
nkoraŭ
DORO
-teo kaj
ŝiaj ak-
ompan-
antoj marŝis tra la densa arbaro. La vojo ankoraŭ estis
pavimita per flavaj brikoj, sed ili estis multe kovritaj de
sekaj branĉoj kaj mortaj folioj de la arboj, kaj la marŝado
tute ne estis facila.
Malmultaj birdoj estis en tiu parto de la arbaro, ĉar
birdoj amas la nekovritan terenon kie estas multa sun-
lumo; sed fojfoje aŭdiĝis malaltatona muĝo de iu sovaĝa
besto kaŝiĝinta inter la arboj. Tiuj sonoj rapidbatigis la
66 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
koron de la knabineto, ĉar ŝi ne sciis ilian kaŭzon; sed
Toto sciis, kaj li marŝis proksime al la flanko de Doroteo
kaj eĉ ne bojis responde.
“Kiom longe daŭros,” la infano demandis al la
Stana Lignohakisto, “ĝis ni estos ekster la arbaro?”
“Mi ne scias,” estis la respondo, “ĉar mi neniam
estis en la Smeralda Urbo. Sed mia patro iris tien iam,
kiam mi estis knabo, kaj li diris ke la vojo estas longa tra
danĝera tereno, kvankam proksime al la urbo kie Oz
loĝas la lando estas bela. Sed mi ne timas dum mi havas
mian oleujon, kaj nenio povas damaĝi la Birdotimigilon,
kaj sur via frunto estas la marko de la kiso de la bona
Sorĉistino, kaj tio protektos vin.”
“Sed Toto!” diris la knabino malkviete; “kio protek-
tos lin?”
“Ni mem devos protekti lin, se estos danĝero por li,”
respondis la Stana Lignohakisto.
Tuj kiam li parolis, aŭdiĝis terura muĝo el la
arbaro, kaj la postan momenton granda Leono saltis sur
la vojon. Per unu piedbato li ĵetis la Birdotimigilon
ĉirkaŭturniĝantan ĝis la rando de la vojo, kaj post tio li
frapegis la Stanan Lignohakiston per siaj akraj ungoj.
Sed, surprize al si, li ne damaĝis la stanon, kvankam la
Hakisto falis sur la vojon kaj kuŝis senmove.
Malgranda Toto, ĉar nun estis videbla malamiko,
kuris bojante al la Leono, kaj la granda besto malfermis
sian buŝon por mordi la hundon. Doroteo, timante ke
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 67
Toto mortos, kaj sen atento al danĝero, kuris antaŭen kaj
frapis la nazon de la Leono kiel eble plej forte, dum ŝi
kriis:
“Vi ne aŭdacu mordi Toton! Vi devus honti, granda
besto kia vi, mordi povran malgrandan hundon!”
“Mi ne mordis lin,” diris la Leono, per sia piedo
frotante la parton de la nazo kiun frapis Doroteo.
“Ne, sed vi provis,” ŝi respondis kolere. “Vi estas
nur granda malkuraĝulo!”
“Mi scias,” diris la Leono, klinante la kapon pro
honto. “Mi de ĉiam scias. Sed kiel mi povas ne esti
malkuraĝa”
“Nu mi certe ne scias. Kaj vi batis pajloplenan
homon, la povran Birdotimigilon!”
“Ĉu li estas plenigita per pajlo?” demandis la Leono
surprizite, dum li rigardis ŝin levi la Birdotimigilon kaj
restarigi lin sur liaj piedoj kaj reĝustigi lian formon.
“Kompreneble li estas plena de pajlo,” respondis
Doroteo, kiu ankoraŭ koleris. “
Tial li renversiĝis tiom facile,” komentis la Leono.
“Min mirigis vidi lin ĉirkaŭturniĝi tiel. Ĉu ankaŭ la alia
estas pajloplena?”
“Ne,” diris Doroteo, “li konsistas el stano.” Kaj ŝi
helpis la Hakiston restariĝi.
“Tial li preskaŭ malakrigis miajn ungojn,” diris la
Leono. “Kiam ili komencis grati la stanon mi sentis mal-
varmon suben kuri laŭ mia dorso. Kiu estas tiu
68 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
algevi as?” malgranda besto kiun vi tiom amas?”
“Li estas mia hundo, Toto,” respondis Doroteo.
“Ĉu li konsistas el stano aŭ estas plena de pajlo?”
demandis la Leono.
“Nek stano nek pajlo. Li estas — estas — viando-
hundo.”
Ho! Li estas kurioza besto, kaj aspektas ege mal-
granda, kiam mi nun rigardas lin. Neniu alia volus
mordi tian etulon, nur malkuraĝa mi,” pludiris la
Leono malgaje.
“Kio malkuraĝigis vin?” demandis Doroteo, miro-
plene rigardante la grandan beston, ĉar li
estis granda kiel malgranda ĉevalo.
“Estas mistero,” respondis la Leono.
“Mi supozas ke mi naskiĝis
tia. Ĉiuj aliaj bestoj en la arbaro
kompreneble supozas ke mi estas
kuraĝa, ĉar ĉie oni kredas ke la
Leono estas la Reĝo de Bestoj. Mi
trovis ke se mi muĝas tre laŭte, ĉiu
vivanto estas timigata kaj forkuras
de mi. Kiam ajn mi renkontis
homon mi multe timis; sed mi nur
muĝegis je li, kaj li ĉiam forkuris
kiel eble plej rapide. Se la elefantoj
kaj la tigroj kaj la ursoj decidus
batali kontraŭ min, mi mem forku-
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 69
rus — tiom malkuraĝa mi estas; sed tuj kiam ili aŭdas
min muĝegi ili ĉiuj penas foriri de mi, kaj kompreneble
mi akceptas tion.”
“Sed tio estas malĝusta. La Reĝo de Bestoj ne estu
malkuraĝa,” diris la Birdotimigilo.
“Mi scias tion,” respondis la Leono, viŝante larmon
de sia okulo per la pinto de sia vosto. “Tio multege
malĝojigas min, kaj tre malfeliĉigas mian vivon. Sed kiam
ajn estas danĝero, mia koro komencas rapide bati.”
“Eble vi suferas pro kormalsano,” diris la Stana
Lignohakisto.
“Eble,” diris la Leono.
“Se tiel,” pludiris la Stana Lignohakisto, “ĝoju, ĉar
tio pruvas ke vi havas koron. Rilate al mi, mi ne havas
koron, do mi ne povas suferi pro kormalsano.”
“Eble,” diris la Leono penseme, “se mi ne havus
koron al mi ne mankus kuraĝo.”
“Ĉu vi havas cerbon?” demandis la Birdotimigilo.
“Mi supozas ke jes. Mi neniam rigardis en mian
kapon por informiĝi,” respondis la Leono.
“Mi iras al la Granda Oz por peti lin doni al mi
cerbon,” komentis la Birdotimigilo, “ĉar mia kapo estas
plena de pajlo.”
“Kaj mi iras por peti lin doni al mi koron,” diris la
Stana Lignohakisto.
“Kaj mi iras por peti lin resendi Toton kaj min al
Kansas,” aldonis Doroteo.
70 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Ĉu vi kredas ke Oz povus doni al mi kuraĝon?”
demandis la Malkuraĝa Leono.
“Egalfacile kiel doni al mi cerbon,” diris la
Birdotimigilo.
“Aŭ doni al mi koron,” diris la Stana Lignohakisto.
“Aŭ resendi min al Kansas,” diris Doroteo.
“Do, se vi konsentos, mi akompanos vin,” diris la
Leono, “ĉar mia vivo estas netolerebla sen iom da
kuraĝo.”
“Vi estos tre bonvena,” respondis Doroteo, “ĉar vi
helpos forteni la aliajn sovaĝajn bestojn. Ŝajnas al mi ke
ili nepre estas pli malkuraĝaj ol vi se ili lasas vin tiom
facile timigi ilin.”
“Efektive tiel estas,” diris la Leono; “sed tio ne
plikuraĝigas min, kaj dum mi scios ke mi estas
malkuraĝa mi restos malfeliĉa.”
Do denove la malgranda grupo rekomencis sian
marŝadon, la Leono marŝis elegante apud Doroteo. Toto
ne aprobis la novan kamaradon, unue, ĉar li ne povis
forgesi ke li estis preskaŭ manĝita per la grandaj mak-
zeloj de la Leono; sed post iom da tempo li
plitrankviliĝis, kaj baldaŭ Toto kaj la Malkuraĝa Leono
fariĝis bonaj amikoj.
Dum la cetero de tiu tago okazis neniu alia aven-
turo kiu ĝenis la pacon de la marŝado. Estas vere ke,
unufoje, la Stana Lignohakisto paŝis sur skarabon kiu
rampadis laŭ la vojo, kaj mortigis la povran besteton. Tio
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 71
multe malfeliĉigis la Stanan Lignohakiston, ĉar li ĉiam
zorgoplene evitis damaĝi iun ajn vivanton; kaj dum li
marŝis li ploris plurajn larmojn pro malĝojo kaj
bedaŭro. Tiuj larmoj fluis malrapide sur lia vizaĝo kaj
trans la ĉarnirojn de lia makzelo, kaj tie ili rustiĝis.
Kiam Doroteo post nelonge demandis ion al li, la Stana
Lignohakisto ne povis malfermi la buŝon, ĉar liaj mak-
zeloj estis rigidaj pro rusto. Li multe ektimis pro tio kaj
gestis al Doroteo ke ŝi helpu lin, sed ŝi ne povis kom-
preni. La Leono ankaŭ estis perpleksa pro nescio pri kio
okazis. Sed la Birdotimigilo prenis
la oleujon el la korbo de Doroteo
kaj oleis la makzelojn de la Stana
Lignohakisto, kaj post kelkaj mo-
mentoj li parolis same kiel antaŭe.
Mi lernu per tio,” diris
li, “nepre rigardi kien mi
paŝas. Ĉar se mi mortigus
alian insekton aŭ skarabon
mi nepre
denove plo-
rus, kaj plo-
rado rustig-
as miajn
makzeloj n
tiel ke mi
ne povas
paroli.”
72 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
Post tio li zorge marŝadis rigardante konstante la
vojon, kaj kiam li vidis etan formikon laboradi sur la vojo
li superpaŝis por ne damaĝi ĝin. La Stana Lignohakisto
bone sciis ke li ne havas koron, kaj tial li tre zorgis
neniam esti kruela aŭ malafabla kontraŭ io ajn.
“Vi, kiuj estas homoj kun koroj,” li diris, “havas gvi-
dilon, kaj tial ne necesas agi maljuste; sed mi ne havas
koron, do mi devas esti tre zorgema. Kiam Oz donos al
mi koron, kompreneble mi ne bezonos tiom zorgi.”

Ĉapitro VII.
La vojo al la
Granda Oz.
DEVIS kampadi sub granda
arbo en la arbaro, tiunokte,
ĉar ne estis domoj proksime.
La arbo estis bona, dika
kovrilo protektanta ilin kon-
traŭ laroso. La Stana
Lignohakisto hakis grandan
aron da lignaĵoj per sia hakilo
kaj Doroteo pretigis belegan varmigan fajron kiu helpis
ŝin esti malpli solsenta. Ŝi kaj Toto jam manĝis la lastajn
panerojn, kaj nun ŝi ne sciis kion ili manĝos en la
mateno.
“Se vi volas,” diris la Leono, “mi eniros la arbaron
I
li
76 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
kaj mortigos cervon por vi. Vi povos rosti ĝin per la
fajro, ĉar via gusto estas tiom stranga ke vi preferas kuir-
itaĵojn, kaj tiel vi havos bonan matenmanĝon.”
“Ne! Bonvolu, ne!” pledis la Stana Lignohakisto.
“Mi nepre plorus se vi mortigus povran cervon, kaj miaj
makzeloj denove rustiĝus.”
Sed la Leono foriris en la arbaron kaj trovis prop-
ran manĝon, kaj neniu poste sciis kion li manĝis, ĉar li
ne menciis tion. Kaj la Birdotimigilo trovis arbon plenan
de nuksoj kaj plenigis la korbon de Doroteo per ili, tiel
ke ŝi dum longa tempo ne malsatos. Ŝi opiniis tion tre
afabla kaj amema ago de la Birdotimigilo, sed ŝi multe
ridis pro la mallerta maniero per kiu la povrulo prenis la
nuksojn. Liaj vatitaj manoj estis tiom mallertaj, kaj la
nuksoj tiom malgrandaj, ke li faligis preskaŭ tiom kiom
li metis en la korbon. Sed ne gravis al la Birdotimigilo
kiom da tempo li bezonos por plenigi la korbon, ĉar tio
tenis lin malproksime de la fajro, ĉar li timis
ke fajrero trafus lian pajlon kaj konsumus
lin. Do li restis tre for de la flamoj,
kaj proksimiĝis nur por kovri
Doroteon per sekaj
folioj kiam ŝi
kuŝiĝis por
dormi. Ili
komfortigis
kaj varmigis
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 77
ŝin kaj ŝi dormis profunde ĝis la mateno.
Kiam mateniĝis, la knabino lavis sian vizaĝon en
malgranda ondetanta rivereto kaj baldaŭ post tiam ili ĉiuj
rekomencis marŝi al la Smeralda Urbo.
La tago montriĝis eventoplena por la marŝantoj. Ili
apenaŭ marŝis unu horon antaŭ ol vidi grandan abismon
kiu transiras la vojon kaj dividas la arbaron ĝis preter ilia
vidpovo, ambaŭflanke. Ĝi estis tre larĝa abismo, kaj kiam
ili iris al la rando kaj enrigardis ili povis vidi ke ĝi ankaŭ
estas tre profunda, kaj ke estas multaj grandaj, pintaj
rokoj en la fundo. La flankoj estis tiom krutaj ke neniu
el ili povus malsuprengrimpi, kaj dum momento ŝajnis ke
la marŝado devos ĉesi.
“Kion ni faru?” demandis Doroteo senespere.
“Mi tute ne scias,” diris la Stana Lignohakisto; kaj
la Leono skuis sian densan hararon kaj rigardis penseme.
Sed la Birdotimigilo diris:
“Ni ne povas flugi, tio estas certa; kaj ni ne povas
malsuprengrimpi en tiun profundan abismon. Sekve, se ni
ne povos transsalti, ni devos halti ĉi tie.”
“Mi kredas povi transsalti,” diris la Malkuraĝa
Leono, zorge mezurinte la distancon per sia menso.
“Do estas solvite,” respondis la Birdotimigilo, “ĉar vi
povos transporti nin unuope sur via dorso.”
“Nu, mi provos,” diris la Leono. “Kiun la unua?”
“Mi,” deklaris la Birdotimigilo; “ĉar se vi trovus ke
vi ne povas transsalti la breĉon, Doroteo mortus, aŭ la
78 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
la Lignohakisto estus forte kavigita de la rokoj. Sed se mi
estos sur via dorso ne multe gravos ĉar la falo tute ne
damaĝos min.”
“Mi mem timegas falon,” diris la Malkuraĝa Leono,
“sed mi supozas ke necesas provi. Do suriru mian dor-
son kaj ni provos.”
La Birdotimigilo sidiĝis sur la dorson de la Leono,
kaj la granda besto marŝis al la rando de la breĉo kaj
kaŭriĝis.
“Kial vi ne kuras por salti?” demandis la
Birdotimigilo.
“Ĉar ni, la Leonoj, ne saltas tiel,” li respondis. Kaj
saltegante, li pafiĝis tra la aero kaj surteriĝis sendanĝere
sur la alian flankon.
Ĉiujn multe ĝojigis vidi kiel facile li faris tion, kaj
kiam la Birdotimigilo estis degrimpinta de lia dorso, la
Leono resaltis trans la abismon.
Doroteo decidis esti la dua; do ŝi tenis Toton en siaj
brakoj kaj grimpis sur la dorson de la Leono, forte ten-
ante lian kolhararon per unu mano. La sekvan momenton
estis kvazaŭ ŝi flugas tra la aero; kaj post tio, antaŭ ol ŝi
havis sufiĉan tempon por pripensi, ŝi estis sekura sur la
alia flanko. La Leono reiris trian fojon kaj transportis la
Stanan Lignohakiston, kaj post tio ili sidiĝis dum kelkaj
momentoj por ke la besto povu ripozi, ĉar liaj grandaj
saltoj malfaciligis lian spiradon, kaj li anhelis kiel granda
hundo tro longe kurinta.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 79 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 79
Ili trovis la arb-
aron tre densa ĉi-
flanke, kaj ĝi aspek-
tis senluma kaj mor-
na. Kiam la Leono estis ripozinta ili
rekomencis marŝi laŭ la vojo el
flavaj brikoj, silente demandante al
si, ĉiu en sia propra menso, ĉu iam
ili atingos la finon de la arbaro kaj reatingos la brilantan
sunlumon. Aldone al ilia malkomforto ili baldaŭ aŭdis-
strangajn bruojn el la profundo de la arbaro, kaj la Leono
flustris al ili ke en ĉi tiu parto de la lando la Kolizuloj
loĝas.
“Kio estas la Kolizuloj?” demandis la knabino.
“Ili estas monstraj bestoj kun korpoj kiaj de leonoj
kaj kapoj kiaj de tigroj,” respondis la Leono; “kaj kun
ungoj tiom longaj kaj akraj ke ili povus disduigi min tiel
facile kiel mi povus mortigi Toton. Mi timegas la Koliz-
ulojn.”
80 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Ne mirigas min,” respondis Doroteo. “Nepre ili
estas timigaj bestoj.”
La Leono estis tuj respondonta, sed subite ili atingis
alian abismon kiu transiras la vojon; sed ĉi tiu abismo
estis tiom larĝa kaj profunda ke la Leono tuj sciis ke li
ne povos transsalti ĝin.
Do ili sidiĝis por pripensi kion fari, kaj post serioza
pensado la Birdotimigilo diris,
“Jen granda arbo, proksima al la abismo. Se la
Stana Lignohakisto povos haki ĝin tiel ke ĝi falos trans la
abismon, ni povos transmarŝi facile.”
“Tiu estas bonega ideo,” diris la Leono. “Oni
preskaŭ suspektus ke vi havas cerbon en la kapo, anstataŭ
pajlon.”
La Stana Lignohakisto tuj komencis labori, kaj tiom
akris lia hakilo ke la arbo baldaŭ estis preskaŭ trahakita.
La Leono metis siajn fortajn antaŭajn krurojn kontraŭ la
arbon kaj puŝegis, kaj malrapide la granda arbo kliniĝis
kaj falis bruegante trans la abismon, kun la plejsupraj
branĉoj sur la alia flanko.
Ili ĵus komencis transiri tiun kuriozan ponton kiam
akra muĝo suprenrigardigis ilin, kaj terurate ili vidis
kuradi cele ilin du grandajn bestojn kun ursaj korpoj kaj
tigraj kapoj.
“Jen la Kolizuloj!” diris la Malkuraĝa Leono,
komencante tremadi.
“Rapide!” kriis la Birdotimigilo. “Ni transiru.”
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 81
Do Doroteo transiris la unua, tenante Toton en la
brakoj; la Stana Lignohakisto sekvis, kaj la Birdotimigilo
sekvis lin. La Leono, kvankam certe timanta, turnis sin
por fronti la Kolizulojn, kaj li muĝegis tiom laŭte kaj
timige ke Doroteo kriegis kaj la Birdotimigilo surdorsen
falis, kaj eĉ la ferocaj bestoj ekhaltis kaj rigardis lin
surprizite.
Sed, trovinte sin pli grandaj ol la Leono, kaj memo-
rante ke estas du da ili kaj nur unu da li, la Kolizuloj
rekuris antaŭen, kaj la Leono transiris la arbon kaj tur-
nis sin por vidi kion ili nun faros. Tute sen halti, la
ferocaj bestoj ankaŭ komencis transiri la arbon, kaj la
Leono diris al Doroteo,
“Ni perdiĝis, ĉar ili certe disŝiros nin per siaj akraj
ungoj. Sed staru proksime malantaŭ mi, kaj mi batalos
ilin dum mi restos viva.”
“Atendu!” kriis la Birdotimigilo. Li intertempe estis
pripensinta kion fari, kaj nun li petis la Stanan Lignohak-
iston haki la finaĵon de la arbo kuŝantan sur ilia flanko
de la abismo. La Stana Lignohakisto tuj komencis uzi
sian hakilon, kaj ĝuste kiam la du Kolizuloj estis preskaŭ
transirintaj, la arbo ekfalis bruege en la abismon, kunpor-
tante la malbelajn, hurlantajn bestojn, kaj ambaŭ
disfrakasiĝis pro la akraj rokoj sur la fundo.
“Nu,” diris la Malkuraĝa Leono, libere spirante
denove, “ni ankoraŭ iom vivos, kaj tio plaĉas min, ĉar
nepre estus tre malkomforte ne vivi. Tiuj bestoj timigis
min
82
min tiom ke mia koro
ankoraŭ bategas.”
“Ha,” diris la
Stana Lignohakisto mal-
gaje, “ volonte mi havus
koron povantan bati.”
Tiu aventuro des
pli fervorigis la marŝan-
tojn eliri el la arbaro,
kaj ili tiom rapide marŝ-
is ke Doroteo laciĝis, kaj devis
rajdi sur la dorso de la Leono.
Ĝojigis ilin kiam la arbaro mal-
pli densiĝis ju pli ili antaŭeniris,
kaj en la posttagmezo ili subite trovis larĝan riveron,
rapide fluantan antaŭ ili. Ili povis vidi ke aliflanke de la
rivero la vojo el flavaj brikoj trairas belan pejzaĝon, kun
verdaj kampoj kaj helaj floroj kaj apud la tuta vojo estis
arboj sur kiuj pendas bongusgaj fruktoj. Ilin multe plaĉis
vidi tiun belan pejzaĝon antaŭ si.
“Kiel ni transiros la riveron?” demandis Doroteo.
“Estas facile,” respondis la Birdotimigilo. “La Stana
Lignohakisto konstruu por ni floson, tiel ke ni povos flosi
al la alia flanko.
Do la Lignohakisto prenis sian hakilon kaj komen-
cis haki malgrandajn arbojn por fari floson, kaj dum li
okupadis sin per tio, la Birdotimigilo trovis sur la river-
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 83
bordo arbon plenan de belaj fruktoj. Tio plaĉis al Doro-
teo, kiu estis manĝinta nur nuksojn dum tiu tago, kaj ŝi
ĝissate manĝis la maturajn fruktojn.
Sed necesas tempo por konstrui floson, eĉ se konstruas
ĝin laborema kaj nelaciĝanta Stana Lignohakisto, kaj
kiam noktiĝis la laboro ankoraŭ ne estis finita. Do ili tro-
vis komfortan lokon sub la arboj kie ili bone dormis ĝis
la mateno; kaj Doroteo sonĝis pri la Smeralda Urbo, kaj
pri la bona Sorĉisto de Oz, kiu baldaŭ resendos ŝin al ŝia
propra hejmo.
“La arbo ekfalis bruege en la abismon.”
“Vi devus honti!”

Ĉapitro VIII.
La mortiga
papavokampo
N
i
a
MALGRANDA GRUPO
DE marŝantoj vekiĝis la
sekvan matenon refreŝig-
itaj kaj plenaj de espero, kaj
Doroteo manĝis kvazaŭ princ-
ino per persikoj kaj prunoj el
la arboj apud la rivero.
Malantaŭ ili estis la senluma
arbaro tra kiu ili jam trapaŝis, kvankam
ili suferis multajn senkuraĝigojn; sed
antaŭ ili estis bela, sunoplena regiono
kiu ŝajnis voki ilin antaŭen al la Smer-
alda Urbo.
Estis vere ke la larĝa rivero nun
88 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
fortranĉis ilin de tiu bela regiono; sed la floso estis
preskaŭ finita, kaj kiam la Stana Lignohakisto finis tranĉi
kelkajn pliajn ŝtipojn kaj kunligis ilin per lignaj kejloj, ili
estis pretaj komenci. Doroteo sidiĝis sur la mezo de la
floso kaj tenis Toton en siaj brakoj. Kiam la Malkuraĝa
Leono paŝis sur la floson, ĝi grave kliniĝis, ĉar li estis
granda kaj multepeza; sed la Birdotimigilo kaj la Stana
Lignohakisto ekstaris sur la alia fino por ekvilibrigi ĝin,
kaj ili mane tenis longajn stangojn por puŝi la floson tra
la akvo.
Ili sukcesis sufiĉe bone, unue, sed kiam ili atingis la
mezon de la rivero la rapida fluo tiris la floson pli kaj pli
for de la vojo el flavaj brikoj; kaj la akvo tiom pro-
fundiĝis ke la longaj stangoj ne plu atingis la fundon.
“Estas malbone,” diris la Stana Lignohakisto, “ĉar se
ni ne atingos la bordon ni portiĝos en la landon de la fia
Sorĉistino de la Okcidento, kaj ŝi sorĉos nin kaj sklavigos
nin.”
“Kaj tiuokaze mi ne ricevus cerbon,” diris la Birdo-
timigilo.
Kaj mi ne rice-
vus kuraĝon,” diris la
Malkuraĝa Leono.
“Kaj mi ne ricevus
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 89
koron,” diris la Stana Lignohakisto.
“Kaj mi neniam reirus al Kansas,” diris Doroteo.
“Nepre ni atingu la Smeraldan Urbon, se eble,”
aldonis la Birdotimigilo, kaj li tiom forte puŝis sian lon-
gan stangon ke ĝi firme fiksiĝis en la koto sur la fundo
de la rivero, kaj antaŭ ol li povis reeltiri ĝin, aŭ malteni
ĝin, la floso estis forportita kaj la povra Birdotimigilo
estis lasita kroĉiĝanta al la stango meze de la rivero.
“Adiaŭ!” li kriis al ili, kaj ili bedaŭregis forlasi lin;
efektive, la Stana Lignohakisto komencis plori, sed
feliĉige li memoris ke li eble rustos, do li sekigis siajn
larmojn per la antaŭvesto de Doroteo.
Kompreneble ĉi tio estis malbona sorto por la
Birdotimigilo.
“Nun mi estas en malpli
bona stato ol kiam mi unuafoje
renkontis Doroteon,” li pensis.
“Tiam mi estis fiksita al stango
en maizkampo, kie mi povis
magi ke mi fortimigas korvojn;
sed certe ne utilas Birdotimigilo
fiksita sur stango en la mezo de
rivero. Mi timas ke mi vere
neniam akiros cerbon!”
Laŭlonge de la rivero naĝis
la floso, kaj la povra Birdotimig-
ilo fariĝis pli kaj pli for. Tiam la
90 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 90
Leono diris:
“Io estas farenda por savi nin.
Mi kredas ke mi povos naĝi al la
bordo kaj kuntiri la floson, se vi tenos
firme la pinton de mia vosto.
Do li saltis en la akvon kaj la
Stana Lignohakisto firme tenis lian
voston, kiam la Leono komencis kiel eble plej
forte naĝi al la bordo. Estis tre malfacile, mal-
graŭ lia grandeco; sed iom post iom ili tiriĝis el
la fluo, kaj Doroteo prenis la longan stangon de
la Stana Lignohakisto kaj helpis puŝi la floson
al la tero.
Ili ĉiuj estis tre lacaj kiam ili fine atingis
la bordon kaj paŝis sur la belan verdan herb-
aron, kaj ili ankaŭ sciis ke la rivero portis ilin
tre for de la vojo el flavaj brikoj kiu kondukas
al la Smeralda Urbo.
“Kion ni faru nun?” demandis la Stana
Lignohakisto, dum la Leono kuŝis sur la herb-
aro por ke la suno sekigu lin.
“Ni devas iel reiri al la vojo,” diris
Doroteo.
“La plej bona plano estos marŝi laŭ la
riverbordo ĝis ni reatingos la vojon,” komentis la
Leono.
Do post ilia ripozo, Doroteo prenis sian
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 91
korbon kaj ili komencis marŝi laŭ la herba bordo, reen al
la vojo de kiu la rivero portis ilin. Ĝi estis bela bordo,
reen al la vojo de kiu la rivero portis ilin. Ĝi estis bela
regiono, kun multaj floroj kaj fruktarboj kaj sunbrilo por
gajigi ilin, kaj se ili ne sentus tiom da bedaŭro pro la
povra Birdotimigilo ili povus esti vere feliĉaj.
Ili marŝis laŭ sia eblo plej rapide, kaj Doroteo hal-
tis nur unufoje por pluki belan floron; kaj post iom da
tempo la Stana Lignohakisto kriis:
“Rigardu!”
Ĉiuj rigardis la riveron kaj vidis la Birdotimigilon
fiksitan sur sia stango meze de la akvo, aspektantan tre
solsenta kaj malfeliĉa.
“Kion ni povas fari por savi lin?” demandis Doroteo.
La Leono kaj la Stana Lignohakisto ambaŭ skuis
sian kapon ĉar ili ne sciis. Do ili sidiĝis sur la bordo kaj
rigardis senespere la Birdotimigilon ĝis Cikonio alflugis,
vidinte ilin, kaj haltis por ripozi ĉe la rando de la akvo.
“Kiuj vi estas kaj kien vi iras?” demandis la
Cikonio.
“Mi estas Doroteo,” respondis la knabino, “kaj jen
miaj amikoj, la Stana Lignohakisto kaj la Malkuraĝa
Leono; kaj ni iras al la Smeralda Urbo.”
“Jen ne la vojo,” diris la Cikonio, dum ŝi tordis sian
longan kolon kaj akre rigardis la kuriozan grupon.
“Mi scias,” respondis Doroteo, “sed ni perdis la Bir-
dotimigilon, kaj ni ne scias kiel rehavigi lin.”
92 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Kie li estas?” demandis la Cikonio.
“Tie, en la rivero,” respondis la knabino.
“Se li ne estus tiel granda kaj peza mi alportus lin
por vi,” komentis la Cikonio.
“Li tute ne estas peza,” diris Doroteo, fervore, “ĉar li
estas plenigita per pajlo; kaj se vi reportos lin al ni ni
multege dankos vin senfine.”
“Nu, mi provos,” diris la Cikonio, “sed se mi tro-
vos lin tro peza mi devos refaligi lin en la riveron.”
Do la granda birdo flugis en la aeron kaj trans la
akvon ĝis ŝi atingis la lokon kie la Birdotimigilo estis
fiksita sur sia stango. La Cikonio per siaj grandaj ungoj
kaptis brakon de la Birdotimigilo kaj alte portis lin al la
bordo, kie Doroteo kaj la Leono kaj la Stana Lignohak-
isto kaj Toto atendis.
Kiam la Birdotimigilo retrovis sin inter siaj amikoj li
estis ĝojega kaj ĉirkaŭbrakumis ĉiujn, eĉ la Leonon kaj
Toton; kaj dum ili marŝadis li kantis “Tol-de-ri-de-o!”
ĉiupaŝe, tiom gaja li estis.
“Mi kredis ke mi devos resti en la rivero eterne,” li
diris, “sed la afabla Cikonio savis min, kaj se mi ja akiros
cerbon mi retrovos la Cikonion kaj rekompence faros ian
komplezon por ŝi.”
“Ne necesas,” diris la Cikonio, kiu flugadis apud ili.
“Mi ĉiam plezure helpas kiam estas danĝero. Sed mi
devas foriri nun, ĉar miaj beboj atendas min en la nesto.
Mi esperas ke vi trovos la Smeraldan Urbon kaj ke Oz
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 93
helpos vin.”
“Dankon,” respondis Doroteo, kaj la afabla Cikonio
flugis en la aeron kaj baldaŭ ne plu videblis.
Ili marŝadis aŭskultante la kantadon de la brilkoloraj
birdoj kaj rigardante la belajn florojn kiuj nun tiom dens-
is ke ili tapiŝis la teron. Ili estis grandaj flavaj kaj blankaj
kaj bluaj kaj purpuraj floroj, kaj ankaŭ grandaj grupoj de
skarlataj papavoj, kiuj estis tiom brilkoloraj ke ili preskaŭ
blindigis la okulojn de Doroteo.
“Belegaj!” la knabino krietis, spirante la spican
odoron de la floroj.
“Verŝajne,” respondis la Birdotimigilo. “Kiam mi
havos cerbon mi supozeble pli ŝatos ilin.”
“Se mi nur havus koron mi sendube amus ilin,”
aldonis la Stana Lignohakisto.
“De ĉiam plaĉas al mi floroj,” diris la Leono; “ili
aspektas tiel senhelpaj kaj malfortaj. Sed en la arbaro ne
estas tiom brilaj floroj kiel ĉi tiuj.”
Ili nun atingis pli kaj pli da grandaj skarlataj
papavoj, kaj malpli kaj malpli da aliaj floroj; kaj baldaŭ
ili trovis sin meze de granda kampo da papavoj. Nu, oni
bone scias ke kiam grupiĝis tiom granda kvanto da tiaj
floroj ilia odoro estas sufiĉe potenca por dormigi ĉiun kiu
enspiras ĝin, kaj se la dormanto ne portiĝas for de la
odoro de la floroj li dormas senĉese por ĉiam. Sed Doro-
teo ne sciis tion, nek ŝi povis foriri de la grandaj ruĝaj
floroj kiuj ĉie ĉirkaŭis ilin; do baldaŭ ŝiaj okuloj peziĝis
94 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
kaj ŝi sentis bezonon sidiĝi por ripozi kaj por dormi.
Sed la Stana Lignohakisto ne permesis tion.
“Ni devos rapidi kaj reatingi la vojon el flavaj
brikoj antaŭ ol noktiĝos,” li diris; kaj la Birdotimigilo
konsentis kun li. Do ili plu marŝadis ĝis Doroteo ne plu
povis stari. Ŝiaj okuloj fermiĝis malgraŭ ŝia volo kaj ŝi
forgesis kie ŝi estas kaj falis surteren apud la papavoj,
profunde dormante. “Kion ni faru?” demandis la Stana Lignohakisto.
“Se ni lasos ŝin ĉi tie ŝi mortos,” diris la
Leono. “La odoro de la floroj mortigas nin
ĉiujn. Mi mem apenaŭ povas teni la okulojn
malfermitaj kaj la hundo jam dormas.”
Estis vere; Toto jam falis apud sian
mastrineton. Sed la Birdotimigilon kaj Stanan
Ligno hakiston, ĉar ili ne konsistis el karno, ne
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 95
ĝenis la odoro de la floroj.
“Rapide kuru,” diris la Birdotimigilo al la Leono,
“kaj eliru ĉi tiun mortigan florkampon kiel eble plej
baldaŭ. Ni kunportos la knabineton, sed se vi endormiĝos
vi estas tro granda kaj ni ne povos porti vin.”
Do la Leono vigligis sin kaj antaŭensaltadis kiel eble
plej rapide. Post momento li ne plu estis videbla.
“Ni uzu niajn manojn kiel seĝon, por porti ŝin,”
diris la Birdotimigilo. Do ili levis Toton kaj metis la hun-
don sur la sinon de Doroteo, kaj post tio ili faris seĝon
uzante siajn manojn kiel sidejon kaj siajn bra-
kojn kiel seĝobrakojn kaj portis la dormantan
knabinon tra la floroj.
Plu kaj plu ili marŝis, kaj ŝajnis ke la
granda tapiŝo da mortigaj floroj ĉirkaŭ ili
neniam finiĝos. Ili sekvis la kurbiĝon de la riv-
ero, kaj fine trovis sian amikon la Leonon,
profunde dormantan inter la papavoj. La floroj
superfortis la grandan beston kaj, fine, li cedis,
kaj falis ne tre for de la fino de la papavoka-
mpo, kie la dolĉa herbaro kuŝis en belaj verdaj
kampoj antaŭ ili.
“Nenion ni povas fari por li,” diris la
Stana Lignohakisto, malfeliĉe; “ĉar li estas tro
multepeza, ni ne povos levi lin. Ni devos lasi
lin ĉi tie eterne dormi, kaj eble li sonĝos ke li
fine trovis kuraĝon.”
96 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Mi bedaŭras,” diris la Birdotimigilo. “La Leono
estis tre agrabla kamarado malgraŭ sia malkuraĝo. Sed ni
pluiru.”
Ili portis la dormantan knabinon al bela loko apud
la rivero, sufiĉe for de la kampo da papavoj por ke ŝi ne
plu spiru la venenon de la floroj, kaj tie ili kuŝigis ŝin
delikate sur la molan herbaron kaj atendis ĝis la freŝa
venteto vekos ŝin.
“La cikonio alte portis lin.”

Ĉapitro IX.
La Reĝino de la
Kampomusoj.
N
“
i
NE POVAS ESTI TRE FOR
la vojo el flavaj brikoj, nun,”
komentis la Birdotimigilo, dum
li staris apud la knabino, “ĉar ni
jam marŝis preskaŭ tiom kiom for-
portis nin la rivero.”
La Stana Lignohakisto estis
tuj respondonta kiam li ekaŭdis
malaltan muĝon, kaj turninte sian kapon (kiu
bonege turniĝis per ĉarniroj) li vidis strangan beston sal-
tadi trans la herbaron al ili. Ĝi estis, efektive, granda flava
Linko, kaj la Stana Lignohakisto opiniis ke ĝi nepre ĉasas
ion, ĉar ĝiaj oreloj kuŝis proksime al la kapo kaj ĝia buŝo
estis larĝe malfermita, tiel ke vidiĝis du vicoj de malbelaj
dentoj, dum ĝiaj ruĝaj okuloj ardis kiel fajrogloboj. Kiam
100 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
ĝi pliproksimiĝis la Stana Lignohakisto vidis kuranta
antaŭ la besto malgrandan grizan kampomuson, kaj
kvankam li ne havis koron li sciis ke estas maljuste ke la
Linko strebas mortigi tian belan, sendanĝeran besteton.
Do la Hakisto levis sian hakilon kaj dum la Linko
preterkuris li rapide batis tiel ke la kapo de la besto plene
apartiĝis de sia korpo, kaj ĝi ruliĝis en du pecoj ĉe liaj
piedoj.
La kampomuso, nun libera de sia malamiko, ekhal-
tis; kaj malrapide venante al la Hakisto ĝi diris, per alta
voĉeto:
“Ho, dankon! Grandegan dankon, ĉar vi savis mian
vivon.”
“Ne menciu ĝin, mi petas,” respondis la Hakisto,
“Sciu ke mi ne havas koron, do mi zorgas helpi ĉiun kiu
bezonas amikon, eĉ kiam ĝi estas nur muso.”
“Nur muso!” kriis la besteto, indigne; “mi ja estas
Reĝino—la Reĝino de ĉiuj kampomusoj!”
“Ĉu vere?” diris la Hakisto, klinante sin riverence.
“Sekve vi tre bone agis, kaj ne nur kuraĝe, savante
mian vivon,” diris la Reĝino.
Tiumomente pluraj musoj vidiĝis alkurante tiel
rapide kiel permesis iliaj kruretoj, kaj kiam ili vidis la
Reĝinon ili kriis:
“Ho, via Moŝtino, ni kredis ke vi estos mortigita!
Kiel vi sukcesis eskapi de la granda Linko?” kaj ĉiuj kli-
nis sin tiom malanten antaŭ la Reĝineto ke ili preskaŭ
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 101
surkapiĝis.
“Ĉi tiu kurioza stanulo,” ŝi respondis, “mortigis la
Linkon kaj savis mian vivon. Do ekde nun vi ĉiuj devas
servi lin, kaj obeu eĉ lian plej malgrandan deziron.”
“Jes!” kriis ĉiuj musoj, per akra koruso. Kaj post tio
ili diskuris ĉiudirekten, ĉar Toto estis vekiĝinta el sia
dormo, kaj vidante tiom da tiuj musoj ĉirkaŭ si li ekbojis
ĝoje kaj saltis inter la grupon. Toto ĉiam amis ĉasi
musojn kiam li loĝis en Kansas, kaj li ne opiniis tion
malbona ago.
Sed Stana Lignohakisto kaptis la hundon per siaj
brakoj kaj firme tenis lin, dum li kriis al la musoj:
“Revenu! revenu! Toto ne damaĝos vin.”
Aŭdinte tion la Reĝino de la Musoj etendis sian
kapon de malanta herbaĵaro kaj demandis, per timida vo-
ĉo,
“Ĉu vi certas ke li ne mordos
nin?”
“Mi ne permesos tion,” diris la
Hakisto; “do ne timu.”
Unu post la alia la musoj
revenis, kaj Toto ne bojis denove,
kvankam li strebis salti de la brakoj
de la Hakisto kaj mordus lin se li
ne bone scius ke li konsistas el
stano. Fine unu el la plej grandaj
musoj parolis.
102 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
‘‘“Ĉu ion ni povos fari,” ĝi demandis, “por repagi
vin ĉar vi savis la vivon de nia Reĝino?”
“Mi kredas ke ne,” respondis la Hakisto; sed la Bir-
dotimigilo, kiu strebis pensi sed ne povis ĉar lia kapo estis
plena de pajlo, diris rapide,
“Jes; vi povas savi nian amikon la Malkuraĝan
Leonon dormantan inter la papavoj.”
“Leonon!” kriis la Reĝineto. “Sed, li manĝus nin
ĉiujn!”
“Ne,” deklaris la Birdotimigilo, “ĉi tiu Leono estas
malkuraĝa.”
“Ĉu vere?” demandis la Muso.
“Li mem agnoskas tion,” respondis la Birdotimigilo,
“kaj neniam li damaĝus personon kiu estas nia amiko. Se
vi helpos nin savi lin mi promesas ke li tre amike trak-
tos vin.”
“Bone,” diris la Reĝino, “ni fidos vin. Sed kion ni
faru?”
“Ĉu multaj musoj nomas vin Reĝino kaj pretas obei
vin?”
“Ho jes; miloj,” ŝi respondis.
“Do ordonu ke ĉiuj venu ĉi tien kiel eble plej
baldaŭ, kaj ĉiu kunportu pecon de ŝnuro.”
La Reĝino turnis sin al la musoj kiuj servas ŝin kaj
ordonis ke ili tuj foriru kaj venigu la tutan popolon. Tuj
kiam ili aŭdis ŝian ordonon ili diskuris ĉiudirekten kiel
eble plej rapide.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 103
“Nun,” diris la Birdotimigilo al la Stana Lignohak-
isto, “iru al tiuj arboj apud la rivero kaj faru ĉareton por
porti la Leonon.”
Do la Hakisto tuj iris al la arboj kaj komencis
labori; kaj baldaŭ li faris ĉareton el la membroj de la
arboj, de kiuj li forhakis la foliojn kaj branĉojn. Li
kunfiksis ĝin per lignaj kejloj kaj faris la kvar radojn el
mallongaj pecoj de granda arbotrunko. Tiom rapide kaj
bone li laboris ke kiam la musoj komencis alveni la
ĉareto jam estis tute preta por ili.
Ili venis el ĉiuj direktoj, kaj estis miloj da ili:
grandaj musoj kaj malgrandaj musoj kaj mezgrandaj
musoj; kaj ĉiu portis pecon de ŝnuro en la buŝo. Proksi-
mume tiam Doroteo vekiĝis el sia longa dormo kaj
malfermis siajn okulojn. Ŝin multe mirigis trovi sin
kuŝanta sur la herbaro kun miloj da musoj ĉirkaŭstaran-
taj kaj timete rigardantaj ŝin. Sed la Birdotimigilo
informis ŝin pri ĉio, kaj turninte sin al la digna Museto,
li diris,
“Permesu ke mi konigu al vi ŝian Moŝtinon, la
Reĝino.”
Doroteo klinetis sian kapon solene kaj la Reĝino riv-
erencis, kaj post tio ŝi fariĝis tre amikema kun la
knabineto.
La Birdotimigilo kaj la Hakisto nun komencis ligi la
musojn al la ĉaro, uzante la ŝnuretojn kiujn ili estis
alportintaj. Unu finaĵo de ĉiu ŝnureto estis ligita ĉirkaŭ la
104 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
a kolon de ĉiu muso kaj la alia fino al la ĉareto. Kom-
preneble la ĉareto estis miloble pli granda ol iu el la
musoj tirontaj ĝin; sed kiam ĉiuj musoj estis alligitaj ili
povis tre facile tiri ĝin. Eĉ la Birdotimigilo kaj la Stana
Lignohakisto povis sidi sur ĝi, kaj ili estis rapide tirataj de
siaj strangaj ĉevaletoj al la loko kie la Leono kuŝis
dormante.
Post multa tre malfacila laboro, ĉar la Leono multe
pezis, ili sukcesis tiri lin sur la ĉareton. Post tio la Reĝino
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 104
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 105
ordonis ke ŝia sia popolo komencu, ĉar ŝi timis ke se la
musoj restos tro longe inter la papavoj ankaŭ ili
ekdormos.
Unue la bestetoj, kvankam multaj, apenaŭ povis
moveti la peze ŝarĝitan ĉareton; sed la Hakisto kaj la
Birdotimigilo ambaŭ puŝis de mal-antaŭe, kaj ili pli
bone sukcesis. Baldaŭ ili finrulis la Leonon el inter la
papavoj sur la verdajn kampojn, kie li povis denove spiri
la dolĉan, freŝan aeron, anstataŭ la venenan odoron de la
floroj.
106 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
Doroteo venis renkonte al ili kaj elkore dankis la
musetojn ĉar ili savis de morto ŝian akompananton. Ŝi
jam multe amis la grandan Leonon kaj ŝi ĝojis pro lia
saviĝo.
Post tio la musoj estis malligitaj al la ĉareto kaj
forkuris tra la herbaron al siaj hejmoj. La Reĝino de la
Musoj foriris la plej lasta.
“Se iam vi denove bezonos nin,” ŝi diris, “venu en
la kampon kaj voku, kaj ni aŭdos vin kaj venos helpi vin.
Adiaŭ!”
“Adiaŭ!” ĉiuj respondis, kaj la Reĝino forkuris, dum
Doroteo firme tenis Toton por ke li ne postkuru kaj
timigu ŝin.
Post tio ili sidiĝis apud la Leono atendante lian
vekiĝon; kaj la Birdotimigilo portis al Doroteo fruktojn el
apuda arbo, kaj ŝi manĝis ilin.
“Permesu ke mi konigu al vi ŝian Moŝtinon, la Reĝino.”

Ĉapitro X.
La Pordo-
gardisto.
om
LONGE POSTE LA
Malkuraĝa Leono vekiĝis,
ĉar li kuŝis tre longe inter
la papavoj, enspirante ili-
an mortigan odoron; sed
kiam li ja malfermis siajn
okulojn kaj ruliĝis de la
ĉareto li ĝoje trovis sin vi-
va.
“Mi kuris laŭeble rapide,” li diris, sidiĝinte kaj
oscedante; “sed la floroj superfortis min. Kiel vi elirigis
min?”
Ili rakontis al li pri la kampomusoj, kaj kiel ili
malavare savis lin de morto; kaj la Malkuraĝa Leono
ridis, kaj diris:
110 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Mi ĉiam opiniis min tre granda kaj timiga; sed eĉ
malgrandaj floroj preskaŭ mortigis min, kaj malgrandaj
musoj savis mian vivon. Ĉio estas tre stranga! Sed, kama-
radoj, kion ni faru nun?”
“Ni devas pluserĉi por retrovi la vojon el flavaj
brikoj,” diris Doroteo; “kaj post tio ni povos marŝadi laŭ
ĝi al la Smeralda Urbo.”
Do, ĉar la Leono estis tute refreŝigita, kaj tute bone
fartis denove, ili ĉiuj komencis marŝi, kaj multe ĝuis la
iradon tra la mola, freŝa herbaro; kaj post nelonge ili atin-
gis la vojon el flavaj brikoj kaj retur-
nis sin por marŝi cele la Smeraldan
Urbon kie loĝas la granda Oz.
La vojo estis nun glata kaj bone
pavimita, kaj la ĉirkaŭa pejzaĝo estis
bela; tial la marŝantoj ĝoje lasis la
arbaron multe malantaŭe kaj kun ĝi
. 111 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 111
la multajn danĝerojn renkontitajn en ĝiaj mornaj ombroj.
Denove ili povis vidi barilojn konstruitajn laŭlonge de la
vojo; sed ĉi tiuj estis verdkoloraj, kaj kiam ili atingis
dometon, en kiu ŝajne loĝas kultivisto, ankaŭ tio estis ver-
dkolora. Ili preterpasis plurajn tiajn dometojn dum la
posttagmezo, kaj kelkfoje homoj venis al la pordoj kaj
rigardis ilin kvazaŭ dezirante fari demandojn; sed neniu
proksimiĝis al ili nek parolis al ili pro la granda Leono,
kiun ili multe timis. La homoj ĉiuj estis vestitaj per tre
belaj smeraldaverdaj vestoj kaj surportis pintajn ĉapelojn
kiel la Manĝtuloj.
“Jen certe la Lando Oz,” diris Doroteo, “kaj nepre
ni proksimiĝas al la Smeralda Urbo.”
“Jes,” respondis la Birdotimigilo; “ĉio verdas ĉi tie,
kaj en la Lando de la Manĝtuloj bluo estis la preferata
koloro. Sed oni ne ŝajnas egale
amikemaj kiel la Manĝtuloj kaj
mi suspektas ke ni ne sukcesos
trovi dormolokon por tranokti.”
“Mi volas manĝi ion alian ol
nur fruktojn,” diris la knabino,
“kaj mi certas ke Toto estas mal-
satega. Ni haltu ĉe la sekva domo
kaj parolu kun la loĝantoj.”
Do, kiam ili atingis relative
grandan domon, Doroteo kuraĝe
112 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
marŝis al la pordo kaj frapis. Virino malfermis ĝin nur
sufiĉe por trarigardi, kaj diris,
“Kion vi volas, infano, kaj kial tiu granda Leono
estas kun vi?”
“Ni volas tranokti kun vi, se vi permesos,” respon-
dis Doroteo; “kaj la Leono estas mia amiko kaj
kamarado, kaj nenial damaĝus vin.”
“Ĉu li estas malsovaĝa?” demandis la virino iomete
pli malfermante la pordon.
“Ho jes;” diris la knabino, “kaj li estas ankaŭ ege
malkuraĝa; do li multe pli timos pro vi ol vi timos pro
li.”
“Nu,” diris la virino, pripensinte kaj denove rigar-
detinte la Leonon, “se estas tiel do vi rajtas enveni, kaj
mi donos al vi iom da vespermanĝo kaj lokon kie vi
povos dormi.”
Do ili ĉiuj eniris la domon, kie estis, krom la virino,
du infanoj kaj viro. La kruro de la viro estis vundita, kaj
li kuŝadis sur sofo en angulo. Ili ŝajnis tre surprizitaj de
la stranga grupo, kaj dum la virino surtabligis la
manĝilojn la viro demandis,
“Kien iras vi ĉiuj?”
“Al la Smeralda Urbo,” diris Doroteo, “por renkonti
la Grandan Ozon.”
“Ĉu vere?” krietis la viro. “Ĉu vi certas ke Oz
akceptos renkonti vin?”
“Kial ne?” ŝi respondis.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 113
“Nu, oni diras ke li neniam permesas ke iu ajn
eniru al li. Mi multafoje estis en la Smeralda Urbo, kaj
ĝi estas bela kaj mirinda urbo; sed mi neniam ricevis
permeson vidi la Grandan Ozon, nek mi scias pri iu alia
vivanto kiu vidis lin.”
“Ĉu li neniam eliras?” demandis la Birdotimigilo.
“Neniam. Li sidas tagon post tago en la granda
tronoĉambro de la palaco, kaj eĉ liaj servistoj neniam
vidas lin vizaĝ-al-vizaĝe.”
“Kia li estas?” demandis la knabino.
“Estas malfacile diri,” diris la viro penseme. “Kom-
prenu, Oz estas granda Sorĉisto, kaj li povas doni al si
kian ajn deziratan formon. Do kelkaj diras ke li aspektas
kiel birdo; kaj kelkaj ke li aspektas kiel elefanto; kaj
kelkaj diras ke li aspektas kiel kato. Al aliaj li aspektas
bela feino, aŭ elfo, aŭ kia ajn li deziras.
Sed kiu estas la vera Oz, kiam li sur-
prenas sian propran formon, neniu viv-
anto scias.”
“Tre strange,” diris
Doroteo; “sed ni devos
strebi, iel, renkonti lin, ĉar
alie nia alveno estos va-
na.”
“Kial vi volas ren-
konti la teruran Ozon?”
demandis la viro.
114 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Mi volas ke li donu al mi cerbaĵon,” diris la Birdo-
timigilo, fervore.
“Ho, Oz povus fari tion sufiĉe facile,” deklaris la
viro. “Li havas pli da cerbo ol li bezonas.”
“Kaj mi volas ke li donu al mi koron,” diris la
Stana Lignohakisto.
“Tio ne ĝenos lin,” pludiris la viro, “ĉar Oz havas
grandan kolekton da koroj, ĉiudimensiajn kaj -formajn.”
“Kaj mi volas ke li donu al mi kuraĝon,” diris la
Malkuraĝa Leono.
“Oz tenas grandan poton da kuraĝo en sia
tronoĉambro,” diris la viro, “kiun li kovris per ora plado,
por ke ĝi ne superfluu el ĝi. Li tre volonte donos iom al
vi.”
“Kaj mi volas ke li resendu min al Kansas,” diris
Doroteo.
“Kie estas Kansas?” demandis la viro, surprizite.
“Mi ne scias,” respondis Doroteo malĝoje, “sed ĝi
estas mia hejmo, kaj mi certas ke ĝi estas ie.”
“Verŝajne. Nu, Oz povas fari ĉion; do mi supozas
ke li trovos Kansason por vi. Sed unue vi devos renkonti
lin, kaj tio estos tre malfacila tasko; ĉar al la Granda
Sorĉisto ne plaĉas renkonti iun ajn, kaj kutime tio, kion li
deziras, okazas. Sed kion
VI
volas?” li pludiris, parolante
al Toto. Toto nur skuis sian voston, ĉar, neklarigeble, li
ne kapablis paroli.
La virino nun vokis al ili dirante ke la manĝo estas
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 115
preta, do ili grupiĝis ĉirkaŭ la tablon kaj Doroteo manĝis
bongustegan kaĉon kaj teleron da kirlitaj ovoj kaj teleron
da bona blanka pano, kaj ĝuis la manĝon. La Leono
manĝis iom da kaĉo, sed ĝi ne plaĉis al li, kaj li diris ke
ĝi konsistas el aveno kaj aveno estas manĝaĵo por ĉevaloj,
ne leonoj. La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto
nenion manĝis. Toto manĝis iom da ĉio, kaj ĝojis den-
ove bone manĝi.
La virino nun donis al Doroteo liton en kiu dormi,
kaj Toto kuŝiĝis apud ŝi, kaj la Leono gardis la pordon
de ŝia ĉambro por ke neniu ŝin ĝenu. La Birdotimigilo
kaj la Stana Lignohakisto staris en angulo kviete dum la
tuta nokto, kvankam kompreneble ili ne kapablis dormi.
La sekvan matenon, tuj kiam la suno leviĝis, ili
rekomencis marŝi, kaj baldaŭ ili vidis belan verdan brilon
en la ĉielo tuj antaŭ si.
“Jen nepre la Smeralda Urbo,” diris Doroteo.
Dum ili plu marŝis, la verda brilo fariĝis pli kaj pli
hela, kaj ŝajnis ke finfine ili proksimiĝas al la celo de la
marŝado. Tamen jam estis posttagmeze kiam ili atingis la
grandan muron kiu ĉirkaŭis la Urbon. Ĝi estis alta, kaj
dika, kaj hele verdkolora.
Antaŭ ili, kaj ĉe la fino de la vojo el flavaj brikoj,
estis grandega pordo, kovrita per smeraldoj kiuj tiom scin-
tilis pro la sunlumo ke eĉ la pentritaj okuloj de la
Birdotimigilo preskaŭ blindiĝis.
Sonorilo estis apud la pordego, kaj Doroteo puŝis la
116 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
butonon kaj aŭdis arĝentecan klakon el interne. Post tio
la granda pordo malrapide malfermiĝis, kaj ili ĉiuj trairis
kaj trovis sin en alta arkaohava ĉambro, kies muroj scinti-
lis pro sennombraj smeraldoj.
Antaŭ ili staris malgranda viro proksimume
samgranda kiel la Manĝtuloj. Li estis verde vestita, de la
kapo al la piedoj, kaj eĉ lia haŭto estis verdeta. Apud li
estis granda verda kesto.
Kiam li vidis Doroteon kaj ŝiajn akompanantojn la
viro demandis,
“Kion vi volas en la Smeralda Urbo?”
“Ni venis por renkonti la Grandan Ozon,” diris
Doroteo.
Multe surprizis la viron tiu respondo kaj li sidiĝis
por pripensi ĝin.
“Jam de multaj jaroj neniu petas renkonti Ozon,” li
diris, skuante sian kapon perplekse. “Li estas potenca kaj
timiga, kaj se vi venis pro senutila aŭ malsaĝa celo por
ĝeni la saĝan kontempladon de la Granda Sorĉisto, li eble
koleros kaj detruos vin ĉiujn tuj.”
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 117
“Sed ne temas pri malsaĝa celo, nek sencela,”
respondis la Birdotimigilo; “ĝi estas grava. Kaj oni diris al
ni ke Oz estas bona Sorĉisto.”
“Jes,” diris la verdulo; “kaj li regas la Smeraldan
Urbon saĝe kaj bone. Sed al tiuj kiu estas nehonestaj, aŭ
kiuj proksimiĝas al li nur pro scivolemo, li estas plej ter-
ura, kaj malmultaj iam petis vidi lian vizaĝon. Mi estas la
Pordogardisto, kaj ĉar vi postulas renkonti la Grandan
Ozon mi devos konduki vin al lia palaco. Sed unue vi
devos surmeti la okulvitrojn.”
“Kial?” demandis Doroteo.
“Ĉar se vi ne surhavus okulvitrojn la brilego kaj
gloro de la Smeralda Urbo blindigus vin. Eĉ la loĝantoj
de la Urbo devas surhavi okulvitrojn nokte kaj tage. Ili
estas surfiksitaj per seruro, ĉar tiel ordonis Oz kiam la
Urbo unue estis konstruita, kaj mi havas la solan ŝlosilon
kiu povas malŝlosi ilin.”
Li malfermis la grandan keston, kaj Doroteo vidis ke
ĝi estas plena de okulvitroj ĉiudi-
mensiaj kaj ĉiuformaj. Ĉiu el ili
havis verdajn vitrrojn. La Pordog-
ardisto trovis okulvitrojn prfecize
ĝustadimensiajn por Doroteo kaj
metis ilin sur ŝiajn okulojn. Estis
118 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
du oraj bendoj estis ligitaj al ili, kiuj ĉirkaŭis la dorson
de ŝia kapo. kie ili estis kunfiksitaj per ŝlosileto ĉe la fino
de ĉeno ĉirkaŭ la kolo de la Pordogardisto. Kiam ili estis
surfiksitaj, Doroteo ne povus forpreni ilin eĉ se ŝi volus,
sed kompreneble ŝi ne volis esti blindigita de la brilego de
la Smeralda Urbo, do ŝi diris nenion.
Post tio la verdulo metis okulvitrojn sur la Birdot-
imigilon kaj la Stanan Lignohakiston kaj la Leonon, kaj
eĉ malgrandan Toton; kaj ĉiuj estis fiksitaj per la ŝlosilo.
Post tio la Pordogardisto surmetis siajn proprajn
okulvitrojn kaj diris al ili ke li pretas gvidi ilin al la
palaco. Preninte grandan oran ŝlosilon de hoko sur la
muro li malfermis alian pordon, kaj ili ĉiuj sekvis lin tra
la pordon en la stratojn de la Smeralda Urbo.
“La Leono manĝis iom da kaĉo.”

Ĉapitro XI.
La Mirinda
Smeralda Urbo de
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 121
KUN OKULOJ PROTEK-
tataj per la verdaj okulvitroj
Doroteo kaj ŝiaj amikoj estis
unue iomete blindigitaj de la bril-
ego de la mirinda Urbo. Laŭ-
longe de la stratoj estis belaj do-
moj konstruitaj el verda marmoro
kaj ĉie ornamatitaj per brilantaj smeraldoj. Ili marŝis sur
pavimo el la sama verda marmoro, kaj kie la blokoj
kuniĝis estis densaj vicoj de smeraldoj, brilantaj pro la
sunlumo. La fenestroj estis el verda vitro; eĉ la ĉielo
super la Urbo estis iomete verda, kaj la sunradioj estis
verdaj.
Multaj personoj — viroj, virinoj, kaj infanoj —
ĉirkaŭmarŝadis, kaj ili estis verde vestitaj kaj havis verd-
ĉ
122 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
etajn haŭtojn. Ili rigardis Doroteon kaj ŝian strangan
grupon mirokule, kaj la infanoj ĉiuj kuris kaŝi sin mal-
antaŭ siaj patrinoj kiam ili ekvidis la Leonon; sed neniu
parolis al ili. Multaj butikoj estis apud la strato, kaj Doro-
teo vidis ke ĉio en ili estas verda. Verdaj dolĉaĵoj kaj
verda krakmaizo estis vendataj, ankaŭ verdaj ŝuoj, verdaj
ĉapeloj, kaj ĉiaspecaj verdaj vestaĵoj. Unuloke viro vend-
adis verdan limonadon, kaj kiam la infanoj aĉetis ĝin
Doroteo rimarkis ke ili pagas ĝin per verdaj moneroj.
Ŝajne estis nek ĉevaloj nek iuspecaj bestoj; la viroj
disportadis objektojn per verdaj ĉaretoj, kiujn ili
antaŭenpuŝis. Ĉiu ŝajnis feliĉa kaj kontenta kaj prospera.
La Pordogardisto gvidis ilin tra la stratoj ĝis ili
atingis grandan konstruaĵon, precize en la mezo de la
Urbo, kiu estis la palaco de Oz, la Granda Sorĉisto. Sol-
dato staris antaŭ la pordo, vestita per verda uniformo kaj
kun longa verda barbo.
“Jen fremduloj,” diris al li la Pordogardisto, “kaj ili
postulas renkonti la Grandan Ozon.”
“Enpaŝu,” respondis la soldato, “kaj mi portos vian
mesaĝon al ili.”
Do ili trairis la pordojn de la Palaco kaj kondukiĝis
en grandan ĉambron kun verda tapiŝo kaj belaj verdaj
mebloj ornamitaj per smeraldoj. La soldato devigis ilin
ĉiujn viŝi siajn piedojn per verda mato antaŭ ol eniri la
ĉambron, kaj kiam ili sidiĝis li diris ĝentile,
“Bonvolu komfortigi vin dum mi iros al la pordo de
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 123
de la trono ĉambro kaj diros al Ozo ke vi
ĉeestas.”
Ili devis longe atendi ĝis la soldato reve-
nis. Kiam, fine, li revenis, Doroteo demandis,
“Ĉu vi vidis Ozon?”
“Ho, ne,” respondis la soldato; “mi neniam
vidis lin. Sed mi parolis al li dum li sidis mal-
antaŭ sia ekrano, kaj diris al li vian mesaĝon. Li
diras ke li akceptos paroli kun vi, se vi deziras;
sed ĉiu el vi devos eniri sola, kaj li akceptos nur
unu el vi ĉiutage. Sekve, ĉar vi devos
resti en la Palaco dum pluraj tagoj,
mi kondukigos vin al ĉambroj kie vi
povos esti komfortaj post via
marŝado.”
“Dankon,” respondis la knab-
ino; “Oz estas tre afabla.”
La soldato nun blovis verdan
fajfilon, kaj tuj juna knabino, vestita
per bela verda silka robo, eniris la
ĉambron. Ŝi havis belan verdan
hararon kaj verdajn okulojn, kaj ŝi ŝi
riverencis profunde antaŭ Doroteo
dirante,
“Sekvu min kaj mi gvidos vin al
via ĉambro.”
Do Doroteo adiaŭis ĉiujn siajn
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 123
124 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
amikojn escepte de Toto, kaj preninte la hundon en siajn
brakojn sekvis la verdan knabinon tra sep koridoroj kaj
supren laŭ tri ŝtuparoj ĝis ili atingis ĉambron en la
antaŭa parto de la Palaco. Ĝi estis kiel eble plej ĉarma
malgranda ĉambro, kun mola komforta lito kiu havis
tukojn el verda silko kaj verdan veluran kovroŝtofon. Fon-
teto estis en la centro de la ĉambro, ĝi altigis ŝprucon de
verda parfumo en la aeron, kiu refalis en bele ĉizitan ver-
dan marmoran basenon. Belaj verdaj floroj staris en la
fenestroj, kaj troviĝis breto kun vico de malgrandaj ver-
daj libroj. Kiam Doroteo havis sufiĉan tempon por
malfermi la librojn ŝi trovis ilin plenaj de kuriozaj verdaj
bildoj kiuj ridigis ŝin pro sia komikeco.
En ŝranko estis multaj verdaj roboj, el silko kaj
sateno kaj veluro; kaj ĉiu el ili estis precize ĝustadimen-
sia por Doroteo.
“Sentu ke vi estas ĉehejme,” diris la verda knabino,
“kaj se vi deziros ion sonoru. Oz alvokos vin morgaŭ
matene.”
Ŝi lasis Doroteon sola kaj reiris al la aliaj. Ilin ŝi
ankaŭ kondukis al ĉambroj, kaj ĉiu el ili trovis sin
loĝanta en tre agrabla parto de la Palaco. Kompreneble
tiu ĝentileco estis senefika rilate al la Birdotimigilo; kiam
li trovis sin sola en sia ĉambro li staradis stulte sur unu
loko, tuj apud la pordo, por atendi la matenon. Lin ne
ripozigus kuŝado, kaj li ne povis fermi siajn okulojn; do li
restis dum la tuta nokto rigardante malgrandan araneon
124 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 125
kiu faras sian reton en angulo de la ĉambro, kvazaŭ ĝi ne
estus unu el la plej belaj ĉambroj en la mondo. La Stana
Lignohakisto kuŝiĝis nur pro kutimo, ĉar li memoris sian
vivon kiel karnulo; sed ĉar li ne kapablis dormi li pasigis
la nokton movante siajn artikojn por certigi ke ili bone
fukciadas. La Leono preferus liton el sekaj folioj en la
arbaro, kaj al li ne plaĉis esti fermita en ĉambron; sed lia
saĝeco ne permesis ke tio ĝenu lin, do li saltis sur la liton
kaj ruliĝis kiel kato kaj ronrone tuj dormigis sin.
La sekvan matenon, post la matenmanĝo, la verda
knabino venis por konduki Doroteon, kaj vestis ŝin per
unu el la plej belaj roboj — el verda brokita sateno. Dor-
oteo surmetis verdan silkan antaŭveston kaj ligis verdan
rubandon ĉirkaŭ la kolon de Toto, kaj ili ekmarŝis al la
Tronoĉambro de la Granda Oz.
Unue ili atingis grandan kunvenejon en kiu estis
multaj virinoj kaj viroj de la kortego, vestitaj per riĉaj
kostumoj. Tiuj homoj havis nenian laboron tie kaj nur
konversaciadis, sed ili ĉiam atendis ekster la
Tronĉambro ĉiumatene, kvankam oni neniam
permesis ke ili vidu Ozon. Dum Doroteo
eniris ili rigardis ŝin scivoleme, kaj unu el ili
flustris,
“Ĉu vi vere rigardos
la vizaĝon de Oz la
Terura?”
“Kompreneble respon
-
126 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
dis la knabino, “se li akceptos vidi min.”
“Ho, li akceptos vidi vin,” diris la soldato kiu komu-
nikis ŝian mesaĝon al la Sorĉisto, “kvankam al li ne
plaĉas ke homoj petas vidi lin. Efektive, li unue estis kol-
era kaj diris ke mi devas resendi vin al la loko el kie vi
venis. Post tio li demandis min pri via aspekto, kaj kiam
mi menciis viajn arĝentajn ŝuojn li estis tre interesata.
Laste mi parolis al li pri la marko sur via frunto, kaj li
decidis permesi ke vi eniru.”
Ĝuste tiam sonorilo sonis, kaj la verda knabino diris
al Doroteo,
“Jen la signalo. Vi devas eniri la Tronoĉambron
sola.”
Ŝi malfermis malgrandan pordon kaj Doroteo brave
tramarŝis kaj trovis sin en mirinda loko. Ĝi estis granda,
ronda ĉambro, kun alta arka plafono, kaj la muroj kaj
plafono kaj planko estis kovritaj per grandaj smeraldoj
dense kunlokigitaj. En la centro de la plafono estis granda
lumo, same brila kiel la suno, kiu briligis la smeraldojn
mirige.
Sed tio kio plej interesis Doroteon estis la granda
trono el verda marmoro kiu staris en la mezo de la
ĉambro. Ĝi estis havis la formon de seĝo kaj brilis pro
gemoj, same kiel ĉio alia. En la centro de la seĝo estis
grandega Kapo, tute sen apoganta korpo aŭ brakoj aŭ
kruroj. Sur tiu kapo ne estis haroj, sed ĝi havis okulojn
kaj nazon kaj buŝon, kaj ĝi estis pli granda ol la kapo de
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 127
la plej granda giganto.
Dum Doroteo rigardis tion mirante kaj timante la
okuloj malrapide turniĝis kaj rigardis ŝin akre kaj senŝan-
celiĝe. La buŝo moviĝis kaj Doroteo aŭdis voĉon diri:
“Mi estas Oz, la Granda, la Terura. Kiu estas vi, kaj
kial vi serĉas min?”
La voĉo ne estis tiom timiga kiom ŝi anticipis el la
granda Kapo; do ŝi kuraĝe respondis,
“Mi estas Doroteo, la Malgranda kaj Humila. Mi
venis por peti vian helpon.”
La okuloj rigardis ŝin penseme dum plena minuto.
Post tio diris la voĉo:
“Kie vi akiris la arĝentajn ŝuojn?”
“Mi akiris ilin de la fia Sorĉistino de la Oriento,
kiam mia domo falis sur ŝin kaj mortigis ŝin,” ŝi respond-
is.
“Kie vi akiris la markon sur via frunto?” pludiris la
voĉo.
“Tie la bona Sorĉistino de la Nordo kisis min kiam
ŝi adiaŭis min kaj sendis min al vi,” diris la knabino.
Denove la okuloj akre rigardis ŝin, kaj vidis ke ŝi
diras la veron. Post tio Oz diris,
“Kion vi volas ke mi faru?”
“Resendu min al Kansas, kie estas miaj Onklino Em
kaj Onklo Henriko,” ŝi respondis fervore. “Mi ne amas
vian landon, kvankam ĝi ja estas tre bela. Kaj mi estas
certa ke Onklino Em estas multe malkvieta pro mia tiom
128 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
longa foresto.”
La okuloj palpebrumis trifoje, kaj post tio ili turniĝis
al la plafono kaj subturniĝis al la planko kaj turniĝadis
tiel kurioze ke ili ŝajnis rigardi ĉiun parton de la ĉambro.
Kaj fine ili denove rigardis Doroteon.
“Kial mi faru tion por vi?” demandis Oz.
“Ĉar vi estas forta kaj mi estas malforta, ĉar vi estas
Granda Sorĉisto kaj mi estas nur senhelpa knabineto,” ŝi
respondis.
“Sed vi estis sufiĉa forta por mortigi la fian Sorĉist-
inon de la Oriento,” diris Oz.
“Tio estis nur hazard,” respondis Doroteo simple;
“mi ne ne povis malebligi ĝin.”
“Nu,” diris la Kapo, “mi diros al vi mian respon-
don. Vi ne rajtas supozi ke mi resendos vin al Kansas
krom se vi estos rekompence farinta ion por mi. En ĉi tiu
lando ĉiu devas pagi pro ĉio ricevita. Se vi volas ke mi
uzu mian magion por resendi vin al via hejmo vi unue
devos fari ion por mi. Helpu min kaj post tio mi helpos
vin.”
“Kion mi devos fari?” demandis la knabino.
“Mortigu la fian Sorĉistinon de la Okcidento,”
respondis Oz.
“Sed mi ne povas!” kriis Doroteo, multe surprizita.
“Vi mortigis la Sorĉistinon de la Oriento kaj vi sur-
portas la arĝentajn ŝuojn, kiuj enhavas potencan
sorĉopovon. Nun restas nur unu Fia Sorĉistino en la tuta
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 129
lando, kaj kiam vi povos diri ke ŝi estas mortinta mi
resendos vin al Kansas — sed ne antaŭ tiam.”
La malgranda knabino komencis plori, ĉar ŝi tiom
senesperiĝis; kaj la okuloj denove palpebrumis kaj rigar-
dis ŝin malkviete, kvazaŭ la Granda Oz kredas ke ŝi
povos helpi lin se ŝi volos.
“Neniam mi mortigis ion ajn, ne intence,” ŝi ploris;
“kaj eĉ se mi volus fari tion, kiel mi povus mortigi la
Fian Sorĉistinon? Se vi, kiu estas Granda kaj Terura, ne
povas mem mortigi ŝin, kial vi supozas ke mi povus fari
tion?”
“Mi ne scias,” diris la Kapo; “sed tio estas mia
respondo, kaj ĝis la Fia Sorĉistino estos mortinta vi ne
revidos viajn Onklon kaj Onklinon. Memoru ke la
Sorĉistino estas Fia — ege Fia — kaj
meritas esti mortigita. Nun iru, kaj ne
petu revidi min antaŭ ol vi estos
plenuminta vian taskon.
Malĝoje Doroteo foriris el la
Tronoĉambro kaj reiris al kie la
Leono kaj la Birdotimigilo kaj la Sta-
na Lignohakisto atendas por aŭdi kion
estis dirinta al ŝi
Oz.
“Por
mi estas
nenia es-
130 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
pero,” ŝi diris malgaje, “ĉar Oz ne resendos min al mia
hejmo antaŭ ol mi mortigos la Fian Sorĉistinon de la
Okcidento; kaj tion mi neniam povos.”
Ŝiaj amikoj bedaŭris, sed ili ne povis helpi ŝin; do ŝi
iris al sia ĉambro kaj kuŝiĝis sur la liton kaj endormiĝis
plorante.
La sekvan matenon la soldato kun la verda barbo
venis al la Birdotimigilo kaj diris,
“Venu kun mi, ĉar Oz alvokis vin.”
Do la Birdotimigilo sekvis lin kaj estis permesita
eniri la grandan Tronoĉambron, kie li vidis, sidanta sur la
smeralda trono, plej belan damon. Ŝi estis vestita per
verda silka gazo kaj sur siaj pendantaj verdaj haroj ŝi por-
tis juvelkovritan kronon. Sur ŝiaj ŝultroj kreskis flugiloj
kolorbelegaj kaj tiom senpezaj ke ili tremis kiam ajn la
plej malforta aermoviĝo atingis ilin.
Kiam la Birdotimigilo klinis sin, tiom bele kiom
permesis lia pajla enhavo, antaŭ tiu belulino, ŝi rigardis
lin dolĉe kaj diris:
“Mi estas Oz, la Granda, la Terura. Kiu estas vi, kaj
kial vi serĉas min?”
Nu, la Birdotimigilo anticipis vidi la grandan Kapon
pri kiu parolis Doroteo, kaj li multe surpriziĝis; sed li
respondis brave.
“Mi estas nur Birdotimigilo, plenigita per pajlo. Tial
mi ne havas cerbon, kaj mi venis al vi petante ke vi metu
cerbon en mian kapon por anstataŭi la pajlon, por ke mi
fariĝu tiom homa kia ĉiu alia persono en via regno.”
“Kial mi faru tion por vi?” demandis la damo.
“Ĉar vi estas saĝa kaj potenca, kaj neniu alia povas
helpi min,” respondis la Birdotimigilo.
“Mi neniam faras komplezon sen ia rekompenco,”
diris Oz; “sed ĉi tion mi promesas. Se vi mortigos por mi
la Fian Sorĉistinon de la Okcidento mi donos al vi abun-
dan cerbaĵon, tiel bonan cerbaĵon ke vi estos la plej saĝa
persono en la tuta Lando Oz.”
“Sed mi kredis ke vi jam petis ke Doroteo mortigu
la Sorĉistinon,” diris la Birdotimigilo, surprizite.
“Tiel estis. Ne gravas al mi kiu mortigos ŝin.
Sed antaŭ ol ŝi mortos mi ne plenumos vian
peton. Nun foriru, kaj ne petu revidi min antaŭ
ol vi meritos la cerbon kiun vi tiom deziras.”
La Birdotimigilo reiris malĝoje al siaj
amikoj kaj diris al ili kion diris Oz; kaj Do-
roteon surprizis aŭdi ke la granda
Sorĉisto ne estas Kapo, kia kiam ŝi
vidis lin, sed bela damo.
“Malgraŭ tio,” diris la Birdo-
timigilo, “ŝi bezonas koron tiom
kiom la Stana Lignohakisto.”
La sekvan matenon la
soldato kun la verda barbo
venis al la Stana Lignohakisto
kaj diris,
132 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Oz alvokis vin. Sekvu min.”
Do la Stana Lignohakisto sekvis lin kaj atingis la
grandan Tronoĉambron. Li ne sciis ĉu li trovos ke Oz
estas bela damo aŭ Kapo, sed li esperis ke li estos bela
damo. “Ĉar,” li diris al si, “se li estos la Kapo, mi certas
ke li ne donos al mi koron, ĉar kapo ne havas propran
koron kaj tial ne povas senti kun mi. Sed se li estos la
bela damo mi petegos koron, ĉar oni diras ke ĉiuj damoj
mem estas bonkoraj.”
Sed kiam la Stana Lignohakisto eniris la grandan
Tronoĉambron li vidis nek la Kapon nek la Damon, ĉar
Oz donis al si la formon de plej timiga Bruto. Ĝi estis
preskaŭ granda kiel elefanto, kaj la verda trono ŝajnis
apenaŭ sufiĉe fortika por ĝia pezo. La Bruto havis kapon
kia tiu de rinocero, sed estis kvin okuloj en ĝia vizaĝo.
Kvin longaj brakoj kreskis el ĝia korpo kaj ĝi ankaŭ havis
kvin longajn, maldikajn krurojn. Dika, laneca hararo
kovris ĉiun parton, kaj pli timigaspekta monstro ne estus
imagebla. Feliĉe la Stana Lignohakisto ne havis koron
tiutempe, ĉar ĝi bategus laŭte kaj rapide pro teruriĝo. Sed
ĉar li estis el nur stano, la Hakisto tute ne timis,
kvankam li estis multe senesperiĝinta.
“Mi estas Oz, la Granda, la Terura,” parolis la
Bruto, per voĉo kiu estis unusola grandega muĝo. “Kiu
estas vi, kaj kial vi serĉas min?”
“Mi estas Hakisto, kaj konsistas el stano. Tial mi ne
havas koron, kaj ne povas ami. Mi petas ke vi donu al mi
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 133
koron por ke mi estu kiaj la aliaj homoj.”
“Kial mi faru tion?” demandis la Bruto.
“Ĉar mi petas, kaj nur vi povas plenumi mian
peton,” respondis la Hakisto.
Oz iomete muĝis je tio, sed diris, raŭke,
“Se vi efektive deziras koron, vi devos meriti ĝin.”
“Kiel?” demandis la Hakisto.
“Helpu Doroteon mortigi la Fian Sorĉistinon de la
Okcidento,” respondis la Bruto. “Kiam la Sorĉistino estos
morta, venu al mi, kaj mi tiam donos al vi la plej
grandan kaj plej afablan kaj plej ameman koron en la
tuta Lando Oz.”
Do la Stana Lignohakisto devis reiri malĝoje al siaj
amikoj kaj informi ilin pri la terura Bruto kiun li vidis.
Ili ĉiuj miregis pro la multaj formoj kiujn donis al si la
Granda Sorĉisto, kaj la Leono diris,
“Se li estos bruto kiam mi vidos lin,
mi kiel eble plej laŭte muĝegos kaj tiom
timigos lin ke li plenumos ĉiun mian
peton. Kaj se li estos la bela damo, mi
ŝajnigos salti sur ŝin, kaj tiel devigos ŝin
plenumi mian peton. Kaj se li estos la
granda Kapo, mi povos fari al li kion mi
volos; ĉar mi rulos la Kapon tra la tuta
ĉambro ĝis li promesos doni al ni kion ni
deziras. Do estu bonesperaj, miaj amikoj,
ĉar ja ĉio rezultos bone.”
134 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
La sekvan matenon la soldato kun la verda barbo
kondukis la Leonon al la granda Tronoĉambro kaj petis
lin eniri al Oz.
La Leono tuj trairis la pordon, kaj ĉirkaŭrigardante
li vidis, surprizate, ke antaŭ la trono estas Globo de
Fajro, tiom feroca kaj arda ke li apenaŭ kuraĝis rigardi
ĝin. Lia unua penso estis ke Oz akcidente ekbrulis kaj
konsumiĝas; sed kiam li provis proksimiĝi, la varmego
estis tiom intensa ke ĝi komencis bruligi liajn lipharojn,
kaj li retrorampis tremante al pozicio pli proksima al la
pordo.
Venis malalta, trankvila voĉo el la Globo de Fajro,
kaj ĉi tiujn vortojn ĝi parolis:
“Mi estas Oz, la Granda kaj
Terura. Kiu estas vi, kaj kial vi
serĉas min?” Kaj la Leono respond-
is,
“Mi estas Malkuraĝa Leono,
mi timas ĉion. Mi venis al vi por
peti ke vi donu al mi kuraĝon, por
ke mi reale fariĝu la Reĝo de
Bestoj, kiel min oni nomas.”
“Kial mi donu al vi kuraĝon?”
demandis Oz.
Ĉar el ĉiuj Sorĉistoj vi ests la
plej granda, kaj nur vi havas
kapablon plenumi mian peton,
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 135
respondis la Leono.
La Globo de Fajro brulis feroce dum kelka tempo,
kaj la voĉo diris,
“Portu al mi pruvon ke mortis la Fia Sorĉistino, kaj
tuj tiam mi donos al vi kuraĝon. Sed dum vivos la
Sorĉistino vi devos resti malkuraĝa.”
La Leono koleris pro tiu parolo, sed li povis
respondi nenion, kaj dum li staris silente rigardante la
Globon de Fajro ĝi fariĝis tiom feroce varmega ke li tur-
nis sin kaj kiel eble plej rapide kuris el la ĉambro. Li
ĝoje trovis siajn amikojn atendantaj lin, kaj li informis
ilin pri la timiga intervjuo kun la Sorĉisto.
“Kion ni faru nun?” demandis Doroteo malĝoje.
“Nur unu afero estas farebla,” respondis la Leono,
“ni devos iri al la Lando de la Palpbrumoj, elserĉi la Fian
Sorĉistinon, kaj detrui ŝin.”
“Sed eble ni ne povos,” diris la knabino.
“Tiukaze mi neniam ricevos kuraĝon,” deklaris la
Leono.
“Kaj mi neniam ricevos cerbon,” diris la Birdotim-
igilo.
“Kaj mi neniam ricevos koron,” parolis la Stana
Lignohakisto.
“Kaj mi neniam revidos Onklinon Emon kaj
Onklon Henrikon,“ diris Doroteo, komencante plori.
“Atentu!” kriis la verda knabino. “La larmoj falos
sur vian verdan silkan robon kaj makulos ĝin.”
136 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
Do Doroteo sekigis siajn okulojn kaj diris,
“Mi supozas ke ni devos provi; sed mi nepre ne
deziras mortigi, eĉ se tio helpus revidi Onklinon Emon.”
“Mi akompanos vin; sed mi estas tro malkuraĝa kaj
ne povus mortigi la Sorĉistinon,” diris la Leono.
“Ankaŭ mi kuniros,” deklaris la Birdotimigilo; “sed
mi ne estos granda helpo por vi, ĉar mi estas tro stulta.”
“Mi estas tro senkora por damaĝi eĉ Sorĉistinon,”
komentis la Stana Lignohakisto; “sed se vi iros mi certe
akompanos vin.”
Tial ili decidis komenci sian marŝon jam sek-
vamatene, kaj la Hakisto akrigis sian hakilon per verda
ŝtono kaj ĝuste oleigis siajn artikojn. La Birdotimigilo
metigis en sin freŝan pajlon kaj Doroteo metis novan far-
bon sur liajn okulojn por ke li povu pli bone vidi. La
verda knabino, kiu estis tre afabla, plenigis la korbon de
Doroteo per plaĉaj manĝaĵoj, kaj ligis sonorileton ĉirkaŭ
la kolon de Toto per verda rubando.
Ili enlitiĝis tre frue kaj profunde dormis ĝis la taglu-
miĝo, kiam ilin vekis la kokerikado de verda koko kiu
loĝis en la malantaŭa korto de la palaco, kaj la kriado de
kokino kiu demetis verdan ovon.
“La Okuloj rigardis ŝin penseme.”

Ĉapitro XII.
Serĉante la
Fian Sorĉistinon
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 139
LA STRATOJ DE LA SME-
ralda urbo la Soldato kun la
verda barbo kondukis ilin ĝis
ili atingis la ĉambron kie loĝas la Por-
dogardisto. Tiu oficisto malŝlosis iliajn
okulvitrojn por remeti ilin en la
grandan keston, kaj post tio li afable
malfermis la pordegon por niaj
amikoj.
“Kiu vojo iras al la Fia Sorĉistino de la Okci-
dento?” demandis Doroteo.
“Neniu vojo,” respondis la Pordogardisto. “Neniam
iu deziras iri tien.”
“Kiel, do, ni trovos ŝin?” demandis la knabino.
ra
140 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Estos facile,” respondis la viro, “ĉar kiam ŝi sci-
iĝos ke vi estas en la Lando de la Palpbrumoj ŝi trovos
vin, kaj sklavigos vin ĉiujn.”
“Eble ne,” diris la Birdotimigilo, “ĉar ni intencas
detrui ŝin.”
“Nu, jen io tute alia,” diris la Pordogardisto. “Neniu
detruis ŝin, ĝis nun, do kompreneble mi
supozis ke ŝi sklavigos vin, same kiel la
aliajn. Sed estu zorgoplenaj; ĉar ŝi estas fia
kaj feroca, kaj eble ŝi ne permesos ke vi
detruu ŝin. Iru Okcidenten, sunsubiren, kaj
vi nepre trovos ŝin.”
Ili dankis lin kaj adiaŭis lin, kaj tur-
nis sin Okcidenten, marŝante trans
kampojn de mola herbaro kun tie kaj tie
lekantetoj kaj ranunkoloj. Doroteo plu sur-
portis la belan silkan robon kiun ŝi
surmetis en la palaco, sed nun mirigis ŝin
vidi ke ĝi ne plu estas verda sed pure
blanka. La rubando ĉirkaŭ la kolo de Toto
ankaŭ perdis sian verdan koloron kaj estis
blanka kiel la robo de Doroteo.
La Smeralda Urbo baldaŭ estis longe
malantaŭ ili. Dum ili antaŭeniris la tero
fariĝis iom post iom malglata kaj mon-
tetoplena, ĉar ekzistis nek farmoj nek
domoj en tiu lando de la Okcidento, kaj la
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 141
tero ne estis kultivata.
Posttagmeze la suno varmege brilis sur iliajn viza-
ĝojn, ĉar ne ĉeestis arboj por ombrumi ilin; sekve jam
antaŭ noktiĝo Doroteo kaj Toto kaj la Leono laciĝis, kaj
kuŝiĝis sur la herbaro kaj endormiĝis, dum la Hakisto kaj
la Birdotimigilo gardadis.
Nu, la Fia Sorĉistino de la Okcidento havis nur unu
okulon, tamen tiu estis vidkapabla kiel teleskopo, kaj
povis vidi ĉien. Do, dum ŝi sidis ĉe la pordo de sia
kastelo, ŝi ĉirkaŭrigardis kaj vidis Doroteon dormantan,
ĉirkaŭatan de siaj amikoj. Ili estis tre for, sed la Fia
Sorĉistino koleris ke ili estas en ŝia regno; do ŝi blovis per
arĝenta fajfilo kiu pendis de ĉeno ĉirkaŭ ŝia kolo.
Tuj kuris al ŝi el ĉiu direkto aro da grandaj vulpoj.
Ili havis longajn krurojn kaj ferocajn okulojn kaj akrajn
dentojn.
“Iru al tiuj uloj,” diris la Sorĉistino, “kaj disŝiru
ilin.”
“Ĉu vi ne sklavigos ilin?” demandis la Vulpestro.
“Ne,” ŝi respondis, “unu estas el stano, kaj unu el
pajlo; unu estas knabino kaj alia estas Leono. Neniu el ili
taŭgas por laborado, do vi rajtas ŝire dispecetigi ilin
laŭvole.”
“Bone,” diris la vulpo, kaj li forkuris kiel eble plej
rapide, sekvate de la aliaj.
Bonfortune la Birdotimigilo kaj la Hakisto estis
plene vekaj kaj aŭdis la vulpojn veni.
142 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Jen mia batalo,” diris la Stana Lignohakisto; “do
restu malantaŭ mi kaj mi renkontos ilin dum ili alvenas.”
Li prenis sian hakilon, kiun li jam akrigis, kaj kiam
la Vulpestro venis la Stana Lignohakisto rapide movis
sian brakon kaj dehakis la kapon de la vulpo de ĝia
korpo, tiel ke ĝi tuj mortis. Tuj kiam li povis relevi sian
hakilon alia vulpo alvenis, kaj ankaŭ ĝi falis per la akra
rando de la armo de la Stana Lignohakisto. Venis
kvardek vulpoj, kaj kvardekfoje po unu vulpo mortis, tiel
ke fine ili ĉiuj kuŝis mortaj en amaso antaŭ la Hakisto.
Li remetis sian hakilon sur la teron kaj sidiĝis apud
la Birdotimigilo, kiu diris,
“Bona batalo, amiko.”
Ili atendis ĝis Doroteo vekiĝis la sekvan matenon.
La malgrandan knabinon multe timigis vidi la grandan
amason da vilaj vulpoj,
sed la Stana Lignohak
plene informis ŝin pri
ĉio. al ŝi. Ŝi dankis lin
pro savi ilin kaj sidiĝis
por manĝi, kaj post tio
ili rekomencis marŝi.
Tiun saman maten-
on la Fia Sorĉistino iris
al la pordo de sia kastelo
kaj elrigardis per sia
unu okulo
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 143
povis tre malproksimen vidi. Ŝi vidis ĉiujn siajn lupojn
mortaj, kaj la fremdulojn ankoraŭ marŝantaj tra ŝia lando.
Tio des pli kolerigis ŝin, kaj ŝi dufoje blovis sian arĝen-
tan fajfilon.
Tuj granda aro da sovaĝaj korvoj flugis al ŝi, sufiĉaj
por senlumigi la ĉielon. Kaj la Fia Sorĉistino diris al la
Korvoreĝo:
“Flugu tuj al la fremduloj; elpiku iliajn okulojn kaj
disŝiru ilin.”
La sovaĝaj korvoj flugis kiel unu arego cele Dorote-
on kaj ŝiajn akompanantojn. Kiam la malgranda knabino
vidis ilin venantaj ŝi timis. Sed la Birdotimigilo diris,
“Jen mia batalo, do kuŝiĝu apud mi kaj vi ne sper-
tos damaĝon.”
Do ĉiuj kuŝis sur la tero escepte de la Birdotimig-
ilo, kaj li staris kun la brakoj etenditaj. Kaj kiam la
korvoj vidis lin ili ektimis, kiel ĉiam okazas kiam tiaj bir-
doj vidas birdotimigilojn, kaj ne kuraĝis pliproksimiĝi.
Sed la Korvoreĝo diris,
“Estas nur pajla homo. Mi elpikos liajn okulojn.”
La Korvoreĝo flugis kontraŭ la Birdotimigilon, kiu
kaptis ĝin per la kapo kaj tordis ĝian kolon ĝis ĝi mortis.
Kaj post tio alia korvo flugis kontraŭ lin, kaj la Birdo-
timigilo tordis ankaŭ ĝian kolon. Kvardek korvoj venis,
kaj kvardekfoje la Birdotimigilo tordis kolon, ĝis fine ĉiuj
kuŝis mortaj apud li. Post tio li vokis al siaj akompanan-
toj ke ili leviĝu, kaj ili rekomencis marŝi.
Kiam la Fia Sorĉistino denove elrigardis
kaj vidis ĉiujn siajn korvojn kuŝantajn en
amaso, ŝi furiozegis, kaj trifoje blovis sian ar-
ĝentan fajfilon.
Tuj aŭdiĝis laŭta zumado en la aero, kaj aro da
nigraj abeloj venis flugante cele ŝin.
“Iru al la fremduloj kaj mortpiku ilin!” ordonis la
Sorĉistino, kaj la abeloj turnis sin kaj rapide flugis ĝis
la loko kie marŝadis Doroteo kaj ŝiaj amikoj. Sed la
Hakisto vidis ilin venantaj kaj la Birdotimigilo jam
decidis kion fari.
“Elprenu mian pajlon kaj disŝutu ĝin sur la mal-
grandan knabinon kaj la hundon kaj la leonon,” li
diris al la Hakisto, “tiel la abeloj ne povos piki ilin.”
Tion la Hakisto faris, kaj dum Doroteo kuŝis apud la
Leono tenante Toton en siaj brakoj, la
pajlo tute kovris ilin.
La abeloj venis kaj trovis pikebla
nur la Hakiston, do ili flugis kontraŭ
lin kaj rompis siajn pikilojn pro la sta-
no, tute sen dolorigi la Hakiston. Kaj ĉar
abeloj ne povas vivi kiam iliaj pikiloj
rompiĝis, tiel finiĝis la nigraj abeloj, kaj ili
kuŝis dise en densa amaso ĉirkaŭ la Hak-
isto, kvazaŭ amasetoj da fajnaj karberoj.
Post tio Doroteo kaj la Leono stariĝis,
kaj la knabino helpis la Stanan Lignohak-
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 145
iston remeti la pajlon en la Birdotimigilon, ĝis li estis tiel
bona kiel antaŭe. Do ili rekomencis sian marŝadon.
La Fia Sorĉistino tiom koleris kiam ŝi vidis siajn
nigrajn abelojn en amasetoj kvazaŭ fajnaj karberoj ke ŝi
bategis la teron per piedo kaj distiris sian hararon kaj
forte kunbatis siajn dentojn. Post tio ŝi alvokis dekduon
da siaj sklavoj, kiuj estis Palpbrumoj, kaj donis al ili akre-
pintajn lancojn, ordonante ke ili iru al la fremduloj kaj
detruu ilin.
La Palpbrumoj ne estis kuraĝa popolo, sed ili devis
obei ordonojn; do ili marŝis ĝis ili proksimiĝis al Doro-
teo. Tiam la Leono muĝegis kaj saltis kontraŭ ilin, kaj la
kompatindaj Palpbrumoj tiom timiĝis ke ili retrokuris kiel
eble plej rapide.
Kiam ili estis revenintaj al la kastelo la Fia
Sorĉistino forte batis ilin per rimeno, kaj resendis ilin al
ilia laboro, kaj post tio ŝi sidiĝis por pripensi kion sekve
fari. Ŝi ne povis kompreni kiel fiaskis ĉiuj ŝiaj planoj por
detrui la fremdulojn; sed ŝi estis potenca Sorĉistino, kiel
ankaŭ fia sorĉistino, do ŝi baldaŭ faris decidon pri kion
fari.
Estis, en ŝia ŝranko, Ora Ĉapo, ĉirkaŭ kiu estis cir-
klo da diamantoj kaj rubenoj ĉirkaŭantaj ĝin. Tiu Ora
Ĉapo havis ŝorĉokapablon. Kiu ajn posedis ĝin povis tri-
foje alvoki la Flugantajn Simiojn, kiuj obeos ĉiun
ordonon kiun la posedanto faros al ili. Sed neniu perso-
no rajtis komandi tiujn strangajn ulojn pli ol trifoje. Jam
146 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
dufoje la Fia Sorĉistino estis uzinta la sorĉon de la Ĉapo.
La unua fojo estis kiam ŝi sklavigis la Palpbrumojn por
si, kaj postenigis sin kiel la regantinon de ilia lando. La
Flugantaj Simioj helpis ŝin efektivigi tion. La dua fojo
estis kiam ŝi batalis kontraŭ la Potencan Ozon mem, kaj
forpelis lin el la Lando de la Okcidento. La Flugantaj
Simioj ankaŭ helpis ŝin efektivigi tion. Nur unu fojon pli
ŝi povos uzi ĉi tiun Oran Ĉapon, kaj pro tio ŝi ne volis
fari tion antaŭ ol eluzi ĉiujn siajn aliajn rimedojn. Sed
nun ŝiaj ferocaj vulpoj kaj ŝiaj sovaĝaj korvoj kaj ŝiaj pik-
antaj abeloj mortis, kaj ŝiajn sklavojn fortimigis
la Malkuraĝa Leono, kaj ŝi komprenis ke ekzis-
tas nun nur unu rimedo por detrui Doroteon
kaj ŝiajn amikojn.
Do la Fia Sorĉistino prenis la Oran
Ĉapon el sia ŝranko kaj metis ĝin sur sian kap-
kapon. Post tio, starante per nur la mal-
dekstra piedo ŝi diris, malrapide,
“Ep-pe, pep-pe, kak-ke!”
Post tio ŝi staris per nur la dekstra
piedo kaj diris,
“Hil-lo, hol-lo, hal-lo!”
Post tio ŝi staris per
am-baŭ piedoj kaj ŝi
laŭtavoĉe kriis,
“Ziz-zi, zuz-zi, zik!”
Nun la sorĉo komencis
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 147
funkcii. La ĉielo senlumiĝis, kaj malaltatona zuma sono
estis aŭdebla en la aero. Sonis la bategado de multaj
flugiloj; multaj babilado kaj ridado; kaj la suno ekaperis
el la senluma ĉielo montrante la Fian Sorĉistinon
ĉirkaŭatan de amaso da simioj, el kiuj ĉiu havis paron da
gigantaj kaj potencaj flugiloj sur siaj ŝultroj.
Unu, multe pli granda ol la aliaj, ŝajne estis ilia
estro. Li flugis apud la Sorĉistinon kaj diris,
“Vi alvokis nin la trian kaj lastan fojon. Kion vi
ordonas?”
“Iru al la fremduloj kiuj estas en mia regno kaj
detruu ĉiujn escepte de la Leono,” diris la Fia Sorĉistino.
“Portu tiun beston al mi, ĉar mi planas jungi lin kiel
ĉevalon, kaj laborigi lin.”
“Viaj ordonoj estos obeitaj,” diris la estro; kaj post
tio kun tre multa babilado kaj multa bruo, la Flugantaj
Simioj forflugis al la loko kie marŝas Doroteo kaj ŝiaj
amikoj.
148 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
Kelkaj el la Simioj kaptis la Stanan Lignohakiston
kaj portis lin tra la aero ĝis ili ili estis flugantaj super ter-
eno dense kovrita de akraj rokoj. Tie ili faligis la povran
Hakiston, kiu falis longan distancon al la rokoj, kaj tie li
kuŝis tiom disbatita kaj kavetigita ke li ne povis movi sin
nek ĝemi.
Aliaj el la Simioj kaptis la Birdotimigilon, kaj per
siaj longaj fingroj ili eltiris la tutan pajlaĵaron el liaj
vestoj kaj kapo. Ili kunrulis liajn ĉapelon kaj botojn kaj
vestaĵojn kaj ĵetis ilin inter la plejsuprajn branĉojn de alta
arbo.
La ceteraj Simioj ĵetis pecojn de dika ŝnurego ĉirkaŭ
la Leonon kaj multfoje vindis per ili liajn korpon kaj
kapon kaj krurojn, ĝis li ne kapablis mordi nek grati nek
barakti iel ajn. Post tio ili levis lin kaj forflugis portante
lin al la kastelo de la Sorĉistino, kie ili metis li en
korteton ĉirkaŭ kiu estis alta fera barilo, tiel ke li ne
povos eskapi.
Sed Doroteon ili tute ne damaĝis. Ŝi staris, kun
Toto en la brakoj, rigardante la malfeliĉan sorton de siaj
kamaradoj kaj pensante ke baldaŭ estos ŝia vico. La estro
de la Flugantaj Simioj flugis al ŝi, etendante siajn lon-
gajn, vilajn brakojn kaj grimacegante per sia malbela
vizaĝo; sed li vidis la markon de la kiso de la Bona
Sorĉistino sur ŝia frunto kaj ekhaltis, kaj gestis al la aliaj
ke ili ne tuŝu ŝin.
“Ni ne aŭdacu atenci ĉi knabineton,” li diris al ili,
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 149
“ĉar ŝin protektas la Potenco de Bono, kaj tio estas pli
forta ol la Potenco de Malbono. Ni nur povas porti ŝin al
la kastelo de la Fia Sorĉistino kaj lasi ŝin tie.”
Do, zorgoplene kaj delikate, ili levis Doroteon per
siaj brakoj kaj rapide portis ŝin tra la aero ĝis ili atingis
la kastelon, kie ili demetis ŝin sur la antaŭan sojlon. Post
tio la estro diris al la Sorĉistino,
“Ni obeis vin laŭeble. La Stana Lignohakisto kaj la
Birdotimigilo estas detruitaj; la Leono estas ligita en via
korteto. La malgrandan knabinon ni ne aŭdacas damaĝi,
nek la hundon kiun ŝi portas per siaj brakoj. Via rajto
estri nin nun finiĝis kaj vi neniam revidos nin.”
Kaj ĉiuj Flugantaj Simioj, forte ridante kaj babi-
lante kaj bruante, flugis en la aeron kaj baldaŭ ne plu
estis videblaj.
La Fian Sorĉistinon surprizis kaj ĉagrenis vidi la
markon sur la frunto de Doroteo, ĉar ŝi bone konsciis ke
150 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
nek la Flugantaj Simioj nek ŝi mem aŭdacos iel ajn dam-
aĝi la knabinon. Ŝi rigardis la piedojn de Doroteo, kaj
vidante la Arĝentajn Ŝuojn, ŝi komencis tremi pro timo,
ĉar ŝi sciis pri la potenca sorĉo kiu apartenas al ili.
Unue la Sorĉistino pensis forkuri de Doroteo; sed
hazarde ŝi rigardis en la okulojn de la infano kaj rima-
rkis kiom simpla estas la animo malantaŭ ili, kaj ke la
malgranda knabino ne scias pri la granda potenco kiun
provizas la Arĝentaj Ŝuoj al ŝi. Do la Fia Sorĉistino kaŝe
ridis kaj pensis, “Mi ankoraŭ povas sklavigi ŝin, ĉar ŝi ne
scias uzi sian potencon.” Ŝi diris al Doroteo, krude kaj
severe,
“Venu kun mi; kaj atentu obei kion ajn mi ordonos,
ĉar se ne, mi detruos vin same kiel mi detruis la Stanan
Lignohakiston kaj la Birdotimigilon.”
Doroteo sekvis ŝin tra multaj el la belaj ĉambroj en
la kastelo ĝis ili atingis la kuirejon, kie la Sorĉistino ordo-
nis ke ŝi purigu la potojn kaj kuirilojn kaj balau la
plankon kaj metadu lignon en la fajron.
Doroteo obeeme komencis labori, decidinte kiel eble
plej diligente labori; ĉar ŝin feliĉigis ke la Fia Sorĉistino
decidis ne mortigi ŝin.
Dum Doroteo diligente laboradis la Sorĉistino pla-
nis iri en la korteton kaj jungi la Malkuraĝan Leonon
kiel ĉevalon; amuzos ŝin, ŝi certis, devigi lin tiri ŝian
ĉaron kien ajn ŝi volos iri. Sed dum ŝi malfermis la por-
don la Leono muĝegis kaj saltis kontraŭ ŝin tiom feroce
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 151
ke la Sorĉistino ektimis, kaj elkuris kaj refermis la
pordon.
“Se mi ne povos jungi vin,” diris la Sorĉistino al la
Leono, parolante inter la bariloj de la pordo, “mi povos
malsatigi vin. Vi manĝos nenion ĝis vi obeos min.”
Do post tiam ŝi ne portis manĝon al la enkarcerig-
ita Leono; sed ĉiutage ŝi venis al la pordo je la tagmezo
kaj demandis,
“Ĉu vi pretas esti jungita kiel ĉevalo?”
Kaj la Leono respondis, “Ne. Se vi eniros ĉi tiun
korteton mi mordos vin.”
La kialo ke la Leono ne obeis la ordonon de la
Sorĉistino estis ke ĉiunokte, dum la virino dormis, Doro-
teo portis al li manĝaĵojn el la ŝranko. Manĝinte li kuŝiĝis
sur sia pajla lito, kaj Doroteo kuŝis apud li kaj apogis
sian kapon per lia mola, longa kolhararo, dum ili parolis
pri siaj problemoj kaj klopodis plani eskapon. Sed ili ne
povis elpensi metodon eliri la kastelon, ĉar ĝin konstante
gardadis la flavaj Palpbrumoj, kiuj estis sklavoj de la Fia
Sorĉistino kaj timis ŝin tiom ke ili obeis ĉiun ŝian
ordonon.
La knabino devis laboregi dum la tagoj, kaj ofte la
Sorĉistino minacis bati ŝin per la tiu malnova ombrelo
kiun ŝi ĉiam portis en sia mano. Sed, verdire, ŝi ne
kuraĝis bati Doroteon, pro la marko sur ŝia frunto. La
infano ne sciis tion, kaj timegis por si kaj por Toto. Unu-
foje la Sorĉistino batis Toton per sia ombrelo kaj la
152 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
kuraĝa hundeto kuregis al ŝi kaj mordis ŝian kruron. La
Sorĉistino ne sangis pro la mordo, ĉar ŝi estis tiom fia ke
la sango en ŝi jam antaŭ multaj jaroj sekiĝis.
La vivo de Doroteo fariĝis tre malfeliĉa dum ŝi kon-
sciiĝis ke estos eĉ malpli facile reiri al Kansas kaj
Onklino Em. Kelkfoje ŝi ploradis amare dum horoj, dum
Toto sidis ĉe ŝiaj piedoj kaj rigardadis ŝian vizaĝon,
ploretante malgaje por indiki kiom li kompatas sian mas-
trineton. Al Toto efektive ne gravis ĉu li estas en Kansas
aŭ la Lando Oz se Doroteo estas kun li; sed li sciis ke la
malgranda knabino estas malfeliĉa, kaj tio malfeliĉigis
ankaŭ lin.
Nu, la Fia Sorĉistino sopiregis posedi la Arĝentajn
Ŝuojn kiujn la knabino ĉiam surportis. Ŝiaj abeloj kaj ŝiaj
korvoj kaj ŝiaj vulpoj kuŝis amase sekiĝante, kaj ŝi jam
eluzis la potencon de la Ora Ĉapo; sed se ŝi povos akiri
la Arĝentajn Ŝuojn ili donos al ŝi pli da potenco ol ĉiuj
perditaĵoj. Ŝi zorge observis Doroteon, por trovi ĉu ŝi iam
demetas siajn ŝuojn, planante ŝteli ilin. Sed la infano tiom
fieris pri siaj belaj ŝuoj ke ŝi neniam deprenis ilin escepte
de nokte kaj banante sin. La Sorĉistino multe timis la
mallumon kaj ne kuraĝis eniri la ĉambron de Doroteo
nokte por preni la ŝuojn, kaj ŝia timego pri akvo estis pli
granda ol ŝia timo pri la mallumo, do ŝi neniam
proksimiĝis dum Doroteo banis sin. Efektive, la maljuna
Sorĉistino neniam tuŝis akvon, nek permesis ke akvo iel
tuŝu ŝin.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 153
Sed la fiulino estis tre ruza, kaj ŝi finfine elpensis
rimedon akiri kion ŝi volas. Ŝi metis feran stangeton en la
mezon de la planko de la kuirejo, kaj per sia magio nev-
idebligis la feron por homaj okuloj. Sekve kiam Doroteo
marŝis trans la plankon ŝi stumblis pro la stangeto, ĉar ŝi
ne povis vidi ĝin, kaj ŝi sterniĝis sur la plankon. Ŝi ne
grave vundiĝis, sed dum la falo unu el la Arĝentaj Ŝuoj
defalis, kaj antaŭ ol ŝi povis atingi ĝin la Sorĉistino
forkaptis ĝin kaj metis ĝin sur sian propran maldikan
piedon.
Al la fia virino multe plaĉis la sukceso de ŝia
trompo, ĉar dum ŝi havos unu el la ŝuoj ŝi posedos
duonon de la potenco de ilia sorĉo, kaj Doroteo ne povos
uzi ĝin kontraŭ ŝin, eĉ se ŝi scius uzi ĝin.
La malgranda knabino,
vidante ke ŝi perdis unu el siaj
belaj ŝuoj, koleriĝis, kaj diris al la
Sorĉistino,
“Redonu al mi mian ŝuon!”
“Ne!” respondis la Sorĉ-
istino. “Nun ĝi estas mia ŝuo, ne
via.”
“Vi estas fiulino!” kriis Dor-
oteo. “Vi ne rajtas forpreni de mi
mian ŝuon.”
“Tamen mi retenos ĝin,” diris la
Sorĉistino, ridante pro ŝi,
154 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
kaj iun tagon mi sukcesos forpreni de vi
an ŝuon.”
Tio kolerigis Doroteon tiom ke ŝi prenis la sitelon
da akvo kiu staris proksime kaj verŝis ĝin sur la Sorĉisti-
non, malsekigante ŝin de la kapo ĝis la piedoj.
Tuj la fiulino ekkriegis pro timo, kaj, dum Doroteo
mirante rigardis, la Sorĉistino komencis forŝrumpi kaj
plene malestiĝi.
“Vidu kion vi faris!” ŝi kriis. “Post minuto mi estos
tute degelinta!”
“Vere mi bedaŭras,” diris Doroteo, kiu ja timis
vidante la Sorĉistinon fandiĝi kvazaŭ bruna sukero antaŭ
ŝi.
“Ĉu vi ne sciis ke akvo detruos min?” demandis la
Sorĉistino, per ploranta, senespera voĉo.
“Kompreneble ke ne,” respondis Doroteo. “Kiel mi
scius?”
“Nu, post kelkaj minutoj mi estos plene degelinta,
kaj la kastelo estos via. Mi agis fie dum mia vivo, sed mi
neniam supozis ke malgranda knabino kia vi povus dege-
ligi min kaj ĉesigi miajn fian agadon. Jen — mi finiĝas.”
Dirante tion la Sorĉistino fariĝis bruna, fandita, sen-
forma amasaĵo kaj komencis disverŝiĝi sur la puraj traboj
de la planko de la kuirejo. Vidante ke efektive ŝi ja plene
neniiĝis degele, Doroteo replenigis la sitelon per akvo kaj
ĵetis ĝin sur la makulegon. Kaj ŝi balais ĝin tra la por-
don. Preninte la Arĝentan Ŝuon, la sola restaĵo de la
ankaŭ la ali-
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 155
maljunulino, ŝi purigis kaj sekigis ĝin per tuko, kaj reme-
tis ĝin sur sian piedon. Kaj nun, finfine libera agi
laŭvole, ŝi elkuris al la korteto por informi la Leonon ke
la Fia Sorĉistino de la Okcidento finiĝis, kaj ke ili ne plu
estas kaptitoj en fremda lando.
“La simioj volvis multaj ŝnurojn ĉirkaŭ lian korpon.”

Ĉapitro XIII.
La savo
MULTE PLAĈIS AL LA
Malkuraĝa Leono aŭdi ke la
Fia Sorĉistino degelis pro sitelo
da akvo, kaj Doroteo tuj malŝlosis la
pordon de lia karcero kaj liberigis lin.
Kune ili eniris la kastelon, kie la
unua ago de Doroteo estis kunvoki ĉi-
ujn Palpbrumojn kaj informi ilin ke ili ne plu estas
sklavoj.
Estis tre multa ĝojo inter la flavaj Palpbrumoj, ĉar
ili devis laboregadi dum multaj jaroj por la Fia Sorĉistino,
kiu ĉiam tre kruele traktis ilin. Ili feriigis tiun tagon, tiam
kaj ĉiam poste, kaj pasigis la tempon festenante kaj
dancante.
“Se niaj amikoj, la Birdotimigilo kaj la Stana
re
160 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
Lignohakisto estus kun ni,” diris la Leono, “mi estus
estus plene feliĉa.”
“Ĉu eble ni povus savi ilin?” demandis la knabino,
esperoplene.
“Ni povos provi,” respondis la Leono.
Do ili alvokis la flavajn Palpbrumojn kaj demandis
al ili ĉu ili helpos savi iliajn amikojn, kaj la Palpebrumoj
diris ke ili volonte plej eble strebos komplezi Doroteon,
kiu ja liberigis ilin. Do ŝi elektis aron da Palpbrumoj kiuj
aspektis plej scioplenaj, kaj ili ĉiuj komencis serĉi. Ili
marŝis dum tiu tago kaj parto de la sekva ĝis ili atingis la
dis ebenaĵon kie kuŝis la Stana Lignohakisto, disbatita kaj
kavetigita. Lia hakilo kuŝis apud li, sed la klingo estis
rusta kaj la tenilo rompita.
La Palpbrumoj levis lin ameme per siaj brakoj, kaj
reportis lin al la Flava Kastelo, dum Doroteo larmis pro
la mizero de sia malnova amiko, kaj la Leono aspektis
sobra kaj bedaŭroplena.
Kiam ili atingis la kastelon Doroteo diris al la
Palpbrumoj,
“Ĉu estas stanistoj inter via popolo?”
“Ho, jes; kelkaj el ni estas tre bonaj stanistoj,” ili
diris al ŝi.
“Do venigu ilin al mi,” ŝi diris. Kaj kiam la stanis-
toj venis, kunportante ĉiujn siajn ilojn en korbo, ŝi
demandis,
“Ĉu vi povos rektigi tiujn misbataĵojn en la Stana
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 161
Lignohakisto, kaj reĝustigi la formon, kaj reluti lin kie li
rompiĝis?”
La stanistoj ekzamenis la Hakiston tre zorge kaj
poste respondis ke ili kredas ke ili povos ripari lin tiel ke
li estos egale bonstata kiel dekomence. Do ili komencis
labori en unu el la grandaj flavaj ĉambroj de la kastelo
kaj laboris dum tri tagoj kaj kvar noktoj, martelante kaj
tordante kaj fleksante kaj lutante kaj polurante kaj batante
la krurojn kaj korpon kaj kapon de la Stana Lignohak-
isto, ĝis fine li regajnis sian malnovan formon, kaj liaj
artikoj funkciis egale bone kiel antaŭe. Estas vere ke ili
devis surmeti plurajn flikojn, sed la stanistoj bone laboris,
kaj ĉar la Hakisto ne estis vantema al li tute ne ĝenis lin
la flikoj.
Kiam, fine, li marŝis en la ĉambron de Doroteo kaj
dankis ŝin ĉar ŝi savis lin, li tiom ĝojis ke li ploris pro
ĝojo, kaj necesis ke Doroteo zorgoplene viŝu ĉiun larmon
de lia vizaĝo per sia antaŭvesto, por ke liaj artikoj ne
rustu. Samtempe ŝiaj propraj larmoj fluis dense kaj rapide
pro la ĝojo rerenkonti sian malnovan amikon, kaj ne
necesis forviŝi tiujn larmojn. Rilate al la Leono, li viŝis
siajn larmojn tiom ofte per la pinto de sia vosto ke ĝi
tute malsekiĝis, kaj li devis eliri en la korton kaj teni ĝin
en la sunlumo ĝis ĝi sekiĝis.
“Se nur ni denove havus la Birdotimigilon kun ni,”
diris la Stana Lignohakisto, kiam Doroteo finis sian rak-
onton pri ĉio okazinta, “mi estus vere feliĉa.”
162 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Ni devas provi trovi lin,” diris la knabino.
Do ŝi vokis la Palpbrumojn por ke ili helpu ŝin, kaj
ili marŝis dum tiu tuta tago kaj parto de la sekva ĝis ili
atingis la altan arbon en kies branĉojn la Flugantaj
Simioj estis ĵetintaj la vestojn de la Birdotimigilo.
Ĝi estis tre alta arbo, kaj la trunko estis tiom glata
ke neniu povis grimpi ĝin; sed la Hakisto diris tuj,
“Mi hakos por faligi ĝin, kaj tiel ni povos atingi la
vestojn de la Birdotimigilo.”
Nu, dum la stanistoj laboradis por ripari la Haki-
ston mem, alia Palpbrumo, kiu estis oristo, faris tenilon el
solida oro por la hakilo kaj fiksis ĝin al la hakilo de la
Hakisto, por anstataŭi la malnovan rompitan tenilon.
Aliaj poluris la klingon ĝis la rusto estis tute forigita kaj
ĝi brilis kiel frotita arĝento.
Tuj post tiu diro, la Stana Lignohakisto tuj komen-
cis haki, kaj post nelonge la arbo falis bruege, kaj la
vestoj de la Birdotimigilo falis el la branĉoj kaj ruliĝis sur
la teron.
Doroteo prenis ilin kaj petis la Palpbrumojn reporti
ilin al la kastelo, kie ili plenigis ilin per bona, pura pajlo;
kaj jen! refariĝis la Birdotimigilo, tute renovigita, ripete
dankanta ilin ĉar ili savis lin.
Nun rekunigite, Doroteo kaj ŝiaj amikoj pasigis plu-
rajn feliĉajn tagojn en la Flava Kastelo, kie ili trovis ĉion
bezonatan por esti komfortaj. Sed unu tagon la knabino
pensis pri Onklino Em, kaj diris,
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 163
“Ni devas reiri al Oz, kaj plenumigi lian promeson.”
“Jes,” diris la Hakisto, kaj fine mi ricevos mian
koron.”
“Kaj mi ricevos mian cerbon,” diris la Birdotimigilo
ĝoje.
“Kaj mi ricevos mian kuraĝon,” diris la Leono
penseme.
“Kaj mi reiros al Kansas,” kriis Doroteo, kunfra-
pante la manojn. “Ho, ni ekiru al la Smeralda Urbo
morgaŭ!”
Ili decidis fari tion. La sekvan tagon ili kunvokis la
Palpbrumojn kaj adiaŭis ilin. La Palpbrumoj tre bedaŭris
ke ili foriros, kaj ili jam tiom ekamis la Stanan Lignohak-
iston ke ili petegis lin resti kaj
regi ilin kaj la Flavan Landon de
la Okcidento. Trovinte ke ili
nepre insistas foriri, la Palp-
brumoj donis kaj al Toto kaj al
la Leono po oran kolumon; kaj
al Doroteo ili prezentis belan
braceleton, inkrustitan per dia-
mantoj; kaj al la Birtotimigilo ili
164 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
donis orkapan marŝbastonon, por helpi lin marŝadi sen
stumbli; kaj al la Stana Lignohakisto ili proponis arĝen-
tan oleujon, inkrustitan per oro kaj ornamitan per valoraj
gemoj.
Ĉiu el la marŝontoj bele parolis responde al la kun-
venintaj Palpbrumoj, kaj ĉiuj premis la manon de ĉiu el
ili ĝis iliaj brakoj doloris.
Doroteo iris al la ŝranko de la Sorĉistino por plenigi
sian korbon per manĝaĵoj por la longa marŝado, kaj tie ŝi
vidis la Oran Ĉapon. Ŝi metis ĝin sur sian propran kapon
kaj trovis ke ĝi estas precize ĝustegranda por ŝi. Ŝi nenion
sciis pri la sorĉo de la Ora Ĉapo, sed ŝi vidis ke ĝi estas
bela, do ŝi decidis surporti ĝin kaj porti sian sunkufon en
la korbo.
Tiam, preparite por la marŝado, ili ekmarŝis cele la
la Smeraldan Urbon; kaj la Palpbrumoj trifoje hurais kaj
donis al ili multajn bonajn dezirojn kiujn ili kunportu.
kun si.
“La Stanistoj laboris dum tri tagoj kaj kvar noktoj.”

Ĉapitro XIV,
La Flugantaj
Simioj
M
emoru
KE
ne
ekzistis vojo — eĉ ne vojeto
— inter la kastelo de la Fia
Sorĉistino kaj la Smeralda
Urbo. Kiam la kvar marŝantoj
iris serĉi la Sorĉistinon ŝi vidis
ilin veni, do ŝi sendis la Flugantajn Simiojn por alporti
ilin al ŝi. Estis multe malpli facile trovi sian vojon tra la
grandaj kampoj da lekantetoj kaj flavaj ranunkoloj ol esti
portata. Ili sciis, kompreneble, ke ili devas iri rekte Ori-
enten, direkte al la leviĝanta suno, kaj ili komencis ĝuste.
Sed je la tagmezo, kiam la suno estis rekte super la
kapoj, ili ne sciis kie estas la oriento kaj kie la okciden-
tial ili perdiĝis en la grandaj kampoj. Ili to kaj
168 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
plu marŝadis, tamen, kaj nokte la luno aperis kaj brilis
hele. Do ili kuŝiĝis inter la dolĉodoraj flavaj floroj kaj
profunde dormis ĝis la mateno — escepte de la Birdo-
timigilo kaj la Stana Lignohakisto.
La sekvan matenon la suno estis malantaŭ nubo, sed ili
komencis marŝadi, kvazaŭ certaj laŭ kiu direkto ili iras.
“Se ni sufiĉe marŝos,” diris Doroteo, “ni atigos iun
lokon, mi certas.”
Sed tago post tago pasis, kaj ili ankoraŭ vidis antaŭ si
nur la flavajn kampojn. La Birdotimigilo komencis iom
plendi.
“Certe ni perdis la vojon,” li diris, “kaj se ni ne retrovos
ĝin sufiĉatempe por atingi la Smeraldan Urbon mi
neniam ricevos mian cerbon.”
“Nek mi mian koron,” deklaris la Stana Lignohakisto.
“Ŝajnas al mi ke mi apenaŭ povas atendi atingi Ozon, kaj
nepre vi konfesus ke ni marŝas tre longe.”
“Komprenu,” diris la Malkuraĝa Leono, kun ploreta
sono, “ mi ne kuraĝas eterne marŝadi kaj neniam atingi
iun ajn lokon.”
Kaj Doroteo perdis esperon. Ŝi sidiĝis sur la herbaro kaj
rigardis siajn akompanantojn, kaj ili sidiĝis kaj rigardis
ŝin, kaj Toto trovis unuafoje en sia vivo ke li tro lacas
por ĉasi papilion kiu preterflugis lian kapon; do li elpuŝis
sian langon kaj anhelegis kaj rigardis Doroteon kvazaŭ
demandante kion ili nun faru.
“Eble ni alvoku la Kampomusojn,” ŝi proponis.
168 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
plu marŝadis, tamen, kaj nokte la luno aperis kaj brilis
hele. Do ili kuŝiĝis inter la dolĉodoraj flavaj floroj kaj
profunde dormis ĝis la mateno — escepte de la Birdo-
timigilo kaj la Stana Lignohakisto.
La sekvan matenon la suno estis malantaŭ nubo,
sed ili komencis marŝadi, kvazaŭ certaj laŭ kiu direkto ili
iras.
“Se ni sufiĉe marŝos,” diris Doroteo, “ni atingos iun
lokon, mi certas.”
Sed tago post tago pasis, kaj ili ankoraŭ vidis antaŭ
si nur la flavajn kampojn. La Birdotimigilo komencis iom
plendi.
“Certe ni perdis la vojon,” li diris, “kaj se ni ne
retrovos ĝin sufiĉatempe por atingi la Smeraldan Urbon
mi neniam ricevos mian cerbon.”
“Nek mi mian koron,” deklaris la Stana Lignohak-
isto. “Ŝajnas al mi ke mi apenaŭ povas atendi atingi
Ozon, kaj nepre vi konfesus ke ni marŝas tre longe.”
“Komprenu,” diris la Malkuraĝa Leono, kun ploreta
sono, “ mi ne kuraĝas eterne marŝadi kaj neniam atingi
iun ajn lokon.”
Kaj Doroteo perdis esperon. Ŝi sidiĝis sur la herb-
aro kaj rigardis siajn akompanantojn, kaj ili sidiĝis kaj
rigardis ŝin, kaj Toto trovis unuafoje en sia vivo ke li tro
lacas por ĉasi papilion kiu preterflugis lian
kapon; do li elpuŝis sian langon kaj anhel-
egis kaj rigardis Doroteon kvazaŭ demand-
ante kion ili nun faru.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 169
“Eble ni alvoku la Kampomusojn,” ŝi proponis.
“Verŝajne ili povos diri al ni la vojon al la Smeralda Urbo.”
“Certe ili povos,” kriis la Birdotimigilo; “kial ni ne elpen-
sis tion jam antaŭ nun?”
Doroteo blovis la malgrandan fajfilon kiun ŝi ĉiam
portis ĉirkaŭ la kolo ekde kiam la Reĝino de la Musoj
donis ĝin al ŝi. Post kelkaj minutoj ili aŭdis la
klakadon de piedetoj, kaj multaj el la malgrandaj grizaj
musoj venis kurante al ŝi. Inter ili estis la Reĝino mem,
kiu demandis, per sia alta voĉeto,
“Kion mi povas fari por miaj amikoj?”
“Ni perdis la vojon,” diris Doroteo. “Ĉu vi povas
diri al ni kie estas la Smeralda Urbo?”
“Certe,” respondis la Reĝino; “sed ĝi
estas multedistanca, ĉar vi ĝis nun ĉiam tenis
ĝin malantaŭ vi.” Ŝi ekrimar-
kis la Oran Ĉapon de Doroteo,
kaj diris, “Kial ne uzi la sorĉon
170 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
de la Ĉapo kaj alvoki la Flugantajn Simiojn al vi? Ili
portos vin al la Urbo de Oz en malpli ol horo.”
“Mi ne sciis ke estas sorĉo,” respondis Doroteo sur-
prizite. “Kio ĝi estas?”
“Ĝi estas skribita interne de la Ora Ĉapo,” respon-
dis la Reĝino de la Musoj; “sed se vi alvokos la
Flugantajn Simiojn ni nepre forkuru, ĉar ili estas tre
petolemaj kaj ilin multe amuzas ĉasi nin.”
“Ĉu ili do damaĝos min?” demandis la knabino
timoplene.
“Ho, ne; ili devas obei la portanton de la Ĉapo.
Adiaŭ!” Kaj ŝi forkuris, kaj ĉiuj musoj hastis sekvi ŝin.
Doroteo rigardis la internon de la Ora Ĉapo kaj
vidis kelkajn vortojn skribitajn sur la tegaĵo. Ili sendube,
ŝi pensis, estas la sorĉo, do ŝi legis la instrukciojn zorge
kaj metis la Ĉapon sur sian kapon.
“Ep-pe, pep-pe, kak-ke!” ŝi diris, starante per nur la
maldekstra piedo.
“Kion vi diris?” demandis la Birdotimigilo, kiu ne
sciis kion ŝi faras.
“Hil-lo, hol-lo, hal-lo!” ŝi pludiris starante, per nur
la dekstra piedo.
“Ha lo!” respondis la Stana Lignohakisto, trankvile.
“Ziz-zi, zuz-zi, zik!” diris Doroteo, kiu nun staris
per ambaŭ piedoj. Per tio la sorĉo estis plene dirita, kaj
ili aŭdis laŭtan babiladon kaj batadon de flugiloj, dum la
bando de Flugantaj Simioj flugis al ili. La Reĝo klinis sin
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 171
malalten antaŭ Doroteo, kaj demandis,
“Kion vi ordonas?”
“Ni volas iri al la Smeralda Urbo,” diris la infano,
“kaj ni perdis la vojon.”
“Ni portos vin,” respondis la Reĝo, kaj tuj kiam li
parolis du el la Simioj prenis Doroteon per siaj brakoj kaj
forflugis kun ŝi. Aliaj prenis la Birdotimigilon kaj la Hak-
iston kaj la Leonon, kaj unu malgranda Simio kaptis
Toton kaj fluge sekvis ilin, kvankam la hundo strebis
mordi lin.
La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto unue
multe timis, ĉar ili memoris kiom mistraktis ilin antaŭe la
Flugantaj Simioj; sed ili vidis ke neniu damaĝo estas
intencata, do ili rajdis tra la aero tute feliĉe, kaj multe
ĝuis rigardi la belajn ĝardenojn kaj arbarojn tre distance
sube.
Doroteo trovis sin rajdanta facile inter du el la plej
grandaj Simioj, unu el ili estis la Reĝo mem. Ili estis for-
mintaj seĝon per siaj manoj kaj ili tre zorgis ne damaĝi
ŝin.
“Kial vi devas obei la sorĉon de la Ora Ĉapo?” ŝi
demandis.
“La rakonto estas longa,” respondis la Reĝo, kun
rido; “sed ĉar ni devos longe flugi estos distre rakonti al
vi pri ĝi, se vi deziras.”
“Mi volonte aŭskultos,” ŝi respondis.
“Iam,” komencis la estro, “ni estis libera popolo,
172 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
loĝanta feliĉe en la granda arbaro, flugante de arbo al
arbo, manĝante nuksojn kaj fruktojn, kaj agante laŭvole
sen nomi iun ajn mastro. Eble kelkaj el ni estis iom tro
petolemaj kelkfoje, flugante malalten por tiri la vostojn de
senflugilaj bestoj, ĉasante birdojn, kaj ĵetante nuksojn je la
homoj marŝantaj en la arbaro. Sed ni estis sen zorgoj kaj
feliĉaj kaj amuzoplenaj, kaj ĝuis ĉiun minuton de la tago.
Tio okazis antaŭ multaj jaroj, longe antaŭ ol Oz venis el
la nuboj por regi ĉi tiun landon.
“Ĉi tie vivis tiam, en la malproksima Nordo, bela
princino, kiu estis ankaŭ potenca sorĉistino. Ŝi uzis sian
magion nur por helpi la popolon, kaj laŭraporte ŝi
neniam damaĝis iun ajn bonan personon. Ŝi nomiĝis
Gajelet, kaj ŝi loĝis en bela palaco konstruita el grandaj
rubenaj blokoj. Ĉiu amis ŝin, sed ŝin plej malĝojigis ke ŝi
ne povis trovi amaton, ĉar la viroj estis ĉiuj tro stultaj kaj
malbelaj kaj ne taŭgis por esti edzo de tiom bela kaj
saĝa persono. Fine, tamen, ŝi trovis knabon kaj belan kaj
kuraĝan kaj nekutime saĝan. Gajelet decidis ke kiam li
fariĝos viro ŝi edzigos lin, do ŝi prenis lin al sia rubena
palaco kaj uzis sian magion por fortigi kaj bonigi kaj
beligi lin kiom povus virino deziri. Kiam li maturiĝis,
Kelala, tiel li nomiĝis, laŭdire estis la plej bona kaj plej
saĝa viro en la tuta lando, kaj lia vira beleco estis tiom
granda ke Gajelet amegis lin, kaj ŝi rapidis pretigi ĉion
por la geeziĝo.
“Mia avo estis tiutempe la Reĝo de la Flugantaj
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 173
Simioj kiuj loĝis en la arbaro proksime al la palaco de
Gajelet, kaj la maljunulo amis ŝercojn pli ol bonan
manĝon. Unu tagon, tuj antaŭ la geedziĝo, mia avo
flugadis kun sia bando kaj vidis Kelalan marŝantan apud
la rivero. Li estis vestita per riĉa kostumo el palruĝa silko
kaj purpura veluro, kaj mia avo decidis petoladi. Je lia
ordono la bando malsupren flugis kaj kaptis Kelalan, por-
tis lin per siaj brakoj ĝis ili estis is super la mezo de la
rivero, kaj faligis lin en la akvon.
“Elnaĝu, bela knabo,” kriis mia avo, “konstatu ĉu
la akvo makulis viajn vestojn!” Kelala estis tro saĝa por
ne do li naĝis, kaj li neniel aplombis pro sia bona for-
tuno. Li ridis, kiam li revenis al la supro de la akvo,
kaj naĝis al la bordo. Sed kiam Gajelet kuris al li ŝi
trovis ke liaj silkaĵoj kaj veluraĵoj estis tute ruinigitaj de
la rivero.
ne naĝi, kaj li tute ne estis tro dolortita de sia bona
fortuno. Li ridis, kiam li revenis al la supro de la akvo,
kaj naĝis al la bordo. Sed kiam Gajelet kuris al li ŝi
trovis ke liaj silkaĵoj kaj veluraĵoj estis tute ruinigitaj de
la rivero.
“La princino tre koleris, kaj ŝi sciis, kompreneble,
kiuj kulpis. Ŝi venigis ĉiujn Flugantajn Simiojn antaŭ
sin, kaj ŝi diris unue ke iliaj flugiloj estu kunligitaj kaj
ke ili estus traktitaj kiel ili traktis Kelalan, ili estus
faligitaj en la riveron. Sed mia avo forte pledis, ĉar li
sciis ke la Simioj dronos en la rivero se la flugiloj estos
ligitaj; kaj Kelala ankaŭ afable parolis favore pri ili; do
Gajelet fine nuligis la punon, kondiĉe ke la Flugantaj
Simioj por ĉiam plenumu trifoje la ordonojn de la
posedanto de la Ora Ĉapo. Tiu Ĉapo estis farita kiel
edziĝa donaco al Kelala, kaj laŭdire ĝi kostis al la prin-
174 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
cino duonon de ŝia regno. Kompreneble mia avo kaj ĉiuj
aliaj Simioj tuj akceptis la postulon, kaj tial ni estas tri-
foje sklavoj de la posedantoj de la Ora Ĉapo, negrave kiu
estas tiu posedanto.”
“Kaj kio okazis al ili?” demandis Doroteo, kiun tre
interesis la rakonto.
“Ĉar Kelala estis la unua posedanto de la Ora
Ĉapo,” respondis la Simio, “li la unua faris al ni siajn
ordonojn. Ĉar lia novedzino ne toleris vidi nin, li vokis
nin ĉiujn al si en la arbaro post la geedziĝo kaj ordonis
ke ni ĉiam restu kie ŝi neniam revidos Flugantan Simion,
kaj ni volonte obeis lin, ĉar ni ĉiuj timis ŝin.”
“Neniun alian taskon ni devis fari ĝis la Oran
Ĉapon akiris la manoj de la Fia Sorĉistino de la Okci-
dento, kiu devigis nin sklavigi la Palpbrumojn, kaj poste
peli Ozon mem el la Lando de la Okcidento. Nun la
Ora Ĉapo apartenas al vi, kaj trifoje vi rajtas ordoni nin.”
Dum la Simireĝo finis sian rakonton Doroteo mal-
suprenrigardis kaj vidis la verdajn, brilantajn murojn de la
Smeralda Urbo antaŭ ili. Ŝi miris pro la rapida flugo de
la Simioj, sed al ŝi plaĉis ke la flugo finiĝis. La strangaj
bestoj zorge metis la veturintojn antaŭ la pordegon de la
Urbo, la Reĝo klinis sin malalten antaŭ Doroteo, kaj post
tio li forflugis rapide, sekvate de sia tuta bando.
“Ni tre bone veturis,” diris la malgranda knabino.
“Jes, kaj ni trovis tre rapidan vojon el niaj prob-
lemoj,” respondis la Leono. “Kiom bonfortune estis ke vi
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 175
kunportis tiun mirindan Ĉapon!”
La Simioj kaptis Doroteon per siaj brakoj kaj forflugis kun ŝi.”

Ĉapitro XV.
Ili malmaskas
Ozon, la Teruran
la kvar veturintoj
marŝis al la granda
pordego de la Smeralda Urbo kaj son-
igis la sonorilon. Post plurobla sonig-
ado ĝin malfermis la sama Pordogardisto
kiun ili antaŭe renkontis.
“Kion! Ĉu vi revenis?” li demandis,
surprizite.
“Ĉu vi ne vidas nin?” demandis la Birdotimigilo.
“Sed mi supozis ke vi intencis viziti la Fian Sorĉisti-
non de la Okcidento.”
“Ni ja vizitis ŝin,” diris la Birdotimigilo.
“Kaj ŝi lasis vin foriri?” demandis la viro, miroplene.
“Ŝi ne povis malpermesi, ĉar ŝi estas degeligita,”
i
a m
180 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
klarigis la Birdotimigilo.
“Degeligita! Nu, jen tre plaĉa informo,” diris la viro.
“Kiu degeligis ŝin?”
“Doroteo,” diris la Leono solene.
“Mirige!” krietis la viro, kaj li klinis sin vere tre
malalten antaŭ ŝi.
Post tio li kondukis ilin en sian malgrandan
ĉambron kaj prenis la okulvitrojn el la granda kesto,
metis ilin sur iliajn okulojn, kaj ŝlosis ilin, same kiel
antaŭe. Poste ili trairis la pordon en la Smeraldan Urbon,
kaj kiam la popolo sciiĝis per la Pordogardisto ke ili fan-
dis la Fian Sorĉistinon de la Okcidento ili ĉiuj grupiĝis
ĉirkaŭ la veturintojn kaj sekvis ilin en granda amaso al la
Palaco de Oz.
La Soldato kun la Verdaj Lipharoj ankoraŭ gardis la
pordon, sed li tuj enlasis ilin, kaj ilin denove renkontis la
bela verda knabino, kiu tuj kondukis ĉiun el ili al ties
antaŭa ĉambro, por ke ili ripozu ĝis la Potenca Oz pre-
tos akcepti ilin.
La Soldato komunikigis la informon rekte al Oz ke
Doroteo kaj la aliaj veturintoj revenis, detruinte la Fian
Sorĉistinon; sed Oz ne respondis. Ili supozis ke la
Potenca Sorĉisto tuj akceptos ilin, sed tio ne okazis. Ili
ricevis neniun komunikon de li la sekvan tagon, nek la
postsekvan, nek la postpostsekvan. La atendado estis
enuiga kaj teda, kaj fine ilin ĉagrenis ke Oz tiel mistrak-
tas ilin, post sia postulo kiu suferigis kaj sklavigis ilin. Do
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 181
la Birdotimigilo fine petis ke la verda knabino portu
novan komunikon al Oz, dirante ke se li ne tuj perme-
sos ke ili eniru li alvokos la Flugantajn Simiojn por helpi
ilin, kaj trovi ĉu aŭ ne li plenumos sian promeson. Kiam
la Sorĉisto aŭdis tiun komunikaĵon li timegis kaj sendis
ordonon ke ili venu al la Tronĉambro je kvar minutoj
post la naŭa horo la sekvan matenon. Li unufoje renkon-
tis la Flugantajn Simiojn en la Lando de la Okcidento,
kaj li ne volis rerenkonti ilin.
La kvar veturintoj maldormis tiunokte, ĉar ĉiu prip-
ensis la donacon kiun Oz laŭ sia promeso donos. Doroteo
endormiĝis nur unufoje, kaj sonĝis ke ŝi estas en Kansas,
kie Onklino Em diras al ŝi sian ĝojon ke la knabineto
denove estas hejme.
Akurate je la naŭa horo la sekvan matenon la ver-
dliphara soldato renkontis ilin, kaj post kvar minutoj ili
ĉiuj eniris la Tronĉambron de la Potenca Oz.
Kompreneble ĉiu el ili anticipis vidi la Sorĉiston en la
formo kiun li antaŭe havis, kaj ĉiun multe surprizis serĉis
kiam ili ĉirkaŭrigardis kaj vidis tute neniun en la ĉambro.
Ili restis proksime al la pordo kaj eĉ pli proksime unu al
la alia, ĉar la silento en la malplena ĉambro timigis pli ol
ĉiu formo de Oz kiun ili antaŭe vidis.
Baldaŭ ili aŭdis Voĉon, kiu ŝajnis veni el loko ie
proksima al la supro de la granda kupolo, kaj ĝi diris,
solene.
“Mi estas Oz, la Potenca kaj la Terura. Kial vi
182 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
serĉas min?”
Ili rerigardis al ĉiu parto de la ĉambro, kaj, vidinte
neniun, Doroteo diris,
“Kie vi estas?”
“Mi estas ĉie,” respondis la Voĉo, “sed por la oku-
loj de ordinaraj mortemuloj mi estas nevidebla. Mi nun
sidiĝos sur mian tronon, por ke vi konversaciu kun mi.”
Vere, la Voĉo ŝajnis ĝuste tiam soni rekte el la trono
mem; do ili marŝis tien kaj staris en vico dum Doroteo
diris:
“Oz, ni venis por peti la plenumiĝon de la
promeso.”
“De kiu promeso?” demandis Oz.
“Vi promesis resendi min al Kansas kiam la Fia
Sorĉistino estos detruita,” diris la knabino.
“Kaj vi promesis doni al mi cerbon,” diris la
Birdotimigilo.
“Kaj vi promesis doni al mi koron,” diris la Stana
Lignohakisto.
“Kaj vi promesis doni al mi kuraĝon,” diris la
Malkuraĝa Leono.
“Ĉu la Fia Sorĉistino vere estas detruita?” deman-
dis la Voĉo, kaj Doroteo kredis ke ĝi iomete tremas.
“Jes,” ŝi respondis, “mi degelgis ŝin per sitelo da
akvo.”
“Nu!” diris la Voĉo, “tio okazis subite! Nu, revenu
al mi morgaŭ, ĉar mi bezonas tempon por pripensi la
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 183
aferon.”
“Vi jam havis multan tempon,” diris la Stana Ligno-
hakisto, kolere.
“Ni rifuzas atendi eĉ unu tagon pli,” diris la
Birdotimigilo.
“Plenumu viajn promesojn!” krietis Doroteo.
La Leono opiniis ke taŭgos timigi la Sorĉiston, do li laŭte
muĝis plenvoĉe, kaj tiu feroca sono tiom teruris Toton ke
li forsaltis alarmite kaj frapegis la ekranon kiu staris en
angulo. Dum ĝi brue falis ili rigardis tien, kaj la sekvan
momenton ĉiu el ili vere miris. Ĉar ili vidis, staranta en
precize tiu loko kiun la ekrano antaŭe kaŝis, malgrandan
maljunulon, kun kalva kapo kaj sulketoplena vizaĝo, kiu
ŝajne estis egale surprizita kiel ili. La Stana Lignohak-
isto, levinte sian hakilon, kuris al la vireto kaj estas estas
kriis,
“Kiu vi estas?”
“Mi estas Oz, la Potenca kaj la Terura,”
diris la malgranda viro,
per tremanta voĉo, “sed
ne batu min—mi petas,
ne batu—mi faros kion
ajn vi volos.”
Niaj amikoj rigar-
dis lin surprizite kaj
senesperigite.
“Mi kredis ke Oz
184 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
granda Kapo,” diris Doroteo.
“Kaj mi kredis ke Oz estas bela Damo,” diris la
Birdotimigilo.
“Kaj mi kredis ke Oz estas terura Besto,” diris la
Stana Lignohakisto.
“Kaj mi kredis ke Oz estas Globo de Fajro,” kriis la
Leono.
“Ne; vi ĉiuj eraris,” diris la malgranda viro humile.
“Mi nur ŝajnigis tion.”
“Ŝajnigis!” kriis Doroteo. “Ĉu vi ne estas Potenca
Sorĉisto?”
“Ĉit, karulino,” li diris; “ne tiom laŭte parolu, ĉar
oni aŭdos vin—kaj mi perdus ĉion. Oni kredas min
Potenca Sorĉisto.”
“Sed vi ja estas, ĉu ne?”
“Tute ne, karulino; mi estas nur ordinara homo.”
“Eĉ pli,” diris la Birdotimigilo, per doloroplena voĉo,
“vi estas ĉarlatano.”
“Ĝuste tiel!” deklaris la malgranda viro, kunfrotante
siajn manojn kvazaŭ la akuzo plaĉis al li; “Mi estas
ĉarlatano.”
“Sed ve!” diris la Stana Lignohakisto, “do kiel mi
akiros mian koron?”
“Kaj mi mian kuraĝon?” demandis la Leono.
“Kaj mi mian cerbon?” ploris la Birdotimigilo,
viŝante la larmojn el siaj okuloj per la maniko de sia
jako.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 185
“Miaj karaj amikoj,” diris Oz, “bonvolu ne paroli pri
tiaj malgravaĵoj. Konsideru min, kaj mian malfeliĉan situ-
acion pro mia senmaskiĝo.”
“Ĉu neniu alia scias pri via fraŭdo?” demandis
Doroteo.
“Neniu, nur vi kvar—kaj mi mem,” respondis Oz.
“Mi trompis ĉiun dum tiom da tempo ke mi supozis ke
oni neniam sciiĝos. Mi eraregis kiam mi decidis permesi
ke vi eniru la Tronoĉambron. Kutime mi rifuzas vdi eĉ al
miajn regatojn, kaj tial ili kredas min terura.”
“Sed, mi ne komprenas,” diris Doroteo, konfuzite.
“Kiel vi povis aspekti granda Kapo al mi?”
“Tio estis nur trompo,” respondis Oz. “Bonvolu
sekvi min, kaj mi klarigos ĉion al vi.”
Li kondukis ilin en malgrandan ĉambron malantaŭ
la Tronoĉambro, kaj ili ĉiuj sekvis lin. Li gestis al unu
angulo, en kiu kuŝis la Granda Kapo, el multaj tavoloj de
papero, kaj kun zorge pentrita vizaĝo.
“Mi pendigis tion de la plafono per drato,” diris Oz;
“mi staris malantaŭ la ekrano kaj tiris fadenon, por ke la
okuloj moviĝu kaj la buŝo malfermiĝu.”
“Sed kiel vi faris la voĉon?” ŝi demandis.
“Nu, mi estas ventroparolisto,” diris la malgranda
viro, “kaj mi povas ĵeti la sono de mia voĉo al kie ajn mi
deziras; tiel ke vi supozis ke ĝi sonis el la Kapo. Jen la
aliaj trompiloj.” Li montris al la Birdotimigilo la robon
kaj la maskon per kiu li vestis sin kiam li aspektis bela
186 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
Damo, kaj la Stana Lignohakisto vidis ke la terura Besto
estis nur aro da haŭtoj kunkudritaj, kun lignaĵoj kiuj
elpremis la flankojn. Kaj la Globo de Fajro, nu la
Pseŭdosorĉisto ankaŭ pendigis tion de la plafono. Efek-
tive ĝi estis globo de kotono, sed kiam oleo estis surverŝita
la globo brulis feroce.
“Vere,” diris la Birdotimigilo, “vi hontu ke vi estas
tia ĉarlatano.”
“Mi hontas — certe mi hontas,” respondis la mal-
granda viro malgaje; “sed mi povis fari nenion alian.
Bonvolu sidiĝi, troviĝas multaj seĝoj; kaj mi rakontos al
vi mian historion.”
Do ili sidiĝis kaj aŭskultis dum li rakontis ĉi tiel:
“Mi naskiĝis en Omaha—”
“Sed, tio estas ne malproksime de Kansas!” kriis
Doroteo, ekscitite.
“Vi pravas; sed pli malproksime de ĉi tie,” li diris,
malgaje skuante sian kapon je ŝi. “Kiam mi plenkreskis
mi fariĝis ventroparolisto, kaj trejnis min tre lerta majstro.
Mi povas imiti ĉian birdon kaj beston.” Li miaŭis tiel
precize kiel katido ke Toton ekatentis kaj ekrigardis
ĉiudirekten por trovi ŝi estas. “Post iom da tempo,” pludi-
ris Oz, “tio tedis min, do mi fariĝis balonisto.”
“Kio estas tio?” demandis Doroteo.
“Persono kiu supreniras en balono ĉe cirko, por
instigi homojn alveni kaj pagi por vidi la cirkon,” li
klarigis.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 187
“Ho,” ŝi diris, “mi komprenas.”
“Nu, unu tagon mi supreniris en balono kaj la
ŝnuroj implikiĝis tiel ke mi ne povis malsupreniri. Ĝi
flugis super la nubojn, tiom alten ke aerfluo kaptis ĝin
kkaj nokto mi veturis tra la aero, kaj je la mateno de la
dua tago mi vekiĝis kaj trovis ke la balono flosas super
nekonata bela lando.
“Ĝi surteriĝis iom post iom, kaj mi tute ne suferis
pro tio. Sed mi trovis min inter fremda popolo, kiu, vid-
inte min veni el la nuboj, kredis ke mi estas potenca
Sorĉisto. Kompreneble, mi lasis ke ili kredu tion, ĉar ili
timis min kaj promesis fari kion ajn mi volas.
“Nur por distri min, kaj laborigi la afablan popo-
lon, mi ordonis ke ili konstruu ĉi tiun Urbon, kaj mian
Palacon; kaj ili volonte kaj bone faris tion. Post tio, mi
decidis, ĉar la lando estas tiel verda kaj bela, ke mi
nomos ĝin la Smeralda Urbo, kaj por plitaŭgigi la nomon
mi metis verdajn okulvitrojn sur ĉiujn personojn, tiel ke
ili vidis ĉion verda.”
“Sed ĉu ne estas ĉio ĉi tie verda?” demandis
Doroteo.
“Ne pli ol en ĉiu alia urbo,” respondis Oz; “sed
kiam vi surhavas verdajn okulvitrojn, nu kompreneble ĉio
vidata aspektas verda. La Smeralda Urbo konstruiĝis
antaŭ tre multaj jaroj, ĉar mi estis junulo kiam la balono
portis min ĉi tien, kaj mi estas tre maljuna nun. Sed mia
popolo jam de longe portas verdajn okulvitrojn sur la oni
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ 187
“Nu, unu tagon mi supren-
iris en balono kaj la ŝnuroj inter-
implikiĝis, tiel ke mi ne povis
denove malsupreniri. Ĝi iris tre
alten super la nubojn, tiom alten
ke aerkurento trafis ĝin kaj por-
tis ĝin multajn, multajn kilometr-
ojn for. Dum tago kaj nokto mi
veturis tra la aero, kaj en la
mateno de la dua tago mi vekiĝis
kaj trovis ke la balono flosas super nekonata kaj bela
lando.
Ĝi malsupreniris nerapide, kaj mi tute ne estis dam-
aĝita. Sed mi trovis min inter nekonata popolo, kiu,
vidante min veni el la nuboj, kredis ke mi estas granda
Sorĉisto. Kompreneble mi lasis ilin kredi tion, ĉar ili timis
min, kaj promesis fari kion mi volas.
“Simple por distri min, kaj okupi la bonan popo-
lon, mi ordonis ke ili konstruu ĉi tiun Urbon, kaj mian
palacon; kaj ili faris tion volonte kaj bone. Post tio mi
pensis, ĉar la lando estis tiel verda kaj bela, ke mi nomos
ĝin la Smeralda Urbo, kaj por ke la nomo pli konvenu
mi metis verdajn okulvitrojn sur ĉiujn popolanojn, tiel ke
ĉio kion ili vidis estis verda.
“Sed ĉu ĉio ĉi tie ne estas verda?” demandis
Doroteo.
“Ne pli ol en ĉiu alia urbo,” respondis Oz; sed kiam
188 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
vi surhavas verdajn okulvitrojn, nu, kompreneble ĉio kion
vi vidas aspektas verda. La Smeralda Urbo estis konstru-
ita antaŭ tre multaj jaroj, ĉar mi estis junulo kiam la
balono portis min ĉi tien, kaj mi estas tre maljuna viro
nun. Sed mia popolo surportas verdajn okulvitrojn sur la
okuloj de tiom longe ke la plej multaj el ili kredas ke ĝi
vere estas Smeralda Urbo, kaj certe ĝi ja estas bela loko,
abundas juveloj kaj valoraj metaloj, kaj ĉio bona por
feliĉigi onin. Mi ame regas la popolon, kaj ili amas min;
sed ekde kiam ĉi tiu Palaco estis konstruita mi enfermas
min kaj rifuzis vidi tiun el ili.
“Unu el miaj plej grandaj timoj estis pro la Sorĉisti-
noj, ĉar kvankam mi mem havas tute nenian magian
potencon mi baldaŭ trovis ke la Sorĉistinoj vere kapablas
fari mirindaĵojn. Kvar Sorĉistinoj ekzistis en ĉi tiu lando,
kaj ili regis la popolojn kiuj loĝas en la Nordo kaj Sudo
kaj Oriento kaj Okcidento. Feliĉe, la Sorĉistinoj de la
Nordo kaj Sudo estis bonaj, kaj mi sciis ke ili ne dam-
aĝos min; sed la Sorĉistinoj de la Oriento kaj Okcidento
estis terure fiaj, kaj se ili ne kredus ke mi estas pli
potenca ol ili, ili certe detruus min. Do mi vivis kon-
stante timante ilin dum multaj jaroj; do vi povas
kompreni kiom mi ĝojis kiam mi informiĝis ke via domo
falis sur la Fian Sorĉistinon de la Oriento. Kiam vi venis
al mi mi volonte promesus ĉion ajn por ke vi neniigu la
alian Sorĉistinon; sed mi devas honte diri ke nun, post
ŝia degelo, mi ne povas plenumi miajn promesojn.”
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 189
“Laŭ mia opinio vi estas tre malbona persono,” diris
Doroteo.
“Ho ne, karulino; mi estas tre bona persono; sed mi
konfestas ke mi estas tre malkompetenta Sorĉisto.”
“Ĉu vi ne povas doni al mi cerbon?” demandis la
Birdotimigilo.
“Vi ne bezonas ĝin. Vi lernas ion novan ĉiutage.
Bebo havas cerbon, sed ĝi malmulton scias. Nur sperto
donas scion, kaj ju pli longe vi vivos, des pli multe vi
nepre spertos.”
“Eble,” diris la Birdotimigilo, “sed mi restos tre mal-
feliĉa se vi ne donos al mi cerbon.”
La falsa sorĉisto atente rigardis lin.
“Nu,” li diris ĝemante, “mi ne estas lerta magiisto, mi
jam diris tion al vi; sed se vi venos al mi morgaŭ Ne
matene, mi plenigos vian kapon per cerbo. Tamen mi ne
povas instrui vin ĝin uzi; vi mem devos eltrovi tion.”
“Ho, dankon—dankon!” kriis la Birdotimigilo.
“Mi eltrovos kiel uzi ĝin, tute
certe!”
“Sed kion pri mia
kuraĝo?” demandis la Leono
maltrankvile.
“Vi havas multan kuraĝ-
on, mi certas,” respondis Oz.
“Vi nur bezonas memfidon.
190 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
ekzistas vivanto kiu ne timas kiam okazas danĝero. Vera
kuraĝo signifas fronti la danĝeron kiam vi timas, kaj tian
kuraĝon vi jam abunde posedas.”
“Eble, tamen malgraŭe mi timas,” diris la Leono.
“Mi estos tre malfeliĉa krom se vi ne donos al mi tian
kuraĝon kiu forgesigas pri timo.”
“Nu, bone; mi donos al vi tian kuraĝon morgaŭ,”
respondis Oz.
“Kion pri mia koro?” demandis la Stana
Lignohakisto.
“Nu, rilate al tio,” respondis Oz, “laŭ mi vi malpra-
vas pro via deziro havi koron. Koro plejofte malfeliĉigas.
Plej bone estus ke vi komprenu ke al vi tre bonsorte
mankas koro.”
“Pri tio vi kaj mi malsimile opinias,” diris la Stana
Lignohakisto. “Laŭ mia prefero, mi akceptos ĉian mal-
feliĉon senproteste, se vi donos al mi koron.”
“Bone,” respondis Oz humile. “Venu al mi
morgaŭ kaj vi ricevos koron. Mi ludis esti Sorĉisto
dum tiom da jaroj ke mi povos iomete pli ludi.”
“Kaj nun,” diris Doroteo, “kiel
mi reiros al Kansas?”
“Ni devos pripensi tion,” respon-
dis la malgranda viro. “Lasu min
konsideri la problemon dum du aŭ tri
tagoj kaj mi klopodos elpensi mani-
eron transporti vin super la dezerton.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 191
Intertempe vi estos miaj bonvenaj gastoj, kaj dum vi loĝos
en la Palaco miaj servistoj servos vin kaj obeos ĉiun vian
deziron eĉ la plej malgrandan. Mi petas nur unu reko-
mpencon pro mia helpo — kiom ajn malgranda. Kaŝu
mian sekreton kaj diru al neniu ke mi estas ĉarlatano.”
Ili akceptis informi neniun pri tio kion ili trovis, kaj
reiris al siaj ĉambroj kun esperoj. Eĉ Doroteo esperis ke
“La Ĉarlatano, la Potenca, la Terura”, laŭ ŝia ŝercnomo
por li, trovos metodon resendi ŝin al Kansas, kaj se li
sukcesos ŝi pretis pardoni al li ĉion.
“Ĝuste tiel! Mi estas ĉarlatano.”

Ĉapitro XVI.
La magia arto
de la
Granda Ĉarlatano.
u
LA SEKVAN MATENON
la Birdotimigilo diris al siaj
amikoj:
“Gratulu min. Mi finfine
ricevos mian cerbon de Oz. Kiam
mi revenos mi estos kiaj estas aliaj
homoj.”
“Mi ĉiam ŝatis vin kia vi
estas,” diris Doroteo simple.
“Vi afablas ŝatante Birdotimigilon,” li respondis.
“Sed certe vi pli alte estimos min kiam vi aŭdos la bele-
gajn pensojn kiujn produktos mia nova cerbo.” La
Birdotimigilo diris adiaŭ al ili per feliĉa voĉo kaj iris al
la Tronoĉambro, kie li frapis sur la pordon.
“Envenu,” diris Oz.
196 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
La Birdotimigilo eniris kaj trovis la malgrandan
viron sidanta apud la fenestro, profunde pensanta.
“Mi venis por mia cerbo,” komentis la Birdotimig-
ilo, iom malkviete.
“Ho, jes, sidiĝu en tiu seĝo, mi petas,” respondis
Oz. “Mi bezonas forpreni vian kapon, bonvolu pardoni,
sed tio estas necesa por povi meti vian cerbon en la
ĝustan lokon.”
“Nepardonpetinde,” diris la Birdotimigilo. “Volonte
vi deprenu mian kapon, se ĝi estos pli bona kiam vi
resurmetos ĝin.”
Do la Sorĉisto malfiksis lian kapon kaj elprenis la
pajlon. Post tio li eniris la malantaŭan ĉambron kaj pre-
nis malgrandan ceramikan poteton da brano, en kiun li
metis ankaŭ pinglojn kaj kudrilojn. Forte skuinte ĝin, li
metis ĝin en la supron de la kapo de la Birdotimigilo kaj
plenigis la vakan spacon per pajlo, por firme teni ĝin.
Kiam li finis refiksi la kapon de la Birdotimigilo sur lian
kapon li diris al li,
“Ekde nun vi estos vere pensamanta homo, ĉar mi
donis al vi cerbamikan menson.”
La Birdotimigilo estis kaj plaĉita kaj fiera pro la ple-
numiĝo de lia plej granda deziro, kaj varme dankinte
Ozon li reiris al siaj amikoj.
Doroteo rigardis lin scivole. Lia kapo ŝvelis pro la
cerbo.
“Kiel vi vin sentas?” ŝi demandis.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 197
“Tre saĝa, efektive” li respondis fervore. “Kiam mi
kutimiĝos al mia cerbo mi scios ĉion.”
“Kial tiuj kudriloj kaj pingloj elpuŝas sin tra la
flankon de via kapo?” demandis la Stana Lignohakisto.
“Tio pruvas ke lia menso estas akra,” komentis la
Leono.
“Nu, mi devas iri al Oz por ricevi mian koron,”
diris la Stana Lignohakisto. Do li marŝis al la Tronoĉam-
bro kaj frapis sur la pordon.
“Envenu,” vokis Oz, kaj la Hakisto envenis kaj diris,
“Mi venis por mia koro.”
“Bone,” respondis la malgranda viro. “Sed mi devos
tondi truon en via brusto, por meti vian koron en la
ĝustan lokon. Mi esperas ke tio ne dolorigos vin.”
“Ho, ne,” respondis la Hakisto. “Mi tute ne sentos
ĝin.”
Do Oz elprenis tondilon de stanisto kaj tondis mal-
grandan, kvadratan truon
en la maldekstra flanko
de la brusto de la Stana
Lignohakisto. Post tio, li
iris al ŝranko de tirkestoj
kaj elprenis belan koron,
tute el silko kaj plenigi-
tan per segeroj.
“Vere bela, ĉu ne? li
demandis.
198 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Jes, ja!” respondis la Hakisto, al kiu ĝi multe
plaĉis. “Sed ĝi estas ĉu amema koro?”
“Nepre jes!” respondis Oz. Li metis la koron en la
bruston de la Hakisto kaj post tio li remetis la kvadraton
el stano, lutante ĝin nete kie ĝi estis eltondita.
“Finite” diris li; “nun vi havas koron kiu fierigus
ĉiun ajn homon. Mi bedaŭras ke mi devis fliki vian brus-
ton, sed vere tio estis necesa.”
“Ne ĝenas min la fliko,” fervore diris la feliĉa Hak-
isto. “Mi dankegas vin, kaj mi neniam forgesos vian kom-
plezon.”
“Ne menciinde,” respondis Oz.
Post tio la Stana Lignohakisto reiris al siaj
amikoj, kiuj deziris al li ĉian ĝojon pro lia bona
fortuno.
Nun la Leono marŝis al la
Tronoĉambro kaj frapis sur la pordon.
“Envenu,” diris Oz.
“Mi venis por mia kuraĝo,” anon-
cis la Leono, enirante la ĉambron.
“Bone,” respondis la
malgranda viro. “Mi portos
ĝin al vi.”
Li iris al
ŝranko kaj etendinte
sian brakon ĝis alta
breto li deprenis kvadra-
Kuraĝo
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 199
tan
verdan botelon, kies enhavon li verŝis en verd-oran
teleron, bele ĉizitan. Metinte tion antaŭ la Malkuraĝan
Leonon, kiu flaris ĝin kvazaŭ malŝate, la Sorĉisto diris:
“Trinku.”
“Kio ĝi estas?” demandis la Leono.
“Nu,” respondis Oz, “se ĝi estus en vi, ĝi estus
kuraĝo. Vi scias, kompreneble, ke kuraĝo ĉiam estas
interna; do oni ne povas nomi ĉi tion kuraĝo antaŭ ol vi
glutis ĝin. Tial mi konsilas al vi trinki ĝin kiel eble plej
baldaŭ.”
La Leono ne plu hezitis, sed trinkis ĝis la telero
estis malplena.
“Kiel vi sentas vin nun?” demandis Oz.
“Plena de kuraĝo,” respondis la Leono, kiu reiris
ĝoje al siaj amikoj por informi ilin pri sia bona fortuno.
Oz, nun sola, ridetis al si pro sia sukceso doni al la
Birdotimigilo kaj al la Stana Lignohakisto kaj al la Leono
precize tion kion ili kredis deziri. “Kiel mi ne povas esti
ĉarlatano?” li diris, “kiam tiom da personoj devigas min
fari tion, kio tute ne estas farebla, kiel scias ĉiu homo?
Estis facile feliĉigi la Birdotimigilon kaj la Leonon kaj la
Hakiston ĉar ili imagis ke mi povas fari ĉion ajn. Sed
bezonata estos pli ol imago por reporti Doroteon al Kan-
sas, kaj mi certas ke mi ne scias kiel fari tion.”
“‘Mi sentas min tre saĝa,’ diris la Birdotimigilo.”

Ĉapitro XVII.
Kiel la balono
estis lanĉita.
tri tagoj dum kiuj Doroteo tute ne ricevis komu-
nikon de Oz. Tiuj estis malfeliĉaj tagoj por la
malgranda knabino, kvankam ŝiaj amikoj estis tute
feliĉaj kaj kontentaj. La Birdotimigilo diris al ili
ke estas bonegaj pensoj en lia kapo; sed li rifuzis
diri ilin ĉar li sciis ke nur li mem povas kompreni ilin.
Kiam la Stana Lignohakisto marŝadis li sentis sian koron
skuiĝi en lia brusto; kaj li diris al Doroteo ke li trovas
ĝin pli afabla kaj pli amema ol tiu kiun li havis kiam li
konsistis el karno. La Leono deklaris ke li timas nenion
sur la tero, kaj li volonte frontus armeon aŭ dekduon da
ferocaj Kolizuloj.
orpasis
204 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
Tiel ĉiu en la grupeto estis kontenta escepte de
Doroteo, kiu sopiris eĉ pli ol iam antaŭe reiri al Kansas.
La kvan tagon, ĝojigante ŝin, Oz ordonis ke ŝi ree-
niru la Tronĉambron, kaj kiam ŝi eniris li diris afable al
ŝi:
“Sidiĝu, karulino; mi kredas ke mi trovis metodon
forveturigi vin el ĉi tiu lando.”
“Al Kansas?” ŝi demandis fervore.
“Nu, mi ne certas pri Kansas,” diris Oz, “ĉar mi ne
povas eĉ konjekti pri ĝia direkto. Sed la unua tasko estas
transiri la dezerton, kaj post tio verŝajne estos facile trovi
vian vojon hejmen.”
“Kiel mi povos transiri la dezerton?” ŝi demandis.
“Nu, jen mia penso,” diris la malgranda viro.
“Komprenu, kiam mi venis al ĉi tiu lando mi flugis en
balono. Ankaŭ vi venis peraere, vin portis ciklono. Do mi
kredas ke la plej bona metodo retransiri la dezerton estos
peraera. Nu, mi tute ne kapablas krei ciklonon; sed mi
pripensadis la eblecojn, kaj mi kredas ke mi povos fari
balonon.”
“Kiel?” demandis Doroteo.
“Balono,” diris Oz, “estas el silko, sur kiu estas
tavolo de gluo por enteni la gason. Mi havas multan
silkon en ĉi tiu palaco, do tute ne estos malfacile fari la
balonon. Sed en la tuta lando ne estas gaso por plenigi la
balonon, por ke ĝi flugu.”
“Se ĝi ne flugos,” komentis Doroteo, “ĝi estos senu-
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 205
tila.”
“Vere,” respondis Oz. “Sed ekzistas alia rimedo por
flugigi ĝin, nome plenigi ĝin per varmega aero. Varmega
aero ne estas egale bona kiel gaso, ĉar se la aero malva-
rmiĝus la balono falus en la dezerton, kaj ni perdiĝus.”
“Ni!” kriis la knabino. “Ĉu vi akompanos min?”
“Jes, certe,” respondis Oz. “Min enuigas esti ĉarla-
tano. Se mi elirus ĉi tiun Palacon mia popolo tuj trovus
ke mi ne estas Sorĉisto, kaj ili koleriĝus kontraŭ min ĉar
mi trompis ilin. “Do mi devas resti fermita en ĉi tiujn
ĉambrojn tuttage, kaj estas tre tede. Mi multe preferus
reiri al Kansas kun vi kaj reesti en cirko.”
“Mi ĝuos vian kuneston,” diris Doroteo.
“Dankon,” li respondis. “Nun, se vi
helpos min kunkudri la silkon, ni komencu
labori pri la balono.”
Do Doroteo prenis kudrilon, kaj tuj
kiam Oz tondis striojn de silko ĝustaforme
la knabino zorge kunkudris ilin. Unue estis
strio el pala verda silko, sekvis strio el mal-
pala verda kaj post tio strio el smeralda ver-
da; ĉar Oz decidis fari la balonon laŭ
diversaj nuancoj de la koloro ĉirkaŭ
ili. Tri tagoj necesis por kunkudri
ĉiujn striojn, sed kiam ĝi estis finita
ili havis grandan sakon el verda silko
pli ol ses metrojn longa.
206 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
Post tio, Oz ŝmiris ĝian internon per tavolo de
maldensa gluo, por ke ĝi rezistu aerlikadon, kaj post tio li
anoncis ke la balono estas preta.
“Sed ni devos havi korbon en kiu ni veturos,” li
diris. Do li ordonis ke la Soldato kun la Verdaj Lipharoj
alportu grandan korbon por lavotaj vestaĵoj, kiun li fiksis
al la malsupro de la balono per ŝnuregoj.
Kiam ĝi estis tute preta, Oz disanoncigis inter sia
popolo ke li vizitos grandan fratan Sorĉiston kiu loĝas en
la nuboj. La informo disvastiĝis rapide tra la urbo kaj ĉiu
venis por rigardi la mirindaĵon.
Oz ordonis ke la balono estu portita antaŭ la Pala-
con, kaj la popolo rigardadis ĝin tre scivoleme. La Stana
Lignohakisto estis hakinta grandan amason da ligno, kaj
nun li bruligis ĝin, kaj Oz tenis la malsupron de la
balono super la fajro tiel ke la varmega aero kiu leviĝis
de la fajro plenigos la silkan sakon. Iom post iom la
balono ŝveliĝis kaj enaeriĝis, ĝis fine la korbo preskaŭ ne
plu tuŝis la teron.
Post tio, Oz eniris la korbon kaj diris al la tuta
popolo per laŭta voĉo:
“Mi nun foriros por viziti. Dum mi forestos la Bir-
dotimigilo regos vin. Mi ordonas ke vi obeu lin kiel vi
obeus min.”
La balono jam tiris forte por eskapi de la ŝnurego
kiu ligis ĝin al la tero, ĉar la aero en ĝi estis varmega, kaj
tio faris ĝin tiom malpli peza ol la aero ekster la
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 207
balono balono ke ĝi tiregis klopodante alteniri en la ĉielon.
“Venu, Doroteo!” kriis la Sorĉisto. “Rapidu por ke la
balono ne forflugu sen vi!”
“Mi tute ne trovas Toton ie ajn,” respondis Doro-
teo, kiu ne volis forlasi sian hundon. Toto estis kurinta
inter la homamasonpor boji kontraŭ katideton, kaj fine
Doroteo trovis lin. Ŝi prenis lin kaj kuris cele la balonon.
Ŝi estis nur kelkajn paŝojn for de ĝi, kaj
Oz etendis siajn manojn por helpi ŝin eniri la
korbon, kiam krak! la ŝnuregoj rompiĝis kaj la
balono leviĝis en la aeron sen ŝi.
“Revenu!” ŝi kriegis. “Mi volas kuniri!”
“Mi ne povas reveni, karulino,” vokis Oz
el la korbo. “Adiaŭ!”
“Adiaŭ!” kriis
ĉiu, kaj ĉies okuloj
turniĝis supren al
kie la Sorĉisto ve–
turas en la korbo,
altiĝanta ĉiumo-
mente eĉ pli en la
ĉielon.
Kaj de tiam
neniu revidis Oz-
on, la Mirindan
Sorĉiston, kvan-
kam eble li ja
208 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
atingis Omahan sekure kaj tie estas nun, sed tion ni ne
scias. Sed la popolo ame memoris lin, kaj diris unu al la
alia,
“Oz estis ĉiam nia amiko. Kiam li estis ĉi tie li kon-
struis por ni ĉi tiun belan Smeraldan Urbon, kaj nun
dum lia foresto li lasis por ni la Saĝan Birdotimigilon por
regi nin.”
Tamen, dum multaj tagoj ili lamentis la perdiĝon
de la Mirinda Sorĉisto, kaj ne estis konsoleblaj.

Ĉapitro XVIII.
For al la Sudo
o
r
o
t
eo
ploris amare pro la perdiĝo de
ŝia espero reiri al sia hejmo en
Kansas; sed kiam ŝi konsider-
adis la aferon zorge, ŝi ĝojis ne
esti suprenirinta en balono. Tamen ŝi lamentis la perdon
de Oz, kaj ankaŭ lamentis ŝiaj akompanantoj.
La Stana Lignohakisto venis al ŝi kaj diris,
“Vere mi estus nedankema se mi ne lamentus la
viron kiu donis al mi mian belan koron. Mi volas iom
plori pro la foriro de Oz, se vi bonvolos forviŝi miajn lar-
mojn, por ke mi ne rustu.”
“Volonte,” ŝi respondis, kaj ŝi tuj
212 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
alportis tukon. La Stana Lignohakisto ploris dum pluraj
minutoj, kaj ŝi zorge atentis la larmojn kaj forviŝis ilin
per la tuko. Kiam li ne plu ploris li forte dankis ŝin kaj
oleumis sin zorge per sia juvelkovrita oleujo, por mal-
ebligi ruston.
La Birdotimigilo nun estis la reganto de la Smer-
alda Urbo, kaj kvankam li ne estis Sorĉisto la popolo
fieris pri li. “Ĉar,” ili diris, “en la tuta mondo ne ekzis-
tas alia urbo regata de pajloplenigita viro.” Kaj se ili ne
eraris, ili pravis.
La matenon post la leviĝo de la balono kun Oz la
kvar marŝintoj kuniĝis en la Tronoĉambro kaj diskutis. La
Birdotimigilo sidis sur la granda trono kaj la aliaj staris
respektoplene antaŭ li.
“Nia sorto efektive estis feliĉiga,” diris la nova
reganto; “ĉar ĉi tiu Palaco kaj la Smeralda Urbo nun
apartenas al ni, kaj ni povas fari kion ajn ni volas. Kiam
mi memoras ke antaŭ nelonge mi estis sur stango en
maizkampo de kultivisto, kaj ke nun mi estas la reganto
de ĉi tiu bela Urbo, mi vere kontentas pri mia sorto.”
“Ankaŭ mi,” diris la Stana Lignohakisto, “multe
kontentas pri mia nova koro; kaj, efektive, nur tion mi
volis en la tuta mondo.”
“Rilate al mi, mi kontentas sciante ke mi estas egale
kuraĝa kiel ĉiu alia besto dum la tuta historio, kaj eble
pli kuraĝa,” diris la Leono modeste.
“Se Doroteo nur kontentus loĝante en la Smeralda
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 213
Urbo,” pludiris la Birdotimigilo, “eble ni ĉiuj kontentus
kune.”
“Sed mi ne volas loĝi ĉi tie,” kriis Doroteo. “Mi
volas iri al Kansas, kaj loĝi kun Onklino Em kaj Onklo
Henriko.”
“Nu, do, kio estas farebla?” demandis la Hakisto.
La Birdotimigilo decidis pensi, kaj li tiom forte pen-
sis ke la pingloj kaj kudriloj komencis puŝi sin el lia
kapo. Fine li diris:
“Kial ne alvoki la Flugantajn Simiojn, kaj peti ilin
porti vin trans la dezerton?”
“Min tute ne trafis tiu ideo!” diris Doroteo ĝoje.
“Jen la solvo! Mi tuj alportos la Oran Ĉapon.”
Kiam ŝi estis alportinta ĝin en la Tronoĉambron ŝi
parolis la magiajn vortojn, kaj baldaŭ la bando de
Flugantaj Simioj flugis tra la malferman fenestron kaj
stariĝis antaŭ ŝi.
“Nun jam la duan fojon vi alvokis nin,” diris la
Simireĝo, klinante sin antaŭ la knabino. “Kion vi
deziras?”
“Mi deziras ke vi flugportu min al Kansas,” diris
Doroteo.
Sed la Simireĝo kapneis.
“Tio ne estas farebla,” li diris. “Ni apartenas al nur ĉi
tiu lando, kaj ne povas eliri ĝin. Neniam estis Flugantaj
Simioj en Kansas, kaj mi kredas ke neniam estos, ĉar ne
taŭgas ke ili estu tie. Ni volonte servos vin laŭ nia
214 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
povo, povo se iel eble, sed ni ne povas transiri la dezerton.
Adiaŭ.”
Kaj denove klininte sin la Simireĝo etendis siajn
flugilojn kaj forflugis tra la fenestron, sekvate de sia
tuta bando.
Doroteo estis preskaŭ ploronta pro sia sen-
esperiĝo.
“Mi malŝparis la sorĉon de la Ora Ĉapo
senefike,” ŝi diris, “ĉar la Flugantaj Simioj ne povas
helpi min.”
“Estas tute vere tre domaĝe!” diris la bonkora
Hakisto.
La Birdotimigilo denove pensadis, kaj lia kapo
tiom terure ŝvelis ke Doroteo timis ke ĝi krevos.
“Ni alvoku la Soldaton kun la Verdaj Lipharoj,”
li diris, “kaj petu ke li konsilu nin.”
Do la Soldato estis alvo-
kita kaj eniris la Trono-
ĉambron timeme, ĉar dum Oz
vivis li neniam ricevis perme-
son trairi la pordon.
“Ĉi tiu knabineto,” diris la Birdotimigilo al la
Soldato, “volas transiri la dezerton. Kiel ŝi povos fari
tion?”
“Mi ne scias,” respondis la Soldato; “ĉar neniu
iam transiris la dezerton, krom se eble Oz mem faris
tion.”
214 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 215
“Ĉu ekzistas neniu kiu povas helpi min?” deman-
dis Doroteo fervore.
“Eble Glinda,” li sugestis.
“Kiu estas Glinda?” demandis la Birdotimigilo.
“La Sorĉistino de la Sudo. ŝi estas la plej potenca
Sorĉistino, kaj regas la Kvelulojn. Krome, ŝia kastelo
staras apud la dezerto, do eble ŝi scias metodon transiri
ĝin.”
“Glinda estas bona Sorĉistino, ĉu ne?” demandis la
infano.
“La Kveluloj opinias ke ŝi estas bona,” diris la Sol-
dato, “kaj ŝi estas afabla al ĉiu. Mi aŭdis ke Glinda estas
bela virino, kiu scias resti juna eĉ kvankam ŝi jam vivis
multegajn jarojn.”
“Kiel mi povos atingi ŝian kastelon?” demandis
Doroteo.
“La vojo al la Sudo estas rekta,” li respondis, “sed
oni diras ke ĝi estas plena de danĝeroj por marŝantoj.
Sovaĝaj bestoj loĝas en la arbaro, kaj raso de strangaj
homoj kiuj ne volas ke fremduloj trairu ilian landon. Pro
tio neniu Kvelulo ĝis nun iam venis al la Smeralda
Urbo.”
La Soldato tiam foriris kaj la Birdotimigilo diris,
“Ŝajnas ke malgraŭ la danĝeroj, plejbone estos ke
Doroteo marŝu al la Lando de la Sudo kaj petu ke
Glinda helpu ŝin. Ĉar, kompreneble, se Doroteo restos ĉi
tie ŝi neniam reiros al Kansas.”
216 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Evidente vi denove pensis,” komentis la Stana
Lignohakisto.
“Jes ja,” diris la Birdotimigilo.
“Mi akompanos Doroteon,” deklaris la Leono, “ĉar
mi enuas pro via urbo kaj sopiras la arbaron kaj la kamp-
aron. Mi efektive estas sovaĝa besto, sciu. Ankaŭe,
Doroteo bezonos protektanton.”
“Vi pravas,” akordis la Hakisto. “Mia hakilo eble
povos helpi ŝin; do ankaŭ mi akompanos ŝin al la Lando
de la Sudo.
“Kiam do ni ekiros?” demandis la Birdotimigilo.
“Ĉu vi kuniros?” ili demandis, surprizite.
“Certe. Sen Doroteo mi ne havus cerbon. ŝi levis
min de la stango en la maizkampo kaj venigis min al la
Smeralda Urbo. Do mia bona sorto ŝuldiĝas al ŝi, kaj mi
neniam apartiĝos de ŝi antaŭ ol ŝi finfine reiros al
Kansas.”
“Dankon,” diris Doro-
“Vi ĉiuj estas vere afablegaj
deziras komenci kiel eble
“Ni ekiros morgaŭ
dis la Birdotimigilo. “Do nun
nin, ĉar la marŝado estos
teo, kortuŝite.
al mi. Sed mi
plej baldaŭ.”
matene, respon-
ni ĉiuj pretigu
longa.”
“La Birdotimigilo sidis sur la
granda trono.”

Ĉapitro XIX.
Ilin atakas la
Batalantaj Arboj.
u
j
la sekvan matenon Doroteo
adiaŭe kisis la belan verdan
knabinon, kaj ĉiuj premis la
manon de la Soldato kun la
Verdaj Lipharoj, kiu marŝis
kun ili ĝis la pordego. Kiam la Pordog-
ardisto revidis ilin li miregis ke ili volas
foriri el la bela Urbo por renkonti nov-
novajn problemojn. Sed li tuj malŝlosis iliajn okulvitrojn,
kiujn li remetis en la verdan keston, kaj donis al ili mul-
tajn bondezirojn por kunporti kun si.
“Vi nun estas nia reganto,” li diris al la Birdotimig-
ilo, “do nepre vi devos reveni al ni kiel eble plej baldaŭ.”
“Mi certe revenos se mi povos,” la Birdotimigilo
220 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
respondis; “sed unue mi devas helpi Doroteon reiri al sia
hejmo.”
Dum Doroteo lastafoje adiaŭis la bonhumoran
Gardiston ŝi diris:
“Oni tre afablis al mi en via belo Urbo, kaj ĉiu estis
tre ĝentila al mi. Mi ne povas esprimi kiom dankema mi
estas.”
“Ne provu, karulino,” li respondis. “Ni volonte
havus vin kun ni, sed se via deziro estas reiri al Kansas
mi esperas ke vi trovos rimedon.” Li malfermis la por-
don de la ekstera muro kaj ili eliris kaj komencis sian
marŝadon.
La suno brilegis dum niaj amikoj turnis siajn viza-
ĝojn cele la Landon de la Sudo. Ili estis ĉiuj
plejaltspiritaj, kaj ridis kaj interbabiladis. Doroteo denove
estis plengita de la espero iri al sia hejmo, kaj la Birdo-
timigilo kaj la Stana Lignohakisto ĝojis ĉar ili povis utili
al ŝi. Kaj la Leono, nu li flaris la freŝan aeron tre ple-
zure kaj balancis sian voston de flanko al flanko pro pura
ĝojo ĉar li denove estas en la kamparo, dum Toto kuris
ĉirkaŭ ilin kaj ĉasis la tineojn kaj papiliojn, tutdume gaje
bojante.
“Urboloĝado tute ne konvenas por mi,” komentis la
Leono, dum ili rapidpaŝe marŝadis. “Mi perdis multe da
mia karno ekde kiam mi ĉesis loĝis tie, kaj nun mi fervo-
ras trovi oportunon montri al la aliaj bestoj kiom kuraĝa
mi fariĝis.”
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 221
Ili nun turnis sin kaj lastafoje rigardis la Smeraldan
Urbon. Ili vidis nur amason da turoj malantaŭ la verdaj
muroj, kaj alte super ĉio estis la pintoj kaj kupolo de la
Palaco de Oz.
“Oz ja ne estis malbona Sorĉisto,” diris la Stana
Lignohakisto, dum li sentis sian koron frapadi la flankojn
de lia brusto.
“Li sciis doni al mi cerbon, vere tre bonan cerbon,”
diris la Birdotimigilo.
“Se Oz trinkus dozon de la sama kuraĝo kiun li
donis al mi,” aldonis la Leono, “li estus kuraĝa persono.”
Doroteo diris nenion. Oz ne plenumis sian prome-
son al ŝi, sed li ja klopodis, do ŝi pardonis lin. Ĉar, kiel li
diris, li estas bona persono, kvankam li estas malkompe-
tenta Sorĉisto.
La marŝado dum la unua tago trairis la verdajn
kampojn kaj brilajn florojn kiuj etendiĝis ĉirkaŭ la Smer-
alda Urbo ĉiuflanke. Ili dormis tiun nokton sur la
herbaro, kun nur la steloj super si; kaj ili tre bone
ripozis.
En la mateno ili plue marŝadis ĝis ili atingis den-
san arbaron. Tute ne estis eble ĉirkaŭiri ĝin, ĉar
laŭaspekte ĝi etendiĝis dekstren kaj maldekstren ĝis pre-
ter ilia vidpovo; kaj, krome, ili ne volis riski ŝanĝi sian
direkton ĉar ili timis ke ili perdiĝus. Do ili serĉis tiun
lokon kie estos plej facile eniri la arbaron.
La Birdotimigilo, kiu estis la unua en la vico, fine
222 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
trovis grandan arbon kiu havis sufiĉe larĝetendajn
branĉojn ke estis sufiĉa spaco por ke ili povu marŝi sube.
Do li antaŭenmarŝis al la arbo, sed tuj kiam li subiris la
unuajn branĉojn ili klinis sin kaj ĉirkaŭvolvis lin, kaj la
sekvan minuton li trovis sin levita super la tero kaj ĵetita
kapantaŭen inter siajn kunmarŝantojn.
Tio ne damaĝis la Birdotimigilon, sed ĝi surprizis
lin, kaj li aspektis iom konfuzita kiam Doroteo levis lin.
“Jen alia spaco inter la arboj,” vokis la Leono.
“Mi la unua provu ĝin,” diris la Birdotimigilo, “ĉar
ne dolorigas min esti disdirekten ĵetita.” Li marŝis al alia
arbo, dum li parolis, sed ĝiaj branĉoj tuj kaptis lin kaj
reĵetis
“Estas tre strange,”
kriis Doroteo; “kion ni
faru?”
“Ŝajnas ke la arboj
decidis batali kontraŭ nin
kaj haltigi nian marŝadon,”
komentis la Leono.
“Mi intencas mem
provi,” diris la Hakisto, kaj
surŝultriginte sian hakilon li
marŝis al la unua arbo kiu
tiom mistraktis la Birdot-
imigilon. Kiam granda
branĉo kliniĝis por kapti lin
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 223
la Hakisto hakis ĝin tiom feroce ke li duonigis ĝin. Tuj
la arbo komencis skuadi siajn branĉojn kvazaŭ pro doloro,
kaj la Stana Lignohakisto submarŝis sendanĝere.
“Venu!” li kriis al la aliaj. “Rapide!”
Ĉiuj antaŭen kuris kaj subiris la arbon sen damaĝo,
escepte de Toto, kiun kaptis malgranda branĉo kaj skuis
ĝis li hurlis. Sed la Hakisto tuj dehakis la branĉon kaj
liberigis la hundeton.
La aliaj arboj de la arbaro tute nenion faris por bari
ilin, do ili decidis ke nur la unua vico de arboj kapablas
fleksi siajn branĉojn, kaj ke verŝajne tiuj arboj estas la
policistoj de la arbaro, kaj havas tiun mirigan kapablon
por forteni fremdulojn.
La kvar marŝantoj facile marŝis inter la arboj ĝis
atingi la plej foran randon de la arbaro. Tie, surprizate,
ili trovis antaŭ si altan muron el, ŝajne, blanka porcel-
ano. Ĝi estis glata, kiel la surfaco de telero, kaj pli alta ol
iliaj kapoj.
“Kion ni faru nun?” demandis Doroteo.
“Mi faros eskalon,” diris la Stana Lignohakisto, “ĉar
evidente ni devos transgrimpi la muron.”
“La branĉoj klinis sin kaj ĉirkaŭvolvis lin.”

Ĉapitro XX.
La delikata
Porcelana Lando.
D
UM
la Hakisto faris
eskalon el ligno
kiun li trovis en
la arbaro, Doroteo kuŝiĝis kaj
dormis, ĉar ŝi estis laca pro la
longa marŝado. La Leono ankaŭ
kunrulis sin por dormi kaj Toto
kuŝiĝis apud li.
La Birdotimigilo rigardis la Hakiston
labori, kaj diris al li:
“Mi ne povas kompreni kial tiu muro estas ĉi tie,
nek el kio ĝi konsistas.”
“Ripozigu vian cerbon kaj ne ĝenu ĝin pri la muro,”
respondis la Hakisto; “grimpinte ĝin ni scios kio estas
228 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
aliflanke.”
Post iom da tempo la eskalo estis finita. Ĝi aspektis
mallerte farita, sed la Stana Lignohakisto estis certa ke ĝi
estas fortika kaj bone taŭgos. La Birdotimigilo vekis Dor-
oteon kaj la Leonon kaj Toton, kaj diris al ili ke la
eskalo estas preta. La Birdotimigilo la unua grimpis la
eskalon, sed li estis tiom mallerta ke Doroteo devis tuj
sekvi lin por neebligi ke li falos. Kiam li metis sian
kapon trans la supron de la muro la Birdotimigilo diris,
“Nekredeble!”
“Plu grimpu,” kriis Doroteo.
Do la Birdotimigilo grimpis pli kaj sidiĝis sur la
supron de la muro, kaj Doroteo puŝis sian kapon trans la
muron kaj kriis,
“Nekredeble!” tute same kiel 1a Birdotimigilo.
Toto sekvis, kaj tuj komencis boji, sed Doroteo
silentigis lin.
Post li la Leono grimpis la eskalon, kaj la Stana
Lignohakisto estis la lasta; sed ambaŭ kriis, “Nekrede-
ble!” tuj kiam ili rigardis trans la muron. Kiam ili ĉiuj
sidis en vico sur la supro de la muro ili malsuprenrigar-
dis kaj vidis ion tre strangan.
Antaŭ ili estis grande etendiĝanta lando kies planko
estis glata kaj brilanta kaj blanka kiel la malsupro de
granda telero. Dise staris multaj domoj tute el porcelano
kaj brilkoloraj. Tiuj domoj estis tre malgrandaj, la plej
granda atingis nur la altecon de la talio de Doroteo.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 229
Ankaŭ vidiĝis belaj malgrandaj brutodomoj, kiujn ĉirkaŭis
porcelanaj bariloj; kaj multaj bovinoj kaj ŝafoj kaj ĉevaloj
kaj porkoj kaj gekokoj, ĉiuj konsistantaj el porcelano,
staris en grupoj.
Sed plej strangaj estis la homoj loĝantaj en tiu kuri-
oza lando. Troviĝis melkistinoj kaj ŝafistinoj, kun
brilkoloraj korsaĵoj kaj oraj cirkletoj tute kovrantaj la
robojn; kaj princinoj kun plej belaj roboj el arĝento kaj
oro kaj purpuro; kaj ŝafistoj vestitaj per ĝisgenuaj kulotoj
kiujn ornamis vertikalaj ruĝetaj kaj flavaj kaj bluaj strioj,
kaj oraj bukoj sur la ŝuoj; kaj princoj kun juvelkovritaj
kronoj sur la kapoj, kaj ili surportis ermenajn robojn kaj
satenajn manteletojn; kaj komikaj klaŭnoj kun krisphavaj
roboj, kaj rondaj ruĝaj makuloj sur la vangoj kaj altaj,
pintaj ĉapoj. Kaj plej strange, la homoj ĉiuj konsistis el
porcelano, eĉ iliaj vestoj, kaj ili estis tiel malgrandaj ke la
plej alta elili ne estis pli alta ol genuo de Doroteo.
Unue neniu eĉ rigardis la alvenintojn, escepte de
unu malgranda purpura porcelana hundo kun tre granda
kapo, kiu iris al la muro kaj bojis je ili per voĉeto, kaj tuj
poste forkuris.
“Kiel ni malsupreniros?” demandis Doroteo.
Ili trovis la eskalon tro peza tiel ke ili ne povis
suprentiri ĝin, do la Birdotimigilo faligis sin de la muro
kaj la aliaj saltis sur lin por ke la malmola planko ne
damaĝu iliajn piedojn. Kompreneble ili zorgis ne fali sur
lian kapon por ke la pingloj ne penetru iliajn piedojn.
230 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
Kiam ĉiu jam malsupreniĝis sekure ili levis la Birdotimig-
ilon, kies korpo nun estis tre plata, kaj per frapetoj
reĝustigis lian pajlon.
“Ni devos transiri ĉi tiun strangan lokon por atingi
la alian flankon,” diris Doroteo; “ĉar estus malsaĝe iri ali-
direkte ol rekte Suden.”
Ili komencis marŝi tra la lando de la porcelana
popolo, kaj jam tuj ili proksimiĝis al porcelana melkis-
tino melkanta porcelanan bovinon. Dum ili proksimiĝis,
la bovino subite piedfrapis kaj renversis la tabureton, la
sitelon, kaj eĉ la melkistinon mem, kiuj ĉiuj falis sur la
porcelanan teron tre brue.
Doroteon ŝokis vidi ke kruro de la bovino estis
derompita, kaj ke la sitelo kuŝis multe dispecigita, kaj la
maldekstra kubuto de la kompatinda melkistino estis
noĉita.
“Jen!” kriis la melkistino kolere. “Vidu kion vi faris!
La kruro de mia bovino estas rompita, kaj mi devos kon-
duki ŝin al la riparisto por surgluigi ĝin. Pro kio vi venis
ĉi tien kaj timigis mian bovinon?”
“Mi multe bedaŭras,” respondis Doroteo, “bonvolu
pardoni nin.”
Sed la bela melkistineto estis multe tro ĉagrenita por
respondi. ŝi prenis la kruron paŭte kaj forkondukis sian
bovinon, la kompatinda besto lamis sur siaj tri kruroj.
Forirante la melkistino riproĉege transrigardis sian ŝul-
tron al la mallertaj fremduloj, premante sian noĉitan
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 231
kubuton al sia flanko.
Doroteo multe malĝojis pro tiu akcidento.
“Ni devos esti zorgoplenaj,” diris la
bonkora Hakisto, “por ke ni ne damaĝu tiom
ĉi tiujn belajn hometojn ke ili neniam
reĝustiĝos.”
Iom poste Doroteo renkontis vere belege
vestitan junan princinon, kiu ekhaltis tuj kiam
ŝi vidis la fremdulojn kaj komencis forkuri.
Doroteo volis pli detale vidi la princinon,
do ŝi kure sekvis ŝin; sed la porcelana knabino
kriis,
“Ne ĉasu min! Ne ĉasu min!”
Ŝia voĉeto estis tiom timoplena ke Doro-
teo ekhaltis kaj diris,
“Sed kial?”
“Ĉar,” respondis la princino, ankaŭ
haltinte, el sendanĝera malproksimo, “se mi
kuros mi eble falos kaj rompiĝos.”
“Sed ĉu ne eblus ripari vin?” diris la
knabino.
“Ho, jes; sed oni neniam estas egale
bela post ripariĝo, komprenu,” respondis la
princino.
“Verŝajne ne,” diris Doroteo.
“Pripensu S-ron Ŝerciston, unu el niaj
klaŭnoj,” pludiris la porcelanulino. “Li ĉiam
232 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
klopodas stari surkape. Li tiom ofte rompis sin ke cent
partoj de li estas riparitaj, kaj li tute ne plu estas bela.
Jen, li venas jam nun, vidu mem.”
Efektive, gaja malgranda klaŭno nun venis marŝante
direkte al ili, kaj Doroteo povis vidi ke malgraŭ liaj belaj
vestoj el ruĝo kaj flavo kaj verdo lin tute kovris fendetoj
ĉiudirekten irantaj kiuj klare montris ke li estis multparte
riparita.
La Klaŭno metis siajn manojn en siajn poŝojn, kaj
ŝveliginte siajn vangojn kaj kapoklinetinte al ili senrespe-
kte li diris:
“Mia kara dam’,
Pro kio jam
Okulo tre rigida?
Kvazaŭ estas vi
Nenio pli
Ol fajrŝovil’ ridiga!”
“Silentu, sinjoro!” diris la Princino; “jen fremduloj
respektendaj!”
“Mi venis ek’, do jen respekt’” deklaris la Klaŭno,
kaj tuj li surkapen stariĝis.
“Ne ĝenu vin S-ro Ŝercisto,” diris la Princino al
Doroteo; “lia kapo estas multe fendita, kaj tio malsaĝigas
lin.”
“Li tute ne ĝenas min,” diris Doroteo. “Sed vi estas
belega,” ŝi pludiris, “certe mi amegus vin. Ĉu vi perme-
sos ke mi reportu vin al Kansas, kaj metu vin sur la
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 233
kamenbreton de Onklino
Em? Mi povus porti vin
en mia korbo.”
“Tio tre malfeliĉ-
igus min,” respondis la
porcelana Princino. “Sciu
ke ĉi tie en nia lando ni
loĝas kontente, kaj
ni povas paroli kaj
ĉirkaŭmoviĝi laŭ-
plaĉe. Sed kiam iu
el ni estas forpren-
ita niaj artikoj tuj
rigidiĝas, kaj ni
nur staras rekte kaj
belaspektas. Kom-
preneble oni ne
volas ion alian
kiam ni estas sur
kamenbretoj kaj
233 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ
234 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
ŝrankoj kaj salontabloj, sed niaj vivoj estas multe pli agra-
blaj ĉi tie en nia propra lando.”
“Mi neniel volus malfeliĉigi vin!” krietis Doroteo.
“Do mi nur diros adiaŭ.”
“Adiaŭ” respondis la princino.
Ili zorgoplene marŝis tra la porcelana lando. La
bestetoj kaj homoj forkuris por eviti ilin, timante ke la
fremduloj rompos ilin, kaj post proksimume horo la
marŝantoj atingis la alian flankon de la lando kaj la por-
celanan muron.
Ĝi estis malpli alta ol la unua, tamen, kaj starante
sur la dorso de la Leono ili ĉiuj sukcesis grimpadi al la
supro. Post tio la Leono kuntiris siajn krurojn kaj saltis
sur la muron; sed ĝuste kiam li saltis li renversis por-
celanan preĝejon per sia vosto kaj plene disfrakasis ĝin.
“Domaĝe,” diris Doroteo, “sed mi vere kredas ke
nur tre bonŝance ni ne pli damaĝis tiujn hometojn ol per
rompo de kruro de bovino kaj de preĝejo. Ili estas tiom
rompeblaj!”
“Tiel ja estas,” diris la Birdotimigilo, “kaj mi dank-
emas ĉar mi konsistas el pajlo kaj ne estas facile rompata.
Oni povas sperti multon pli malbonan en la mondo ol
esti Birdotimigilo.”
“La homoj ĉiuj konsistis el porcelano.”

Ĉapitro 25
La Leono fariĝas
la Reĝo de la Bestoj.
t inginte
la mal supron de la porcelana
muro, la marŝantoj trovis sin en mal-
agrabla lando, plena de marĉoj
kaj kovrita de alta fiherbaro. Estis
malfacile marŝi longe sen fali en koto-
plenajn truojn, ĉar la herbaro estis densega kaj kaŝis ilin.
Tamen, zorgante pri sia marŝado ili sukcesis sekure atingi
solidan teron. Sed ĉi tie la lando ŝajnis eĉ pli sovaĝa, kaj
post longa enuiga marŝado tra la herbaĵaro ili
eniris alian arbaron, kie la arboj estis pli
grandaj kaj pli malnovaj ol ĉiuj kiujn ili ĝis
238 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
tiam vidis.
“Jen arbaro vere belega,” deklaris la Leono, ĉirkaŭ-
rigardante ĝojoplene; “neniam mi vidis pli belan lokon.”
“Iom deprima,” diris la Birdotimigilo.
“Tute ne,” respondis la Leono; mi volonte loĝus ĉi
tie dum la tuta vivo. Rimarku la molecon de la sekaj
folioj sub la piedoj kaj la riĉecon kaj verdecon de la
musko kroĉiĝinta al la malnovaj arboj. Certe neniu sovaĝa
besto povus deziri pli plaĉan hejmon.”
“Eble nun estas sovaĝaj bestoj en la arbaro,” diris
Doroteo.
“Verŝajne jes,” respondis la Leono; “kvankam mi
neniun vidas ĉirkaŭmarŝanta.”
Ili marŝis tra la arbaro ĝis fariĝis tro mallume por
plia marŝado. Doroteo kaj Toto kaj la Leono kuŝiĝis por
dormi, dum la Hakisto kaj la Birdotimigilo gardis ilin,
kiel kutime.
Post la mateniĝo ili rekomencis marŝi. Antaŭ ol ili
marŝis grandan distancon ili aŭdis mallaŭtan sonon, kiel
de la muĝetado de multaj sovaĝaj bestoj. Toto ploretis iom
sed neniu el la aliaj timis kaj ili plu laŭiris la multe
uzitan vojeton ĝis ili atingis malferman lokon en la
arbaro, en kiu estis kunen venintaj vidis centoj da
ĉiuspecaj bestoj. Estis tigroj kaj elefantoj kaj ursoj kaj
vulpoj kaj lupoj kaj ĉiu alia ebla besto, kaj dummomente
Doroteo timis. Sed la Leono klarigis ke la bestoj disku-
tas, kaj laŭ ilia kriado kaj muĝado li supozas ke ili sentas
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 239
gravan minacon.
Dum li parolis pluraj bestoj ekrimarkis lin, kaj tuj la
tuta bestaro eksilentis kvazaŭ pro magio. La plej granda
tigro venis al la Leono kaj klinis sin, dirante,
“Bonvenon, Reĝo de Bestoj! Vi venis bontempe por
batali kontraŭ nian malamikon kaj revenigi pacon al ĉiuj
bestoj de la arbaro.”
“Kio ĝenas vin?” de-
mandis la Leono trankvile.
“Nin ĉiujn
minacas,” res-
pondis la tigro,
“feroca malami-
ko kiu lastatem-
pe venis en ĉi
tiun arbaron. Ĝi
estas giganta
monstro, kvazaŭ
granda araneo,
kun korpo tiel
granda kiel de
elefanto kaj kru-
roj longaj kiel
de arbotrunko.
Ĝi havas ok ti-
ajn longajn kru-
rojn, kaj dum la
240 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
monstro rampas tra la arbaro li kaptas beston per kruro
kaj tiras ĝin al sia buŝo, kie li manĝas ĝin samkiel ara-
neo manĝas muŝon. Neniu el ni estas sekura dum tiu
feroca besto vivas, kaj ni okazigis kunvenon por decidi
kiel prizorgi nin kiam vi venis inter nin.”
La Leono pensis dummomente.
“Ĉu loĝas aliaj leonoj en ĉi tiu arbaro?” li
demandis.
“Ne; ja ekzistis kelkaj, sed la monstro manĝis ilin
ĉiujn. Kaj, krome, estis neniu inter ili eĉ iomete tiom
granda kaj brava kiel vi.”
“Se mi senvivigos vian malamikon ĉu vi klinos vin
antaŭ mi kaj obeos min kiel la Reĝon de la Arbaro?”
demandis la Leono.
“Volonte ni faros tion,” respondis la tigro, kaj ĉiuj
aliaj bestoj tie muĝegis per forta voĉo: “Nepre jes!”
“Kie estas tiu granda araneo via nun?” demandis la
Leono.
“Tie for, inter la kverkarboj,” diris la tigro, indi-
kante per sia antaŭpiedo.
“Bone prizorgu ĉi tiujn amikojn miajn,” diris la
Leono, “kaj mi tuj iros kontraŭbatali la monstron.”
Li diris “Ĝis revido” al siaj kamaradoj kaj kaj for-
marŝis fiere por kontraŭbatali la malamikon.
La granda araneo dormis kiam la Leono trovis ĝin,
kaj ĝi aspektis tiom malbela ke ĝia malamiko suprentur-
nis sian nazon naŭzite. Ĝiaj kruroj ja estis longegaj kiel
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 241
diris la tigro, kaj ĝia korpo kovrita de densa nigra hararo.
Ĝi havis grandan buŝon, kun aro da akraj dentoj duonan
metron longaj; sed ĝian kapon ligis al la dika korpo kolo
maldika kiel la talio de vespo. Tio indikis al la Leono la
plej bonan manieron ataki la beston, kaj ĉar li sciis ke
estas pli facile ataki ĝin kiam ĝi dormas ol dum ĝi estas
veka, li saltegis kaj rekte trafis la dorson de la monstro.
Per unu batego de sia peza piedo, armita per akraj ungoj,
li batis la aranekapon de ĝia korpo. Desaltinte, li rigardis
ĝis la longaj kruroj ĉesis moviĝadi, kaj li sciis ke nun ĝi
estas tute morta.
La Leono reiris al la malfermaĵo kie la bestoj de la
arbaro atendas lin kaj diris fiere,
“Vi ne plu bezonas timi vian malamikon.”
Ĉiuj bestoj klinis sin antaŭ la Leono, nomante lin
Reĝo, kaj li promesis reveni kaj regi ilin tuj kiam Doro-
teo estos definitive veturanta al Kansas.
ĈAPITRO XXII.
La Lando de
la Kveluloj
la ceteron de la arbaro pasis
la marŝantoj sekure, kaj kiam
ili venis el ĝia mallumo ili vidis
antaŭ si krutan monteton, kovritan,
de la supro ĝis la malsupro, de grandaj
pecoj de rokoj.
“Estos malfacile grimpi,” diris la Birdotimigilo,
“tamen necesas transiri la monteton.”
Do li kondukis kaj la aliaj sekvis. Ili estis preskaŭ
atingintaj la unuan rokon kiam ili aŭdis raŭkan voĉon
krii,
“Fortenu vin!”
“Kiu vi estas?” demandis la Birdotimigilo. Kapo
ra
246 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
montris sin super la roko kaj la sama voĉo diris,
“Ĉi tiu monteto apartenas al ni, kaj ni ne permesas
ke oni transiru ĝin.”
“Sed ni devas transiri,” diris la Birdotimigilo. “Ni
iras al la Lando de la Kveluloj.”
“Tamen ne!” respondis la voĉo, kaj venis el mal-
antaŭ la roko la plej stranga homo kiun iam vidis la
marŝantoj.
Li estis tre malalta kaj dika kaj havis grandan
kapon, kiu estis supre plata kaj ĝin subtenis dika kolo
plena de faldomarkoj. Sed li tute ne havis brakojn, kaj,
vidante tion, la Birdotimigilo ne kredis ke tia senhelpa
ulo povus malebligi ke ili grimpu la monteton. Do li
diris,
“Mi bedaŭras ne plenumi vian volon, sed ni devas
transiri vian monteton negrave ĉu aŭ ne tio plaĉas al vi,”
kaj li aŭdace antaŭenmarŝis.
Rapide kiel fulmo la kapo de la viro pafiĝis antaŭen
kaj lia kolo etendiĝis ĝis la supro de la kapo, kie ĝi estis
plata, batis la mezon de la Birdotimigilo kaj rulfaligis lin
kap-super-kapen laŭ la deklivo. Preskaŭ same rapide kiel
ĝi venis, la kapo reiris al la korpo, kaj la viro raŭke ridis
dirante,
“Malpli facile ol vi supozas!”
Ĥoro de laŭta ridado sonis de la aliaj rokoj, kaj
Doroteo vidis centojn da senbrakaj Martelkapuloj sur la
monteto, ĉiu malantaŭ roko.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 247
La Leono forte koleriĝis pro la ridado kaŭzita de la
misfortuno de la Birdotimigilo, kaj laŭte muĝante li ton-
dre suprenkuris la monteton.
Denove kapo rapide elpafiĝis, kaj la granda Leono
ruliĝis malsupren laŭ la deklivo kvazaŭ trafita de
kanonobuso.
Doroteo malsupren kuris por helpi la Birdotimig-
ilon surpiediĝi, kaj la Leono iris al ŝi, iom kontuzita kaj
dolorigita, kaj diris,
“Estas senutile batali kontraŭ homojn kun pafiĝan-
taj kapoj; neniu povas venki ilin.”
“Kion do ni povas fari?”
“Alvoku la Flugantajn Simiojn,” proponis la Stana
Lignohakisto; “vi ankoraŭ rajtas ordoni al ili unu fojon
pli.”
“Bone,” ŝi respondis, kaj surmetinte la Oran Ĉapon
ŝi parolis la magiajn vortojn. La Simioj, kiel kutime, tujis,
kaj post malmultaj momentoj la tuta bando staris antaŭ
ŝi.
“Kion vi ordonas?” demandis la Reĝo de la Simioj,
malalten klinante sin.
“Portu nin trans la monteton al la Lando de la Kve-
luloj,” respondis la knabino.
“Tiel estos,” diris la Reĝo, kaj tuj la Flugantaj
Simioj prenis la kvar marŝintojn kaj Toton per siaj bra-
koj kaj fluge forportis ilin. Dum ili transflugis la
monteton la Martelkapuloj kriegis ĉagrenite, kaj pafis
248 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
siajn kapojn altenaeren, sed ili ne povis trafi la Flugan-
tajn Simiojn, kiuj portis Doroteon kaj ŝiajn kamaradojn
sekure trans la monteton kaj surterigis ilin en la bela
Lando de la Kveluloj.
“Nun la lastan fojon vi povis alvoki nin,” diris la
estro al Doroteo; “do adiaŭ kaj bonfortunon al vi.”
“Adiaŭ, kaj tre grandan dankon,” respondis la
knabino; kaj la Simioj alteniris en la aero kaj post mal-
pli ol momento ili estis jam for de vidpovo.
La Lando de la Kveluloj aspektis riĉa kaj feliĉa.
Estis nenombreblaj kampoj de maturiĝanta greno, kaj
inter ili estis bone pavimitaj vojoj, kaj belaj ondetantaj
riveretoj kiujn transiris fortikaj pontoj. La bariloj kaj
domoj kaj pontoj estis ĉiuj brile ruĝaj, same kiel en la
Lando de la Palpbrumoj ili estis flavaj, kaj bluaj en la
Lando de la Manĝtuloj. La Kveluloj mem, malaltaj kaj
dikaj, kompaktaj kaj afablaj estis plene vestitaj per ruĝo,
kiu brilis kontraŭ la fono de verda herbaro kaj flaviĝanta
greno.
La Simioj surterigis ilin proksime al kampodomo,
kaj la kvar marŝantoj iris al ĝi kaj frapis sur la pordon.
Ĝin malfermis la edzino de la kultivisto, kaj kiam Doro-
teo petis manĝaĵon la virino bone manĝigis ilin ĉiujn,
donante tri specojn de kukoj kaj kvar specojn de dolĉaj
biskvitoj, kaj teleron da lakto al Toto.
“Kiom distanca estas la Kastelo de Glinda,” deman-
dis la infano.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 249
“Ne tre distanca,” respondis la edzino de la kultiv-
isto. “Laŭiru la vojon Suden kaj vi baldaŭ atingos ĝin.”
Dankinte la afablan virinon, ili rekomencis marŝi laŭ
la kampoj kaj trans la belajn pontojn ĝis ili vidis antaŭ si
tre belan Kastelon. Antaŭ la pordegoj estis tri junaj knab-
inoj, vestitaj per belaj ruĝaj uniformoj ornamitaj per ora
pasamento; kaj kiam Doroteo proksimiĝis unu el ili diris
al ŝi,
“Kial vi venis al la Suda Lando?”
“Por konsulti la Bonan Sorĉistinon loĝantan ĉi tie,”
ŝi respondis. “Ĉu vi bonvolos konduki min al ŝi?”
“Diru al mi vian nomon kaj mi demandos al
Glinda ĉu ŝi akceptos vin.” Ili diris siajn nomojn, kaj la
soldatino eniris la Kastelon. Post kelkaj momentoj ŝi
revenis por diri ke Doroteo kaj la aliaj tuj eniru.
“La Kapo pafiĝus antaŭen kaj batis la Birdotimigilon.”

Ĉapitro XXIII.
La Bona Sorĉistino
plenumas la deziron
de
Doroteo
onvole
antaŭ ol vidi Glindan, tamen, ili
estis kondukitaj al ĉambro en la
Kastelo, kie Doroteo lavis sian viza-
ĝon kaj kombis sian hararon, kaj la
Leono elskuis la polvon el sia kol-
hararo, kaj la Birdotimigilo perfrape
plej belaranĝis sin, kaj la Hakisto poluris sian
stanon kaj oleumis siajn artikojn.
Kiam ili ĉiuj estis bonaspektaj ili sekvis la soldat-
inon al granda ĉambro kie la Sorĉistino Glinda sidis sur
rubena trono.
254 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
Ŝi aspektis al ili kaj bela kaj juna. ŝia hararo estis
riĉe ruĝkolora kaj pendis bukle sur ŝiajn ŝultrojn. ŝia robo
estis purablanka sed ŝiaj okuloj estis bluaj, kaj ili afable
rigardis la malgrandan knabinon.
“Kion mi povas fari por vi, mia infano?” Ŝi deman-
dis.
Doroteo rakontis al la Sorĉistino pri si: pri kiel la
ciklono portis ŝin al la Lando Oz, kiel ŝi trovis siajn ako-
mpanantojn, kaj pri la mirindaj aventuroj kiujn ili spertis.
“Mi plej deziras nun,” ŝi pludiris, “reiri al Kansas,
ĉar Onklino Em nepre kredas ke katastrofo detruis min,
kaj tial ŝi surmetos funebrajn vestojn; kaj krom se la
rikolto estos pli bona ĉijare ol pasintajare, mi certas ke
Onklo Henriko ne havas sufiĉan monon por tio.”
Glinda antaŭenklinis sin kaj kisis la dolĉan, supren-
levitan vizaĝon de la amema malgranda knabino.
“Benita estu via kara koro,” ŝi diris, “certe mi povos
diri al vi kiel reiri al Kansas.” Post tio ŝi diris,
“Sed se mi faros tion, vi devos doni al mi la Oran
Ĉapon.”
“Volonte!” krietis Doroteo; “ĝi ja ne plu utilas al
mi, kaj havante ĝin vi rajtos trifoje ordoni al la Flugan-
taj Simioj.”
“Kaj mi kredas ke mi bezonos ilian servon precize
trifoje,” respondis Glinda ridetante.
Doroteo tiam donis al ŝi la Oran Ĉapon, kaj la
Sorĉistino diris al la Birdotimigilo,
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 255
“Kion vi faros post la foriro de Doroteo?”
“Mi reiros al la Smeralda Urbo,” li respondis, “ĉar
Oz reĝigis min kaj la popolo amas min. Nur mi dubas
ĉu mi sukcesos transiri la monteton de la Martelkapuloj.”
“Per la Ora Ĉapo mi ordonos ke la Flugantaj Simi-
ojportu vin al la pordo de la Smeralda Urbo,” diris
Glinda, “ĉar estus domaĝe forpreni de la popolo tiom
mirindan reganton.”
“Ĉu mi vere estas mirinda” demandis la
Birdotimigilo.
“Vi estas nekutima,” respondis Glinda.
Turninte sin al la Stana Lignohakisto ŝi demandis:
“Kion okazos al vi post la foriro de Doroteo?”
Li apogis sin per sia hakilo kaj pensis dum
momento. Post tio li diris,
“La Palpbrumoj estis tre afablaj kaj petis ke mi regu
ilin post la morto de la Fia Sorĉistino. Mi amas la Palp-
brumojn, kaj se mi povus reiri al ilia lando, mi plej
volonte regus ilin por ĉiam.”
“Mia dua ordono al la Flugantaj Simioj,” diris
Glinda, “estos ke ili portu vin sekure al la Lando de la
Palpbrumoj. Eble via cerbo ne aspektas tiel granda kiel
tiu de la Birdotimigilo, sed certe vi brilas pli ol li—kiam
oni bone poluris vin—kaj mi certas ke vi regos la Palp-
brumojn saĝe kaj bone.”
Post tio la Sorĉistino rigardis la grandan, vilan
Leonon kaj demandis,
256 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
“Post la reiro de Doroteo al sia propra hejmo kion
vi faros?”
“Aliflanke de la monteto de la Martelkapuloj,” li
respondis, “estas granda arbaro, kaj ĉiuj bestoj loĝantaj en
ĝi reĝigis min. Se mi nur povus reiri al tiu arbaro mi tre
feliĉe vivus mian vivon tie.”
“Mia tria ordono al la Flugantaj Simioj,” diris
Glinda, “estos ke ili portu vin al via arbaro. Poste, ĉar mi
eluzis ĉiujn povojn de la Ora Ĉapo, mi donos ĝin al la
Reĝo de la Simioj, por ke li kaj lia bando eterne estu
liberaj.”
La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto kaj la
Leono nun dankis la Bonan Sorĉistinon pro ŝia kompl-
ezo, kaj Doroteo krietis,
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 257
“Certe vi estas egale bona kiel bela! Sed vi ankoraŭ
ne informis min kiel reiri al Kansas.”
“Viaj Arĝentaj ŝuoj portos vin trans la dezerton,”
respondis Glinda. “Konante ilian potencon vi povus jam
la unuan tagon kiam vi venis al ĉi tiu lando reiri al via
Onklino Em.”
“Sed tiuokaze mi ne havus mian mirindan cerbon!”
kriis la Birdotimigilo. Kaj eble mia tuta vivo forpasus en
la maizkampo de la kultivisto.”
“Kaj mi ne havus mian belan koron,” diris la Stana
Lignohakisto. “Mi eble starus rustiĝante en la arbaro ĝis
la fino de la mondo.”
“Kaj mi por ĉiam estus malkuraĝa,” deklaris la
Leono, “kaj neniu besto en la tuta arbaro bonkore paro-
lus al mi.”
“Ĉio ĉi estas vera,” diris Doroteo, “kaj plezurigas
min ke mi povis utili al ĉi tiuj bonaj amikoj. Sed nun ĉiu
el ili havas kion li plej deziris, kaj ĉiu el ili estas feliĉa
havante regnon en kiu li povos regi, mi kredas ke mi
deziras reiri al Kansas.”
“La Arĝentaj ŝuoj,” diris la Bona Sorĉistino, “havas
mirindajn kapablojn. Kaj unu el iliaj plej kuriozaj aspek-
toj estas ke ili povas porti vin al iu ajn loko en la mondo
per tri paŝoj, kaj ĉiu paŝo estos farita dum palpebrumeto.
Vi nur devas kunfrapi la kalkanumojn trifoje kaj ordoni
ke la ŝuoj portu vin kien vi deziras iri.”
“Se estas tiel,” diris la infano ĝojoplene, “mi tuj
258 LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ.
petos ke ili portu min al Kansas!”
Ŝi ĉirkaŭbrakumis la kolon de la Leono kaj kisis lin,
ame frapetante lian kapon. Post tio ŝi kisis la Stanan
Lignohakiston, kiu ploradis kaj per tio multe endanĝer-
igis siajn artikojn. Sed ŝi ĉirkaŭpremis al si la molan,
pajlopenan korpon de la Birdotimigilo anstataŭ kisi lian
pentritan vizaĝon, kaj trovis sin mem ploranta pro ĉi tiu
bedaŭroplena foriro for de siaj amantaj kamaradoj.
Glinda la Bona malsuprenpaŝis de sia rubia trono
por adiaŭkisi la malgrandan knabinon, kaj Doroteo dankis
ŝin pro la komplezoj faritaj al ŝiaj amikoj kaj ŝi mem.
Nun Doroteo prenis Toton sobre en siajn brakojn,
kaj lastafoje dirinte adiaŭ, ŝi kunfrapis trifoje la kalkanu-
mojn de siaj ŝuoj, dirante,
“Portu min hejmen al Onklino Em!”
* * * * *
Tuj ŝi flugadis tra la aero, tiom
rapide ke ŝi povis vidi kaj senti nur la ven-
ton pasantan ŝiajn orelojn.
La Arĝentaj ŝuoj nur trifoje paŝis, kaj
post tio ŝi haltis tiom subite ke ŝi ruliĝis
plurfoje sur la herbaro antaŭ ol scii kie ŝi
estas.
LA MIRINDA SORĈISTO DE OZ. 259
Fine ŝi sidiĝis kaj ĉirkaŭrigardis.
“Nekredeble!” ŝi kriis.
Ĉar ŝi sidas sur la larĝa ebenaĵo de Kansas, kaj tuj
antaŭ ŝi estis la nova kampara domo kiun konstruis
Onklo Henriko post la forportiĝo de la malnova de la
ciklono. Onklo Henriko melkadis la bovinojn en la bon-
vinkampo, kaj Toto saltis de ŝiaj brakoj kaj kuris al la
brutejo ĝoje bojante.
Doroteo stariĝis kaj trovis sin staranta en nur
siaj ŝtrumpoj. Ĉar la Arĝentaj ŝuoj forfalis de ŝi dum la
flugo tra la aero, kaj perdiĝis por ĉiam en la dezerto.
“Vi devos doni al mi la Oran Ĉapon.”

Ĉapitro XXIV.
Denove hejme.
KVUMONTE LA BRASIKOJN,
Onklino Em estis ĵus veninta el
la domo. ŝi suprenrigardis kaj
vidis Doroteon kuranta al ŝi.
“Mia amata infano!” ŝi kriis, prenegante la mal-
grandan knabinon en siajn brakojn kaj kovrante ŝian
vizaĝon per kisoj. “El kie vi venis?”
“El la Lando Oz,” diris Doroteo, sobre. “Kaj ankaŭ
revenis Toto. Kaj ho, Onklino Em, mi ĝojegas reesti
hejme!”